Ttuntu vanuit een warm Namugongo,

Hè, he, eindelijk aangekomen in Oeganda. Jeetje wat is het hier indrukwekkend en groot. Ik zal eerst het een en ander over de vlucht vertellen. 'S ochtends vroeg opgestaan om de laatste dingetjes te regelen. Daarna lekker koffie gedronken thuis en naar Schiphol gereden. Op Schiphol ook nog koffie gedronken en afscheid genomen van iedereen..

Vanaf nu gaat alles alleen. Eerst door de douane, daarna de paspoort controle en toen de gate zoeken. Dit ging allemaal vlekkeloos. Na een uurtje mocht ik het vliegtuig in. Wat was dat ding groot?! De eerste vlucht ging naar Doha, Qatar. Deze vlucht duurde 6,5 uur. Eenmaal daar aangekomen snel even op de WiFi laten weten dat ik er was, even een beetje opfrissen en toen 7 uur wachten... en wachten... en wachten... dit duurde erg lang. Maar goed, eindelijk het vliegtuig in naar Entebbe, Oeganda. Deze vlucht zou nog 6 uur duren. Dit was een iets kleiner vliegtuig maar prima te doen. 6 uur later landden we dan eigenlijk op Entebbe. Op het vliegveld moest ik eerst mijn visum aanvragen, dit ging gelukkig goed. Toen mijn koffer van de band halen, deze kwam ook meteen. Maar toen... de taxichauffeur van het project zou me komen halen..... mja, dan sta je daar met 30 Oegandese om je heen die allemaal jou taxi willen zijn... uiteindelijk na ong +/- 15 min wachten kwam er een man naar me toe, Fu Fu, de taxichauffeur. Hij vroeg of ik "Djoeliet" was van Doingoood. Dit kon niet anders dan dat het mijn chauffeur was dus we stapte in het busje en reden richting het project.

Onderweg kom je er pas echt achter hoe de situatie hier is. De mensen en de kinderen die je ziet lopen met een hele wasmand op hun hoofd of 6 kratten bier met 1 stiek op de fiets. Maar ook de hutjes en ja.. hoe moet je t noemen.. heel heftig. Er waren hier en daar wat grotere gebouwen met als muur een hele muurschildering en overal zie je kleurtjes. De wegen zijn trouwens echt zo hobbelig dat ik bijna op het dak zat. Maar wel een hele ervaring. Het landschap is hier zo mooi. Ik zal proberen zoveel mogelijk foto's te maken. Maar goed ondertussen reden we verder naar het project waar we uiteindelijk na 2 uurtjes rijden ongeveer aankwamen.

Het terrein is zo groot maar wel heel mooi. Kinderen van jong en oud rennen door elkaar. Toen ik de auto uitstapte kwamen er gelijk 2 meisjes naar me toe om te vragen of ze mee konden helpen met mijn tas. Ik heb mijn spullen snel neergelegd en ben een rondje over het terrein gaan lopen samen met nog een andere vrijwilligster. De kinderen keken me allemaal aan en er kwamen en stel witte tanden te voorschijn. Sommige riepen: "look, she is new" of "woeeeh new new" hahaha. Ze willen allemaal knuffelen en spelen ook al kennen ze me nog niet eens. We zijn even gaan eten. Voor het eerst posho gegeten. En als je je nu afvraagt wat dat is; posho is een soort pap van mais, meel en bruine bonen. Van de mais en meel is een geheel gemaakt wat in brokken op je bord komt en daaroverheen gieten ze die bruine bonen. Heel bijzonder maar eigenlijk beste prima te eten. De kinderen eten het hier met hun handen maar ik had toch nog even een lepel en vork gebruikt.

Na het eten zijn we terug gegaan naar ons huisje waar we ook slapen en hebben we daar eigenlijk niet veel meer gedaan. We zitten nu met 7 mensen hier waarvan er 4 komende week weer naar huis gaan.

Een hele indrukwekkende maar leuke dag dus.

Dit was allemaal gister, nu over vandaag...

Vanmorgen ging om 08:00 uur mijn wekker om mijn malaria tabletten in te nemen. Meteen onder mijn muggennet vandaag ben ik gaan douchen en heb ik een boterham gegeten. Om 10:00 kwamen Frank en Eva (de coördinatoren van alle vrijwilligers in Oeganda) mij op te halen voor een city trip. Dit doen ze zodat ik meteen zie hoe het openbaar vervoer werkt, voor de eerste keer pinnen, een simkaart te halen en om even wat te gaan eten. We gingen naar de poort waar normaal gesproken de boda boda's (brommertaxi's) op je staan te wachten... behalve nu dus. Ze komen continu voorbij gereden omdat ze weten dat er vanuit het project regelmatig ritjes zijn richting de stad. Ik had een helm gekregen zodat het een stukje veiliger was. Toen er 3 boda boda's stonden zijn we achterop gegaan. Hobbel de bobbel naar de mainroad. Wat een ervaring. Eenmaal op de mainroad zijn we naar de zijkant van de weg gegaan en hadden we ongeveer keuze uit 10 verschillende matatu's die ook continu stoppen. We stapte in eentje om richting een winkelcentrum te gaan. Er is ongeveer plek voor 11 mensen maar we zaten er met 18 in... ze stoppen elke 5 meter want elk persoon meer is natuurlijk altijd goed. Het was een lange, warme, hobbelige, chaotische maar leuke rit. Bij het winkelcentrum zijn we meteen gaan pinnen. Toen naar de telefoon winkel een nieuwe telefoon gehaald zodat ik die onderweg mee kan nemen met een Oegandese simkaart. Een internetbundeltje erop gezet zodat ik overal bereikbaar kan zijn. Nadat dit allemaal was geregeld zijn we even wat gaan eten en toen terug naar de mainroad waar de verschillende matatu's stonden. Onderweg zie je zo veel.. straatkinderen die staan te bedelen om geld. Soms van nog geen 3 jaar oud. Lastig maar we moeten daar niet teveel aan denken en er niet teveel op in gaan... met de matatu's zijn we echt door de wijkjes gegaan. Overal staan als het ware hutjes waar de lokale mensen hun eigen 'bedrijfje' hebben of overal zie je plekken waar de haren van de vrouwen worden gedaan in een bos met vlechtjes etc. Heel bijzonder om te zien. We hadden een overstap op een andere matatu en toen weer met de boda boda naar het project. Met de boda boda betaal je ongeveer 1000 UGX en dat is omgerekend ongeveer 0.26 cent. De matatu naar de stad is ongeveer 2000 UGX dus 0.52 cent. Oja, je wordt op straat alleen maar mzungu genoemd. Dat betekend blanke hier haha. Ze bedoelen het niet beledigend maar je reageert er wel meteen op.

Op het terrein zijn er nu volleybal wedstrijden bezig met wel zeker 500 kinderen. Daar ben ik dus net even gaan kijken en daar kwam ik Jill tegen. Zij begeleid iedereen op het project Nafasi waar ik dus dalijk echt mijn vrijwilligerswerk ga doen. Ze heeft me mee genomen naar Nafasi om alvast even te gaan kijken. We kwamen daar binnen en het is echt super mooi. Het gebouw is net nieuw want ze zijn in november verhuist naar dit terrein en binnenin is het best groot. De baby's en de jonge kinderen lagen allemaal te slapen op dat moment dus Jill had me een rondleiding gegeven op de kamers van de kinderen na. Bij het kamertje van de baby's zijn we wel even naar binnen gelopen. 1 baby'tje lag op z'n buikje naar ons te kijken en kreeg een hele brede big smile waarop een geluidje volgde en de rest van de baby's huilend wakker werden. We zijn toen verder gelopen want de kinderen en de baby's werden uit bed gehaald. De baby's werden in een kinderstoel gezet waar ik even bij ging staan. Ik raakte met mijn vinger het neusje van 1 aan waarop ze allemaal begonnen de lachen. Echt heel lief. Ik stond iets daarna nog even met een verzorgster te praten toen ik ineens iets aan mijn hand voelde. Het was het oudste kindje (ong 3 jaar) die mij een handje gaf en met van die grote bruine ogen me aankeek en een keer lachte. Morgen ga ik er weer heen met Frank en Eva. Ik heb er heel veel zin in om op dat project te werken maar nu eerst nog even bijkomen van de hele reis en deze drukke dag. Net heb ik nog even bij het volleybal gekeken en nu zit ik lekker in de schaduw dit blog te schrijven. Ik heb nog niet veel foto's kunnen maken maar de foto's die ik heb zal ik er alvast opzetten.

Nu ga ik nog even kijken of dat ik aapjes kan zien in de tuin naast ons huisje want die zitten hier ook nog. Heb er gister 1 weg zien rennen maar misschien dat ik er nu meer zie.

Voor nu was het dit even en ik zal zsm weer iets laten weten!

Doeeeeg x