Op huisbezoek, verjaardag en relaxen!

Hoi hoi,

Mijn eerste maand is alweer voorbij... nog 2 maandjes hier en dan ben ik alweer thuis. Gelukkig is er genoeg te doen en heb ik het nog altijd onwijs naar mijn zin!!!

Woensdag zijn we op een onverwachts "huis"bezoek geweest bij de familie van een van de kindjes bij ons project. Het begon allemaal ik de ochtend.. 8 uur hadden we afgesproken maar zoals wij Nederlanders gewend zijn om op tijd te komen zijn de Afrikanen gewend om te laat te komen. 1,5 uur later kwam eindelijk diegene waarmee we naar het huisbezoek zouden gaan. We zijn eerst met de boda en de matatu naar de stad gereden. Daar over gestapt op een andere matatu 1,5 uur buiten de stad. Toen op de boda boda naar de plek waar we heen moesten. Dit plekje lag aan de "snelweg". Het is niet echt een snelweg maar wel een van de grotere doorgaande wegen hier in dit stuk van Oeganda. We stopten ineens langs de kant van de weg en daar zou het dan moeten zijn.. we staken de weg over en er stond een klein stenen 'huisje' waar op dat moment een vrouw en 2 jongens uit kwamen gelopen. We hebben gevraagd of we op het goeie punt waren en dit klopte werd ons verteld. We vertelde dat we van Nafasi waren en dat we op bezoek kwamen bij de familie van het kindje dat bij ons in de crisisopvang zit. De vrouw vertelde ons dat zij de oma was. Ze pakte meteen een soort rieten kleed en legde dat op het gras. Daar konden we op zitten. De oma vertelde ons dat ze eigenlijk niet de echte oma was maar de tante van de vader van het kindje dat bij ons zit. Zij is ook degene die het kindje heeft gebracht bij ons. Kinderen worden bij ons op gevangen zodra eigen ouders er niet meer voor kunnen zorgen of er een noodsituatie is waarbij kinderen uit huis gehaald moeten worden. Alle kinderen komen bij ons eigenlijk uit verschikkelijk situaties en vandaag gingen we dus een van deze verhalen aanhoren door de mensen die er bewust bij betrokken zijn. het kindje waar we vandaag de familie van gingen opzoeken is nu 2 jaar en zit al een poosje bij ons. Ze is gevonden toen ze 0,5 jaar was en woog 3,5 kg. Een normale baby van deze leeftijd hoort ongeveer 7 kilo te wegen. Het kindje was er zo slecht aan toe dat de kans op sterven groter was dan dat ze het zou overleven. Doordat dus de 'oma' het kindje heeft gebracht naar de crisisopvang is het kindje stabiel geworden en is er nu beter aan toe. Ondanks dat het kindje opgevangen is en nu stabiel is, is ze nog veel te klein en heeft ze het lichaampje van een baby. Ze kan nog steeds niet lopen en praten. De oma vertelde ons over de situatie van de moeder en van de vader en zo kwamen we veel dingen te weten. De moeder had een psychische ziekte in haar hoofd en heeft daardoor verschikkelijke dingen gedaan. Dingen zoals levende kippen slachten en het bloed ervan drinken.. bomen eten en aan bomen vast worden gebonden. Te erg en verschrikkelijk voor woorden. Dit begon allemaal tijdens de zwangerschap van het kindje en is daarna nog doorgegaan. De moeder heeft zelfs een aantal keer gezegt dat ze niets eens zwanger is geweest en dat dit kindje niet van haar is. Terwijl ze het andere moment het kindje terug wil omdat het van haar is. Heel bijzonder en niet met woorden te beschrijven.. je kunt je er moeilijk iets bij voorstellen dat dit echt gebeurt kan zijn.. maar ik was gebleven bij het kleedje op het gras. De oma vertelde ons nog meer over de gezinssituatie nu en dat ze nog meer broertjes en zusjes had. Wij hebben haar wat foto's laten zien van het kindje en ze bedankte ons wel 100x voor het in leven houden van het meisje. Het kindje is nu 2 en kan nog steeds niet lopen. Dit ben ik met haar elke dag aan het oefenen want zodra ze kan lopen moet ze terug naar eigen familie. Ook daar bedankte ze mij heel erg voor dat ik mijn tijd en moeite in dit kindje stopten. Je zou denken, in de opvang zijn ze beter dan in de sloppenwijk maar de kinderen horen bij de families te zijn en daarom moeten deze zo snel mogelijk ook weer worden terug geplaatst. De kinderen mogen eigenlijk maar voor 8 maanden opgevangen worden maar doordat er door veel situaties geen plek voor terugplaatsing is of dat terugplaatsing geen succes is geweest zitten veel kinderen er nu al langer. Voor ons was het vooral deze dag om te kijken van, hoe ziet de plek eruit? Hoe is de gezinssituatie? Hoe is het financieel? Hoeveel eten is er in het gebied? Over de meeste vragen hebben we antwoord gekregen. We zagen dat er avocado, mango en jackfruit bomen waren. Is dit dan het enige waar deze mensen op kunnen leven? Een stukje fruit en een stukje groente? En het duurt heel lang voordat ze aangegroeid zijn?! Onvoorstelbaar. Ondanks het primitieve en arme leven wat deze mensen lijden zijn ze zo vriendelijk een gastvrij dat op een begeven moment de 2 jongens terug kwamen met een tas vol avocado die we mee mochten nemen. Ook hadden ze bananen bladen bij en stukken jackfruit. Ik had het nog nooit gegeten. We moesten eerst met het bananenblad een soort hars van het fruit afhalen en dan konden we het eten. De pitjes moesten we inleveren want die werden gebruikt voor het opnieuw planten van de bomen werd ons verteld. We hebben daarna nog gepraat over het huis waar het meisje terecht zou komen en daar zouden we ook nog heen gaan. Op een begeven moment zijn we naar de overkant van de weg gegaan. Door de hoge beplanting zagen we af en toe wat krotten en wat mensen lopen. Mensen waarvan je kon zien dat ze in dat gebied leefden. We kwamen bij een huisje/hutje aan en daar werd naar geroepen. Op de deur kloppen gaat hier niet want er hangt alleen een lapje stof voor de deuropening. Er kwamen 3 kindjes en een vrouw naar buiten gelopen. De 3 kindjes waren broertjes en zusjes van het meisje. De vrouw was de tante. Ze ging voor ons op de grond zitten en bedankte ons erg voor wat we deden. Ze kwam wat moeizaam overeind en wat bleek nou? Ze was 3 dagen geleden bevallen van een kindje. In het huis was dus nog een baby aanwezig van 3 dagen oud. Het huisje was ongeveer 8 bij 8 meter. Daar woonde ze met ongeveer 7 mensen in en daar zou dus ook het meisje gaan wonen. De vader en de moeder hebben we niet gezien. De moeder is stabiel op het moment en was fruit en groente op straat aan het verkopen. Je moet je ongeveer voorstellen dat wij bij ons in het dorpje, met 3 vrijwilligsters, voor 15.000 shilling groente en fruit gaan halen. 15.000 shilling is ongeveer €3,90. Dan hebben we ongeveer 8 grote wortels, 8 tomaten, 4 paprika's, 10 uien, 1 ananas, 2 mango's, 1 watermeloen, 5 stukken gember, en 2 avocado's. Het komt er dus op neer dat de mensen hier totaal niks verdienen. Het is voor hier natuurlijk anders omdat de prijzen hier ook anders zijn maar voor dit grote gezin is dit nooit genoeg om fatsoenlijk van te leven. We hebben wat dingen opgeschreven en zijn daarna gegaan. Terug naar de stad met de matatu. Omdat wij deze avond gingen uiteten met een aantal vrijwilligers in de stad zijn we in de stad gegeten. Even geluncht en daarna rondgeslenterd door het winkelcentrum. In de avond lekker bij de Mexicaan gegeten en daarna terug naar ons huis. Dit was een hele indrukwekkende, lange maar bijzondere dag. Het is heel bijzonder dat we bij deze bezoeken aan families erbij mogen zijn. Zo zie je dus echt hoe slecht het leven hier is op veel stukken en waar dus de kindjes bij ons vandaan komen en waar ze dus ook uiteindelijk weer terug gaan.

Donderdag ochtend ben ik eerst naar Nafasi gegaan. We zouden tot 12:00 uur bij Nafasi blijven en dan naar het tienermoeder project. Esmee (andere vrijwilligster) zou ik de ochtend bij de medische kliniek gaan helpen en zou rond 12:00 uur naar de ingang van het terrein komen, daar zouden we afspreken. Het was 12:00 uur en het zag er nog niet echt uit dat we bijna zouden gaan. Ik had dit al aan Esmee laten weten en vroeg hoelaat ze verwachten dat we gingen. Het zou rond 13:00 uur worden omdat het eten nog niet klaar was en we van tevoren zouden eten. Dit had ik aan Esmee doorgegeven en heb ik tot die tijd met de kindjes gespeeld. Op een begeven moment was het 12:50 en kwam een van de 'aunties' naar me toe en vertelde dat de andere auntie waarmee we gingen op het punt stond om te bevallen. Dit was veel te vroeg omdat ze nog maar 6 maanden zwanger is. Ze moest dus meteen naar het ziekenhuis in de stad en het tienermoederproject kon deze dag niet doorgaan. Achteraf bleek er niet veel aan de hand te zijn en is ze weer naar huis gegaan. We zouden deze dag na het tienermoederproject in de stad blijven omdat de dochter van Jackie (manager van Nafasi) jarig zou zijn en wij waren uitgenodigd. We zijn dus rond 15:00 bij Nafasi vertrokken, op de boda naar de quality supermarkt, voor een klein cadeautje. Daarna door naar het adres wat we hadden gekregen van Jackie. We dachten dat dit het adres was van haar huis maar wisten verder niet wat we konden verwachten. We bleven rijden en rijden en op een begeven moment gingen de boda drivers aan de kant van de weg vragen of mensen wisten waar het adres was. Dit was dus veel verder als dat wij zelf ook hadden gedacht. Na 1,5 uur rijden gingen we het laatste stukje de berg op en werden we daar afgezet. Hier zou het dus moeten zijn. We zagen bordjes met de naam die ook op ons briefje stond maar het ging hier om een soort openbare tuin.. omdat we eerst even aan het kijken waren waar dat we terecht waren gekomen vergaten we dat we boven op een berg zaten. Esmee en ik draaide ons om en zagen dat we het uitzicht over de hele stad hadden. Super gaaf was het. Omdat er niet echt iemand verder op de berg was gingen wij meteen proberen om te videobellen zodat we het mooie uitzicht konden laten zien. We waren zo enthousiast dat we steeds harder begonnen te praten. Op een begeven moment zie ik door mijn camera een paar mensen achter me staan. Ik hoorde ook wat gegiechel en draaide me om. Er stond een heel gezin en een andere man mee te kijken met wat we aan het doen waren. Ze vonden het zo leuk om te zien dat ze bleven lachen en ook bleven staan. Wij hadden de grootste lol toen we zagen dat ook voor ons een weggetje vol stond met mensen. Omdat we ons een beetje ongemakkelijk begonnen te voelen zijn we op gaan hangen en richting de openbare tuin gelopen. Hier zagen we al het meisje wat jarig was. Ze nam ons mee naar een soort gebouwtje. Voordat we er waren zagen we al een groot podium, een barretje, tafels en stoelen, personeel en niet te vergeten het uitzicht over de hele stad. Was dit dan waar ze woonden ?!? Het bleek afgehuurd te zijn maar dit was alles wat we niet verwacht hadden. We zijn naar boven gelopen en daar waren wat banken en tafels. Er kwamen steeds meer mensen binnen en toen werd de taart aangesneden. Iedereen die binnen kwam kreeg eigenlijk standaard een bordje met popcorn, een stuk taart, groente samosas (bladerdeeg met groente) en een soda. Daarna mocht je zelf meer pakken.. we hebben daar tot in de avond gezeten en het was erg gezellig. We hebben met Jackie nog gepraat over de baby's bij Nafasi en gevraagd of er meer huisbezoeken op het programma stonden. Toevallig stond er een op het programma binnen nu en 2 weken maar dan nu mét het kindje erbij. De moeder zou het kindje al een keer terug gehad hebben maar zo verwaarloost dat het kind opnieuw opgevangen moest worden. De moeder wil toch het kind weer terug waarop wij dus nu met het kindje naar de moeder gaan en haar een keuze geven dat of het kindje terug naar haar gaat en ze er goed voor moet zorgen onder toezicht of het kindje zou voor adoptie worden afgestaan. Het leven is heel hard hier maar van dit soort gevallen zijn er heel veel. Het meisje is nu 3 en heeft dus nu een vaste plek nodig om te wonen. Gelukkig vond Jackie het een goed idee dat we mee wilden en zou ons daar meer van laten weten.

Een deel van Nafasi was er ook dus we zijn met hun en een taxi terug gegaan naar het eigen terrein. Deze verjaardag en deze plek was weer precies het tegenover gestelden dan wat we gister hebben gezien in de sloppenwijken midden in de bush bush... zo gek dat het zo erg kan verschillen in dezelfde stad.

Vrijdag ochtend zijn Esmee en ik naar Nafasi gegaan. Ze waren verbaast omdat we kwamen omdat ze dachten dat wij met goede vrijdag thuis zouden blijven. Omdat we zo moe waren waren dat de 2 redenen om na de ochtendspits (10 baby's uit bed halen, in bad doen, omkleden en eten geven) lekker weer terug naar huis te gaan. Smiddags zijn we naar de stad gegaan en hebben we een craft market bezocht. Weer een hoop spulletjes gekocht en flink afgedingt want dat moet hier wel echt. Ze maken de prijs altijd hoger omdat je blank bent maar daar trappen wij natuurlijk niet in. De mensen moeten altijd lachen als je dan met een mooi praatje de prijs omlaag kan krijgen. Na tassen vol met spullen zijn we nog gaan lunchen en daarna terug naar huis.

Zaterdag ochtend vroeg opgestaan want vandaag zouden we een dagje gaan relaxen! Na even uitzoeken hadden we besloten om naar Sheraton hotel te gaan om te gaan zwemmen en eventueel nog kijken voor wat anders. Dat 'wat anders' was al meteen besloten toen we de massage lijst hadden gezien dus die hadden we al meteen ingepland. Eerst hebben we bij het zwembad gelegen tot dat ze ons kwamen halen voor de massage. Dit was echt zo fijn en het duurde een uurtje. Na de massage hebben we de rest van de middag nog bij het zwembad gelegen, bij het zwembad gegeten en daarna nog lekker gebruik gemaakt van een goeie douche en eindelijk na een maand een föhn!!! Heerlijk was dit Haha... na Sheraton zijn we naar Acasia mall gegaan. Dit is een winkelcentrum in de stad. Daar hebben we een beetje rondgelopen en in winkeltjes gekeken. Om 7 uur hadden we afgesproken bij Otters bar waar we in de avond heen zouden gaan om iets te eten en daarna nog gezellig te zitten. We zijn naar heel de avond nog geweest en hebben genoten van een live band, de swingende Afrikanen en het Nile special bier. Met de taxi zijn we weer naar huis gegaan en meteen gaan slapen want de volgende ochtend moesten we vroeg op want dat het was eerste paasdag en aangezien bijna iedereen hier van de bevolking christelijk is werden ook wij verwacht in de kerk.

Dus.... na 4 uurtjes slaap werden we vandaag wakker. Omkleden, beetje opfrissen en hop naar de kerk. De kerk is hier een gebouw met een podium erin. De leerlingen dansen en zingen en pastor Eric doet ook altijd nog even zijn verhaaltje. Vandaag hadden de leerlingen van de primary en secondary stukjes uit het paasverhaal geoefend en deze lieten ze dan ook zien. Het was erg leuk, heel grappig en de kinderen hadden er vooral heel veel plezier in. 2 uur later was het afgelopen en hadden we eigenlijk al wel een beetje honger. Vandaag zouden ook wij een paasbrunch doen dus zo gezegt zo gedaan gingen we ongeveer alles wat we nog hadden liggen op tafel zetten. Daar zaten we dan met z'n 3e. Een paasbrunch met watermeloen, ananas en mango. Met kleine pannenkoekjes van havermout, yoghurt, tonijn, ei en een klein beetje hagelslag wat ook ooit uit Nederland is meegenomen. We hebben in ieder geval erg genoten. Na de brunch zijn Janne en ik over het terrein gaan lopen. Janne vertrekt morgen naar een nieuw avontuur aan de andere kant van het land. We hebben dus nog wat foto's genomen van de kinderen. Drukke maar vaak wel hele leuke dagen!

Jullie horen snel weer van mij! Nieuwe foto's staan weer op facebook! Ik zal een aantal foto's op mijn site plaatsen voor de mensen die geen facebook hebben.

Liefs,

Juliet x

Tienermoeders, naar de stad en Jinja!

Sula bulungi oftewel goeie avond!

Aangezien er de afgelopen week weer veel gebeurt is schrijf ik nu al een blog... vorige week dinsdag schreef ik het volgende;

" Deze week wordt er weer gewoon gewerkt. Morgen avond (woensdag) gaan we weer uiteten met de vrijwilligers in de stad. Donderdag ga ik mee kijken op een project waar veel tienermoeders worden opgevangen. Lijkt me ook heel indrukwekkend om te zien. Donderdag op vrijdag komt er een nieuwe vrijwilligster hier in het huis! Vrijdag even rustig aan en zaterdag naar Jinja! Hier ontspringt de Nijl en er is genoeg te doen. Er staat dus weer vanalles op de planning terwijl ze hier het woord planning onderhand nog niet eens kennen... "

woensdag

De woensdag weer lekker vroeg eruit om te gaan werken. Een leuke maar erg lange dag. Om half 5 ging ik terug naar het huisje en heb ik gewacht op Janne. Samen zijn wij toen met de boda, matatu en weer de boda naar de stad gegaan omdat we gingen uiteten met de andere vrijwilligers in de stad. We zijn lekker naar een Italiaans restaurant gegaan waar ik echt een lekker pizza tonijn op heb. Die ging er wel in na 3 weken alleen maar groente, rijst, bruine bonen en fruit. Zoals het hoort zijn we met een taxi terug gegaan omdat je in het donker het beste als 'mzungu' niet meer de straat op kan gaan. We hebben nog even uitgebuit bij het WiFi hoekje en daarna lekker gaan slapen.

Donderdag

donderdag ook weer vroeg op om te gaan werken. Vandaag zouden we naar de community (tienermoeders) gaan om te kijken wat daar elke donderdag georganiseerd wordt. Rond 12 uur zijn we met de boda naar de mainroad gegaan en vanuit daar met een bus naar de stad. Een groot chaos in de stad dus het duurde ook even voordat we op een andere boda konden om naar het project te gaan. Op de boda gaan is trouwens heel makkelijk. Overal waar je kijkt zie je ze staan, hoor je ze tuuteren of komen ze al naar je toe gereden omdat je zoekend staat te kijken. Iedereen kan hier in principe dit 'werk' gaan doen. Er zijn geen vaste prijzen dus voordat je achterop stapt moet je een prijs afgesproken hebben. Omdat we met 4 waren hadden we 4 boda boda's nodig die én allemaal naar dezelfde plek wilde én die allemaal voor dezelfde prijs wilden rijden. Uiteindelijk 4 boda boda's gevonden en zo gingen wij het laatste stukje richting de community. Het was voor mij nog een verrassing waar het was omdat ik niet precies wist wat ik kon verwachten als locatie. We gingen steeds meer en meer de zandpaadjes en de slechte stukken op totdat we stopten bij een paar houten hutjes met groente en fruit. Daar werden we afgezet. We liepen achter de kraampjes door en zo kwamen we op een klein stukje terrein met een paar kleine huisjes waarbij de deur een gordijntje was en de mensen met een soort jerrycan water gingen halen. Dit was dus echt midden in de sloppenwijken. Ik kan me er haast niks bij voorstellen hoe de mensen op deze manier kunnen leven en toch zo positief kunnen lachen naar je. De kinderen waren ook met elkaar aan het spelen en het was heel bijzonder om te zien. De tienermoeders werden erbij gehaald en zo werd er aan ons uitgelegd dat ze de afgelopen weken aan tasjes hebben gewerkt en dat ze daar nu ook mee verdergaan. De moeders kwamen er aangelopen en je kunt je er bijna niks bij voorstellen dat deze jonge meiden allemaal al 1 of meer kinderen op de wereld hebben gezet door vaak een onbewuste keuze. We hebben lekker gekletst en de rest van de middag geleerd en geoefend hoe je tasjes maakt op de manier zoals zij het doen. Als de tasjes klaar zijn worden ze meegenomen en verkocht op de markt zodat de moeders geld kunnen verdienen door zelf iets te maken. Zo wordt er dus elke donderdag met de meiden iets gedaan en je kunt echt aan ze zien dat ze deze uurtjes echt even uit de ellende kunnen stappen en gewoon even kunnen genieten. Omdat het al vroeg donker is hier moesten wij weer terug naar ons eigen terrein. Er werd een boda boda voor ons geregeld waarmee we terug reden. Heerlijk z'n lange rit achterop. Lekker even uitwaaien en even alle belevenissen op een rijtje zetten. Eenmaal terug gekomen bij het huisje hebben we even uitgerust. Vanavond/vannacht zou Esmee aankomen. Dit is een nieuwe vrijwilligster die een maand hier zal blijven. Ik had haar een berichtje gestuurd dat ik wakker zou blijven om haar hier op te vangen. Zo gezegd zo gedaan stond ze hier rond 01:30 voor de poort. Snel even uitgelegd waar de belangrijkste dingen in huis waren en toen snel onder mijn klamboe gedoken want de wekker stond weer om 07:15...

Vrijdag

vrijdag ochtend zoals gewoonlijk naar het werk en na het werk even op de WiFi. Eerst kwam Janne thuis en daarna Esmee. Frank (onze coördinator) was er ook en bleef gezellig met ons mee eten. 'S avonds nog even lekker buiten gezeten en daarna weer vroeg naar bed. Morgen zouden we eigenlijk naar Jinja gaan maar na een beetje miscommunicatie/Afrikaans afspraken maken werd dat uiteindelijk toch zondag.

Zaterdag

Vandaag zijn we naar de stad gegaan. Eerst met de boda boda en daarna weer met de matatu. Op de heenweg hadden we erg gelachen in de matatu. We reden richting de stad en het is hier dan altijd erg druk op bepaalde stukken. Esmee, Janne en ik zaten met z'n 3e achterin de matatu en hadden onze raampjes open geschoven. Op sommige plekken lopen er mensen op straat spullen te verkopen. Dat gaat van snoep tot aan paraplu's en noem het maar op.. Normaal gesproken negeer ik deze mensen omdat ze nog wel eens kunnen blijven hangen maar dit keer viel me iets op. Een van de mannen had powerbanks in zijn handen en laat nou Janne toevallig nog op zoek zijn naar een powerbank. Na even twijfelen hadden we toch besloten om de man vanuit de matatu te roepen maar voordat we dat hadden gedaan had de man natuurlijk al lang in de gaten dat wij over zijn spullen aan het praten waren. De man kwam bij ons raampje staan en we keken even naar de powerbank of dat het iets was. De powerbank zag er nog prima uit waarop de man zei "you can try".... Janne pakte de powerbank vast en eigenlijk ook heel onbewust de matatu in. We waren met z'n 3e aan het bekijken tot dat de matatu weer door kon rijden in de file... we hadden nog niet eens besloten of het door zou gaan en überhaupt niet eens een prijs afgesproken maar we gingen er ineens vandoor met de powerbank in onze handen. De matatu reed verder en verder en we zagen ook echt een mannetje achter ons busje aanrennen. Toen de matatu weer stilstond kwam de man weer bij ons raampje staan en ging het onderhandelen door. Ondertussen waren de Oegandese bij ons in de matatu al lang aan het lachen om hoe het allemaal ging. De prijs werd alleen maar lager en lager want volgens mij wou de man gewoon snel dat wij het kochten zodat hij niet meer achter ons aan hoefde te rennen als we weer konden rijden. Uiteindelijk een mooie prijs afgesproken en Janne is weer een powerbank rijker. Het was echt hilarisch op dat moment en zoals wel vaker wordt gezegt.. je had er echt bij moeten zijn.. toen we in de stad aankwamen zijn we even gaan pinnen, boodschappen gedaan en lekker gaan lunchen. Omdat we zo vol zaten van het eten en we alle 3 geen zin meer hadden in een overvolle, warme en langdurige matatu hadden we besloten om met de boda boda terug te gaan. De boda boda is over het algemeen duurder dan de matatu maar voor deze ene keer maakte ons dat niet zoveel uit. Na een halfuur uitwaaien achter op de boda kwamen we weer aan bij ons huisje. We zijn nog even een rondje over het terrein gelopen en hebben toen nog even gezeten. Er ging al rond dat ze met de vrijwilligers 'S avonds naar een barretje wilden gaan dus na wat appjes hadden we besloten om ook mee te gaan. Voor ons is het toch nog wel een stukje naar de stad toe maar aangezien we toch altijd wel in zijn voor gezelligheid moesten we dat er maar voor over hebben. Aangezien het niet helemaal veilig is om als "mzungu" savonds nog de straat op te gaan hebben we een taxi geregeld die ons bij het project kwam ophalen en ons recht voor de deur van het barretje "otters" zou afzetten. De mensen hier zijn in de avond heel actief op straat. Er wordt van alles klaar gemaakt op het gebied van eten en er is heel veel te doen. Het is dus wel een keer leuk om te zien hoe het in de avond is. Bij het barretje was het heel gezellig. We hebben even iets kunnen drinken en we hebben wat tips en foto's kunnen uitwisselen met de andere vrijwilligers. We zijn weer netjes door de taxi opgehaald en hebben op de terug weg nog veel tips gekregen van onze taxi chauffeur over het eten op straat. Het was een hele leuke dag.

Zondag

Zondag ochtend werden we half 9 opgehaald door Fufu, teminste dat was het plan. Uiteindelijk kwam hij rond 09:15 aan op de boda bij de poort en zijn we direct vertrokken met de Jeep van het terrein. Het was ongeveer twee uren rijden. In Nederland is dit saai, maar in Afrika kan ik uren uit het raam kijken naar alles wat je tegenkomt onderweg. Vrouwen lopen met van alles op hun hoofd, kinderen zwaaien allemaal naar je en er zijn ontzettend veel krotten waar ze van alles verkopen. Matoke (kleine groene banaantjes die ze koken), cassave, trucks vol met ananas en noem maar op. De ontzettend lange weg richting Jinja is alleen maar rechtdoor en heet ook Jinja road. Onderweg kwamen we langs maisvelden, thee- en suikerplantages. Kortom, de uitzichten zijn geweldig. We kwamen rond 11:00 in Jinja aan en zijn begonnen met een boottocht over de Nijl. We besloten een biertje mee te nemen in het bootje en hebben ontzettend genoten van het uitzicht en het lekkere weer. We zijn op de plek geweest waar precies de Nijl ontspringt en de overgang van lake Victoria en de Nijl is. Na de boottocht hebben we geluncht bij ‘The Sailors club’, het was een prachtige locatie met uitzicht op Lake victoria. Het Victoria meer is het grootste meer van Afrika en het op een na grootste zoetwatermeer op aarde. Fufu reed ons trouwens heel de dag overal naar toe. We besloten hem dan ook heel de dag op eten en drinken te trakteren. We wisten alleen niet zo goed hoe we dit moesten vertellen. Misschien is dat wel de normaalste zaak van de wereld? Ik denk het wel gebruikelijk is, want toen de rekening kwam was Fufu nergens meer te bekennen, haha. Hierna stond quad rijden op de planning. We kregen alle drie een mooi overall, kaplaarzen, helm, bril en bandana aan. Willen jullie een schakel of automaat? Uuhhh, automaat alstublieft... Na een oefenparcourtje gingen we hoor. Tijdens het oefenen merkte ik al iets aan mijn quad. Wat bleek nou.. ik moest toch schakelen haha... Het was echt heel indrukwekkend trouwens, als je de dorpjes echt in gaat zie je pas hoe arm de mensen hier zijn. Maar ook de natuur is hier echt geweldig. Na het quad rijden waren we echt TOTAAL ORANJE. O-ve-ral zat stof. Hierna zijn we terug gereden richting Numugongo, waar we nog een Nile biertje gedronken hebben in een barretje. We zaten gezellig te kletsen, onder andere over de leeftijd van oudere mensen in Nederland. Fufu kon niet geloven dat de mensen zo oud kunnen worden. De gemiddelde leeftijd van Oegandezen is ook maar 37 jaar. Na ons biertje hadden we geen zin meer om te koken en was het al laat. Dus we haalden aan de kant van de weg een Rolex. Dit verkopen ze echt heel veel. Het is een soort pannenkoek wat word gemaakt van volkoren meel (chapati). Hier rollen ze een gebakken ei met wat groenten in, heerlijk. Daarna zijn we meteen naar bed gegaan.

Deze week hou ik het kort want jullie hebben wel weer genoeg gelezen. Vooral gewerkt en lekker genieten van de kinderen en alles daar om heen. Ik ben dus lekker aan het genieten hier :)

Weraba !

????????

Bezoekjes aan de stad...

Hoi hoi,

Daar ben ik weer en waar zal ik eens beginnen...

Dit keer een wat langer blog want ik had al even niks meer geschreven.

Vorige week ben ik zoals elke normale doordeweekse dag naar mijn project gegaan. Lange dagen maar nog steeds erg leuk! Op vrijdag eindelijk weekend. Niks bijzonders meer gedaan en lekker op tijd naar bed want dat weekend hadden we veel op de planning staan.

Zaterdag ochtend zijn we met de boda en vervolgens met de matatu naar de stad gegaan. Ongeveer een uurtje zijn we bezig om midden in de stad te komen maar er is onderweg genoeg te zien. Voor dit ritje betalen we totaal 3000 shilling (€0,78). Midden in de stad aangekomen zijn we met de boda naar the national mosque gereden. Daar aangekomen kregen we gepaste kleding aan en ging er een gids met ons mee (met ons bedoel ik Janne en ik, Janne is de andere vrijwilligster hier in huis. Momenteel zijn we nog met z'n 2e). Deze moskee is de 2 naar grootste van Afrika. In de moskee was helemaal niemand. Nu konden we dus goed zien hoe groot deze was. Er werden wat dingen laten zien en verteld. Na de rondleiding in de moskee zijn we naar boven in de toren gegaan met weet ik het hoeveel trap treden... bovenaan had je het uitzicht over de hele stad. We kregen de uitleg waar alle belangrijke gebouwen van Kampala stonden en we hebben nog wat andere vragen over de stad kunnen stellen. Na de rondleiding in de moskee zijn we met de boda naar de craft market geweest. Dit zijn lokale mensen die met hun eigen gemaakt spulletjes op een klein stukje terrein zitten. Heel leuk om te zien en natuurlijk ook om wat spulletjes te kopen. Afdingen is hier trouwens heel normaal dus dat lukt ons ook wel haha.... na de craft market op de boda naar Oasis Mall. Dit is het winkelcentrum waar we ook in het begin mee naar toegenomen worden om te pinnen en een simkaart te regelen. Daar zit ook café Java's waar je even lekker kunt genieten van heerlijke sandwiches en verse sappen. Echt even bijkomen dus haha... we zijn daar even lekker gaan eten en daarna terug naar ons eigen plekje, Namugongo.

Zondag ochtend zijn we als eerste naar de kerk gegaan. Op het terrein van onze projecten staat een kerk die ook alleen bedoeld is voor de mensen hier op het terrein. Aangezien dit een christelijke school is wordt er van je verwacht om er bij te zijn. Het is heel druk en iedereen zingt en danst op de muziek mee. Na 2 uur is de dienst afgelopen en zijn wij terug naar het huisje gegaan. Omdat we toch heel even er tussenuit wilden zijn we met de boda en de matatu weer naar de stad gereden. We lazen op de Facebookpagina van onze organisatie dat er een art festival in de stad was op het terrein van het Uganda Museum. Ook dit museum stond nog op de planning dus we hebben het allebei maar meteen bekeken. Omdat we toch in de stad waren hebben we ook meteen weer lekker gegeten bij Java's en daarna terug naar huis.

De nieuwe week is weer begonnen.. over de week zelf heb ik niet veel te vertellen omdat ik in mijn vorige blog al het een en ander over de werkzaamheden heb verteld. Op maandag is de weekopening in de kerk waar we naar toe zijn geweest, op dinsdag avond hebben we weer geholpen met het eten opscheppen en ik ben op donderdag nog met een ziek kindje naar de kliniek geweest. Gelukkig konden we medicijnen krijgen en gaat het al een stuk beter. In de kliniek was het trouwens wel grappig. Het was toevallig het zwangerschapsuurtje dus toen we in de wachtkamer kwamen zaten er 27 hoogzwangere vrouwen en 1 mzungu met een donker kindje (dat was ik)... donderdag en vrijdag avond hebben we gekeken in verschillende lokalen waar groepen studenten aan het oefenen waren voor de battles. De battles is hier het moment van het jaar dat iedereen zijn of haar talent kan laten zien. De middelbare school word in 3 groepen gesplitst en die 3 groepen moeten tegen elkaar 'strijden' met dans en zang. Bij de voorbereidingen stonden wij al met open mond te kijken naar wat deze kinderen allemaal konden.

Afgelopen zaterdag waren de battles. Iedereen was bloed fanatiek en deze kinderen hebben energie... niet normaal. De battles duurde van 11:00 tot 18:30 ongeveer. Het is heel leuk om te zien dat deze kinderen al zo goed kunnen dansen en zingen. Na de battles was het een groot feest omdat natuurlijk een van de groepen had gewonnen. Dit duurde nog tot ongeveer 21:00 en daarna zijn we moe terug naar het huisje gegaan.

Zondag de dag weer geopend met de dienst in de kerk. Daarna op de boda en met de matatu naar de stad gegaan. Vandaag stond kabaka's palace op de planning. Dat is het paleis van de koning. Een stukje verder op het terrein staan de "martelkamers". Hier zit een heel verhaal achter... op de muren kun je handafdrukken en teksten

lezen en je kunt zelfs zien tot waar vroeger het water heeft gestaan zodat als mensen wilden ontsnappen je meteen geëlektrocuteerd werd. Heel indrukwekkend.

Na het bezoek aan dit paleis zijn we weer naar café Java's gegaan waar we Lianne en Desiree zouden ontmoeten (2 andere vrijwilligers hier in de stad die hoe toevallig uit Uden komen). We hebben gezellig bijgekletst en lekker gegeten. Daarna zijn we met z'n 4e naar een grotere craft market hier in de stad geweest en daarna terug naar huis.

Deze week wordt er weer gewoon gewerkt. Morgen avond (woensdag) gaan we weer uiteten met de vrijwilligers in de stad. Donderdag ga ik mee kijken op een project waar veel tienermoeders worden opgevangen. Lijkt me ook heel indrukwekkend om te zien. Donderdag op vrijdag komt er een nieuwe vrijwilligster hier in het huis! Vrijdag even rustig aan en zaterdag naar Jinja! Hier ontspringt de Nijl en er is genoeg te doen. Er staat dus weer vanalles op de planning terwijl ze hier het woord planning onderhand nog niet eens kennen...

Ik zag dat er nu bij 3 op reis verschillende dingen van Oeganda worden laten zien. Het is voor de gene die het leuk vinden misschien wel leuk om te zien hoe het hier in de stad er aan toe gaat met het verkeer en hoe het er een beetje uit ziet. Ook vertellen ze het een en ander over kabaka's palace en laten ze nog meer zien. Dit is de link: https://3opreis.bnn.nl/bestemming/kampala

Verder laat ik het hier even bij en zal ik de foto's op Facebook zetten.

Tot de volgende keeeer...

Weraba!

Eerste weekje

Hallo allemaaaaal,

Ik zit nu lekker in een hoekje met mijn iPad in de lucht zodat ik nog een beetje bereik heb met de wifi.... de afgelopen dagen heb ik een internet bundeltje gehad maar die was in 4 dagen al op omdat ik iets te enthousiast foto's ging sturen. Maar goed, het is en blijft Afrika.

De afgelopen dagen ben ik naar mijn project geweest. Veel meegekeken en ook al veel kunnen doen. Dinsdag was mijn eerste dag dat ik echt ging werken. Om 8 uur was ik op het project en werd meteen ingeschakeld om de kindjes uit hun bedjes te halen en ze in de stoel te zetten, eten geven en dan spelen. Na een aantal uurtjes spelen is het tijd voor de lunch. Geloof me, dit is echt hilarisch. De kinderen eten hier met hun handen en je moet je voorstellen... 10 baby's / peuters op een rij in een kinderstoel met een bord rijst en bruine bonen... met handen eten... het zit werkelijk overal... ik heb het al uit de oren en de kroeshaartjes kunnen halen... heel leuk. Na de lunch gaan ze allemaal in bad en moeten ze klaargemaakt worden om naar bed te gaan. Rond half 2 / 2 uur gaan ze naar bed tot een uurtje of 4 / half 5. In die tussentijd wordt onderhandeld de was gedaan, gestreken, schoongemaakt etc. Mijn werkdag is in principe tot 4 maar de afgelopen dagen heb ik nog even gewacht tot ze weer uit bed gehaald mochten worden. Het programma gaat elke dag op een andere volgorde, lekker op z'n Afrikaans. Je verveeld je in ieder geval nooit.

Dinsdag na het project kwam ik terug bij het huisje en zijn we met 3 naar de supermarkt gegaan. Op de boda boda zigzaggend door de file. Het maakt hier niet uit met hoeveel je naast elkaar rijd of dat je door rood rijd. Als je maar niet tegen elkaar aanbotst is het allemaal goed. De rest van de avond eigenlijk niet veel anders gedaan dan normaal.

Woensdag avond na het project zijn we meteen gaan omkleden en daarna op de boda boda naar de mainroad, van de mainroad met de matatu naar een ander punt en zo weer met de boda boda naar het restaurant waar we met alle vrijwilligers in de stad vanuit deze organisatie (die konden/willen) die avond een hapje zouden gaan eten. De hele heenreis duurde 1,5 uur en we dachten dat we er nooit zouden komen haha.. lekker Mexicaans gegeten en met gewone taxi terug naar huis want het is niet verstandig om hier in het donker nog over straat te gaan. Aangezien ons project in de middle of nowhere ligt kregen we van de taxichauffeur steeds de vraag of hij ons niet alvast kon afzetten en of we er bijna waren want het weggetje waar we opreden werd steeds hobbelige, smaller en donkerder. Het was erg gezellig en weer een heel avontuur hier door de stad.

Vanavond ben ik eerst lekker naar huis gegaan, even bijkomen van de dag. Omkleden en even naar het telefoonhokje aan de overkant van de straat om toch te proberen om nog een internet bundeltje te scoren... maar helaas hadden ze in dat houten hokje vandaag zelf geen internet dus kon dat niet doorgaan. Terug bij het huisje zijn een andere vrijwilligster en ik naar de grote keuken van het kinderproject gelopen en hebben we gevraagd of we mee konden helpen met het opscheppen van het avondeten. De kinderen van de basisschool en middelbare school slapen ook op dit terrein en krijgen dus elke avond een bordje opgeschept vanuit de grote keuken. Eerst komen de jongste en dan steeds ouder sluit achteraan in de rij om met een bordje naar het luikje te lopen. Daar krijgen ze dan hun eten. Het kind geeft zijn/haar bordje af bij het luikje, er wordt posho opgegooid en dan flatsen wij er nog een grote schep bruine bonen op. Ze vinden het heerlijk. Na ongeveer 600 bordjes gevuld te hebben zijn we met lamme armen terug gegaan naar het huisje. En de rest van de avond hoeven we lekker niks meer te doen. Morgen is er nog een dag en daarna lekker weekend. In het weekend zijn we vrij van het project maar er is hier op het terrein genoeg te doen want de kinderen hebben dan ook weekend en zijn overal aan het spelen.

Dit was her weer voor deze keer, Jullie horen snel weer van mij!

Doeeeei

Ttuntu!

Ttuntu vanuit een warm Namugongo,

Hè, he, eindelijk aangekomen in Oeganda. Jeetje wat is het hier indrukwekkend en groot. Ik zal eerst het een en ander over de vlucht vertellen. 'S ochtends vroeg opgestaan om de laatste dingetjes te regelen. Daarna lekker koffie gedronken thuis en naar Schiphol gereden. Op Schiphol ook nog koffie gedronken en afscheid genomen van iedereen..

Vanaf nu gaat alles alleen. Eerst door de douane, daarna de paspoort controle en toen de gate zoeken. Dit ging allemaal vlekkeloos. Na een uurtje mocht ik het vliegtuig in. Wat was dat ding groot?! De eerste vlucht ging naar Doha, Qatar. Deze vlucht duurde 6,5 uur. Eenmaal daar aangekomen snel even op de WiFi laten weten dat ik er was, even een beetje opfrissen en toen 7 uur wachten... en wachten... en wachten... dit duurde erg lang. Maar goed, eindelijk het vliegtuig in naar Entebbe, Oeganda. Deze vlucht zou nog 6 uur duren. Dit was een iets kleiner vliegtuig maar prima te doen. 6 uur later landden we dan eigenlijk op Entebbe. Op het vliegveld moest ik eerst mijn visum aanvragen, dit ging gelukkig goed. Toen mijn koffer van de band halen, deze kwam ook meteen. Maar toen... de taxichauffeur van het project zou me komen halen..... mja, dan sta je daar met 30 Oegandese om je heen die allemaal jou taxi willen zijn... uiteindelijk na ong +/- 15 min wachten kwam er een man naar me toe, Fu Fu, de taxichauffeur. Hij vroeg of ik "Djoeliet" was van Doingoood. Dit kon niet anders dan dat het mijn chauffeur was dus we stapte in het busje en reden richting het project.

Onderweg kom je er pas echt achter hoe de situatie hier is. De mensen en de kinderen die je ziet lopen met een hele wasmand op hun hoofd of 6 kratten bier met 1 stiek op de fiets. Maar ook de hutjes en ja.. hoe moet je t noemen.. heel heftig. Er waren hier en daar wat grotere gebouwen met als muur een hele muurschildering en overal zie je kleurtjes. De wegen zijn trouwens echt zo hobbelig dat ik bijna op het dak zat. Maar wel een hele ervaring. Het landschap is hier zo mooi. Ik zal proberen zoveel mogelijk foto's te maken. Maar goed ondertussen reden we verder naar het project waar we uiteindelijk na 2 uurtjes rijden ongeveer aankwamen.

Het terrein is zo groot maar wel heel mooi. Kinderen van jong en oud rennen door elkaar. Toen ik de auto uitstapte kwamen er gelijk 2 meisjes naar me toe om te vragen of ze mee konden helpen met mijn tas. Ik heb mijn spullen snel neergelegd en ben een rondje over het terrein gaan lopen samen met nog een andere vrijwilligster. De kinderen keken me allemaal aan en er kwamen en stel witte tanden te voorschijn. Sommige riepen: "look, she is new" of "woeeeh new new" hahaha. Ze willen allemaal knuffelen en spelen ook al kennen ze me nog niet eens. We zijn even gaan eten. Voor het eerst posho gegeten. En als je je nu afvraagt wat dat is; posho is een soort pap van mais, meel en bruine bonen. Van de mais en meel is een geheel gemaakt wat in brokken op je bord komt en daaroverheen gieten ze die bruine bonen. Heel bijzonder maar eigenlijk beste prima te eten. De kinderen eten het hier met hun handen maar ik had toch nog even een lepel en vork gebruikt.

Na het eten zijn we terug gegaan naar ons huisje waar we ook slapen en hebben we daar eigenlijk niet veel meer gedaan. We zitten nu met 7 mensen hier waarvan er 4 komende week weer naar huis gaan.

Een hele indrukwekkende maar leuke dag dus.

Dit was allemaal gister, nu over vandaag...

Vanmorgen ging om 08:00 uur mijn wekker om mijn malaria tabletten in te nemen. Meteen onder mijn muggennet vandaag ben ik gaan douchen en heb ik een boterham gegeten. Om 10:00 kwamen Frank en Eva (de coördinatoren van alle vrijwilligers in Oeganda) mij op te halen voor een city trip. Dit doen ze zodat ik meteen zie hoe het openbaar vervoer werkt, voor de eerste keer pinnen, een simkaart te halen en om even wat te gaan eten. We gingen naar de poort waar normaal gesproken de boda boda's (brommertaxi's) op je staan te wachten... behalve nu dus. Ze komen continu voorbij gereden omdat ze weten dat er vanuit het project regelmatig ritjes zijn richting de stad. Ik had een helm gekregen zodat het een stukje veiliger was. Toen er 3 boda boda's stonden zijn we achterop gegaan. Hobbel de bobbel naar de mainroad. Wat een ervaring. Eenmaal op de mainroad zijn we naar de zijkant van de weg gegaan en hadden we ongeveer keuze uit 10 verschillende matatu's die ook continu stoppen. We stapte in eentje om richting een winkelcentrum te gaan. Er is ongeveer plek voor 11 mensen maar we zaten er met 18 in... ze stoppen elke 5 meter want elk persoon meer is natuurlijk altijd goed. Het was een lange, warme, hobbelige, chaotische maar leuke rit. Bij het winkelcentrum zijn we meteen gaan pinnen. Toen naar de telefoon winkel een nieuwe telefoon gehaald zodat ik die onderweg mee kan nemen met een Oegandese simkaart. Een internetbundeltje erop gezet zodat ik overal bereikbaar kan zijn. Nadat dit allemaal was geregeld zijn we even wat gaan eten en toen terug naar de mainroad waar de verschillende matatu's stonden. Onderweg zie je zo veel.. straatkinderen die staan te bedelen om geld. Soms van nog geen 3 jaar oud. Lastig maar we moeten daar niet teveel aan denken en er niet teveel op in gaan... met de matatu's zijn we echt door de wijkjes gegaan. Overal staan als het ware hutjes waar de lokale mensen hun eigen 'bedrijfje' hebben of overal zie je plekken waar de haren van de vrouwen worden gedaan in een bos met vlechtjes etc. Heel bijzonder om te zien. We hadden een overstap op een andere matatu en toen weer met de boda boda naar het project. Met de boda boda betaal je ongeveer 1000 UGX en dat is omgerekend ongeveer 0.26 cent. De matatu naar de stad is ongeveer 2000 UGX dus 0.52 cent. Oja, je wordt op straat alleen maar mzungu genoemd. Dat betekend blanke hier haha. Ze bedoelen het niet beledigend maar je reageert er wel meteen op.

Op het terrein zijn er nu volleybal wedstrijden bezig met wel zeker 500 kinderen. Daar ben ik dus net even gaan kijken en daar kwam ik Jill tegen. Zij begeleid iedereen op het project Nafasi waar ik dus dalijk echt mijn vrijwilligerswerk ga doen. Ze heeft me mee genomen naar Nafasi om alvast even te gaan kijken. We kwamen daar binnen en het is echt super mooi. Het gebouw is net nieuw want ze zijn in november verhuist naar dit terrein en binnenin is het best groot. De baby's en de jonge kinderen lagen allemaal te slapen op dat moment dus Jill had me een rondleiding gegeven op de kamers van de kinderen na. Bij het kamertje van de baby's zijn we wel even naar binnen gelopen. 1 baby'tje lag op z'n buikje naar ons te kijken en kreeg een hele brede big smile waarop een geluidje volgde en de rest van de baby's huilend wakker werden. We zijn toen verder gelopen want de kinderen en de baby's werden uit bed gehaald. De baby's werden in een kinderstoel gezet waar ik even bij ging staan. Ik raakte met mijn vinger het neusje van 1 aan waarop ze allemaal begonnen de lachen. Echt heel lief. Ik stond iets daarna nog even met een verzorgster te praten toen ik ineens iets aan mijn hand voelde. Het was het oudste kindje (ong 3 jaar) die mij een handje gaf en met van die grote bruine ogen me aankeek en een keer lachte. Morgen ga ik er weer heen met Frank en Eva. Ik heb er heel veel zin in om op dat project te werken maar nu eerst nog even bijkomen van de hele reis en deze drukke dag. Net heb ik nog even bij het volleybal gekeken en nu zit ik lekker in de schaduw dit blog te schrijven. Ik heb nog niet veel foto's kunnen maken maar de foto's die ik heb zal ik er alvast opzetten.

Nu ga ik nog even kijken of dat ik aapjes kan zien in de tuin naast ons huisje want die zitten hier ook nog. Heb er gister 1 weg zien rennen maar misschien dat ik er nu meer zie.

Voor nu was het dit even en ik zal zsm weer iets laten weten!

Doeeeeg x

Nog 1 nachtje.....

Zo, hier is die dan... mijn aller aller aller eerste blog..

Morgen is het dan zo ver. Mijn reis naar Oeganda kan gaan beginnen... Gelukkig word ik met wat gezelschap naar Schiphol gebracht waar ik nog heel even kan genieten van de mensen om me heen want om 16:45 ga ik dan toch echt vliegen.. eerst naar Doha, Qatar waar ik een tussenstop van 7 uur heb... daarna vlieg ik door naar Entebbe, Oeganda. De hele heenreis zal in totaal bijna 24 uur duren dus ik kom 12 maart rond de middag/avond aan op Entebbe. Eenmaal op het vliegveld in Entebbe wordt ik opgewacht door de taxichauffeur van Doingoood die mij naar het terrein zal brengen waar ik de komende 3 maanden mijn project én verblijf heb...

Gelukkig zijn er al 4 mensen in het huis waar ik verblijf die ik al in Nederland heb leren kennen. Zij zitten er al een aantal weken en zullen dan ook weer bijna terug naar Nederland gaan.

"Wat ga je daar precies doen?" is de vraag die mij de afgelopen weken wel tientallen keren gesteld is. Ik zal het proberen kort maar duidelijk uit te leggen.

Ik ga helpen op een project in Kampala, Oeganda. Het project heet 'Nafasi Welfare Home'. Nafasi is een kleinschalig project (gelegen op het terrein van Kinderproject Uganda) dat tijdelijk crisisopvang biedt aan tien tot twintig baby’s en jonge kinderen tot vijf jaar. In de meeste gevallen zijn de kinderen wees of te vondeling gelegd. Hier zijn vele redenen voor; ieder kind, elke ouder, heeft zijn of haar eigen verhaal. Een van de belangrijkste oorzaken zijn de ziekten HIV/aids en malaria. Veel kinderen worden wees doordat ouders aan deze ziekten overlijden. Een andere reden is vaak dat ouders geen mogelijkheid zien om voor nóg een kind zorg te dragen, want veel Ugandezen leven onder de armoedegrens. Gemiddeld heeft een Ugandese vrouw 7 kinderen. Ook worden veel meisjes op zeer jonge leeftijd moeder. Zij worden vaak uit de familie verstoten en mogen niet met het kind terugkomen want dat is een schande. Ze zijn hierdoor zo in de war dat ze niet weten wat ze moeten doen en het kind te vondeling leggen. Andere kinderen worden verstoten door hun moeder omdat ze geboren zijn uit verkrachting of incest. Ook buitenechtelijke kinderen worden vaak verstoten, vanwege de schande voor de familie of de gemeenschap. Het gebeurt ook geregeld dat gehandicapte of ernstig zieke kinderen te vondeling worden gelegd. Ouders hebben geen mogelijkheid om financieel zorg te dragen voor een ziek kind. Daarnaast komt het voor dat beide ouders in de gevangenis raken en het kind alleen achterblijft of een kind ernstig word mishandeld.

Nafasi Welfare Home betekent letterlijk “Kans op een huis of thuis”. Dat is precies waar alle (wees)kinderen recht op hebben en het doel van Nafasi is dan ook om binnen acht maanden voor deze kinderen een permanent warm en veilig thuis te vinden.

Naast Nafasi is er op het terrein een primary school, secondary school en een kleine kliniek te vinden. Op de primary school mag ik ook helpen met het uitdelen van eten, activiteiten doen met de kinderen en nog een hele boel meer waar ik snel achter ga komen..

De afgelopen week ben ik erg verwend door de lieve mensen om me heen en daar wil ik ze nog een keer extra voor bedanken! Ik heb erg genoten van alle leuke dingen die we hebben gedaan :)

Voor nu vind ik het wel weer genoeg geweest en ga ik dit verhaal afsluiten. Ik zal er hopelijk (als de wifi daar meewerkt) snel weer een verhaaltje bij zetten en de foto's in het fotomapje stoppen.. :)

Tutaonana! (tot ziens)

X Juliët

Welkom

Hoi allemaal! :)

Vanaf hier kun je op de hoogte blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Ik zal proberen er regelmatig iets op te zetten :)

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Liefs,

Juliet