Hoi hoi,

Mijn eerste maand is alweer voorbij... nog 2 maandjes hier en dan ben ik alweer thuis. Gelukkig is er genoeg te doen en heb ik het nog altijd onwijs naar mijn zin!!!

Woensdag zijn we op een onverwachts "huis"bezoek geweest bij de familie van een van de kindjes bij ons project. Het begon allemaal ik de ochtend.. 8 uur hadden we afgesproken maar zoals wij Nederlanders gewend zijn om op tijd te komen zijn de Afrikanen gewend om te laat te komen. 1,5 uur later kwam eindelijk diegene waarmee we naar het huisbezoek zouden gaan. We zijn eerst met de boda en de matatu naar de stad gereden. Daar over gestapt op een andere matatu 1,5 uur buiten de stad. Toen op de boda boda naar de plek waar we heen moesten. Dit plekje lag aan de "snelweg". Het is niet echt een snelweg maar wel een van de grotere doorgaande wegen hier in dit stuk van Oeganda. We stopten ineens langs de kant van de weg en daar zou het dan moeten zijn.. we staken de weg over en er stond een klein stenen 'huisje' waar op dat moment een vrouw en 2 jongens uit kwamen gelopen. We hebben gevraagd of we op het goeie punt waren en dit klopte werd ons verteld. We vertelde dat we van Nafasi waren en dat we op bezoek kwamen bij de familie van het kindje dat bij ons in de crisisopvang zit. De vrouw vertelde ons dat zij de oma was. Ze pakte meteen een soort rieten kleed en legde dat op het gras. Daar konden we op zitten. De oma vertelde ons dat ze eigenlijk niet de echte oma was maar de tante van de vader van het kindje dat bij ons zit. Zij is ook degene die het kindje heeft gebracht bij ons. Kinderen worden bij ons op gevangen zodra eigen ouders er niet meer voor kunnen zorgen of er een noodsituatie is waarbij kinderen uit huis gehaald moeten worden. Alle kinderen komen bij ons eigenlijk uit verschikkelijk situaties en vandaag gingen we dus een van deze verhalen aanhoren door de mensen die er bewust bij betrokken zijn. het kindje waar we vandaag de familie van gingen opzoeken is nu 2 jaar en zit al een poosje bij ons. Ze is gevonden toen ze 0,5 jaar was en woog 3,5 kg. Een normale baby van deze leeftijd hoort ongeveer 7 kilo te wegen. Het kindje was er zo slecht aan toe dat de kans op sterven groter was dan dat ze het zou overleven. Doordat dus de 'oma' het kindje heeft gebracht naar de crisisopvang is het kindje stabiel geworden en is er nu beter aan toe. Ondanks dat het kindje opgevangen is en nu stabiel is, is ze nog veel te klein en heeft ze het lichaampje van een baby. Ze kan nog steeds niet lopen en praten. De oma vertelde ons over de situatie van de moeder en van de vader en zo kwamen we veel dingen te weten. De moeder had een psychische ziekte in haar hoofd en heeft daardoor verschikkelijke dingen gedaan. Dingen zoals levende kippen slachten en het bloed ervan drinken.. bomen eten en aan bomen vast worden gebonden. Te erg en verschrikkelijk voor woorden. Dit begon allemaal tijdens de zwangerschap van het kindje en is daarna nog doorgegaan. De moeder heeft zelfs een aantal keer gezegt dat ze niets eens zwanger is geweest en dat dit kindje niet van haar is. Terwijl ze het andere moment het kindje terug wil omdat het van haar is. Heel bijzonder en niet met woorden te beschrijven.. je kunt je er moeilijk iets bij voorstellen dat dit echt gebeurt kan zijn.. maar ik was gebleven bij het kleedje op het gras. De oma vertelde ons nog meer over de gezinssituatie nu en dat ze nog meer broertjes en zusjes had. Wij hebben haar wat foto's laten zien van het kindje en ze bedankte ons wel 100x voor het in leven houden van het meisje. Het kindje is nu 2 en kan nog steeds niet lopen. Dit ben ik met haar elke dag aan het oefenen want zodra ze kan lopen moet ze terug naar eigen familie. Ook daar bedankte ze mij heel erg voor dat ik mijn tijd en moeite in dit kindje stopten. Je zou denken, in de opvang zijn ze beter dan in de sloppenwijk maar de kinderen horen bij de families te zijn en daarom moeten deze zo snel mogelijk ook weer worden terug geplaatst. De kinderen mogen eigenlijk maar voor 8 maanden opgevangen worden maar doordat er door veel situaties geen plek voor terugplaatsing is of dat terugplaatsing geen succes is geweest zitten veel kinderen er nu al langer. Voor ons was het vooral deze dag om te kijken van, hoe ziet de plek eruit? Hoe is de gezinssituatie? Hoe is het financieel? Hoeveel eten is er in het gebied? Over de meeste vragen hebben we antwoord gekregen. We zagen dat er avocado, mango en jackfruit bomen waren. Is dit dan het enige waar deze mensen op kunnen leven? Een stukje fruit en een stukje groente? En het duurt heel lang voordat ze aangegroeid zijn?! Onvoorstelbaar. Ondanks het primitieve en arme leven wat deze mensen lijden zijn ze zo vriendelijk een gastvrij dat op een begeven moment de 2 jongens terug kwamen met een tas vol avocado die we mee mochten nemen. Ook hadden ze bananen bladen bij en stukken jackfruit. Ik had het nog nooit gegeten. We moesten eerst met het bananenblad een soort hars van het fruit afhalen en dan konden we het eten. De pitjes moesten we inleveren want die werden gebruikt voor het opnieuw planten van de bomen werd ons verteld. We hebben daarna nog gepraat over het huis waar het meisje terecht zou komen en daar zouden we ook nog heen gaan. Op een begeven moment zijn we naar de overkant van de weg gegaan. Door de hoge beplanting zagen we af en toe wat krotten en wat mensen lopen. Mensen waarvan je kon zien dat ze in dat gebied leefden. We kwamen bij een huisje/hutje aan en daar werd naar geroepen. Op de deur kloppen gaat hier niet want er hangt alleen een lapje stof voor de deuropening. Er kwamen 3 kindjes en een vrouw naar buiten gelopen. De 3 kindjes waren broertjes en zusjes van het meisje. De vrouw was de tante. Ze ging voor ons op de grond zitten en bedankte ons erg voor wat we deden. Ze kwam wat moeizaam overeind en wat bleek nou? Ze was 3 dagen geleden bevallen van een kindje. In het huis was dus nog een baby aanwezig van 3 dagen oud. Het huisje was ongeveer 8 bij 8 meter. Daar woonde ze met ongeveer 7 mensen in en daar zou dus ook het meisje gaan wonen. De vader en de moeder hebben we niet gezien. De moeder is stabiel op het moment en was fruit en groente op straat aan het verkopen. Je moet je ongeveer voorstellen dat wij bij ons in het dorpje, met 3 vrijwilligsters, voor 15.000 shilling groente en fruit gaan halen. 15.000 shilling is ongeveer €3,90. Dan hebben we ongeveer 8 grote wortels, 8 tomaten, 4 paprika's, 10 uien, 1 ananas, 2 mango's, 1 watermeloen, 5 stukken gember, en 2 avocado's. Het komt er dus op neer dat de mensen hier totaal niks verdienen. Het is voor hier natuurlijk anders omdat de prijzen hier ook anders zijn maar voor dit grote gezin is dit nooit genoeg om fatsoenlijk van te leven. We hebben wat dingen opgeschreven en zijn daarna gegaan. Terug naar de stad met de matatu. Omdat wij deze avond gingen uiteten met een aantal vrijwilligers in de stad zijn we in de stad gegeten. Even geluncht en daarna rondgeslenterd door het winkelcentrum. In de avond lekker bij de Mexicaan gegeten en daarna terug naar ons huis. Dit was een hele indrukwekkende, lange maar bijzondere dag. Het is heel bijzonder dat we bij deze bezoeken aan families erbij mogen zijn. Zo zie je dus echt hoe slecht het leven hier is op veel stukken en waar dus de kindjes bij ons vandaan komen en waar ze dus ook uiteindelijk weer terug gaan.

Donderdag ochtend ben ik eerst naar Nafasi gegaan. We zouden tot 12:00 uur bij Nafasi blijven en dan naar het tienermoeder project. Esmee (andere vrijwilligster) zou ik de ochtend bij de medische kliniek gaan helpen en zou rond 12:00 uur naar de ingang van het terrein komen, daar zouden we afspreken. Het was 12:00 uur en het zag er nog niet echt uit dat we bijna zouden gaan. Ik had dit al aan Esmee laten weten en vroeg hoelaat ze verwachten dat we gingen. Het zou rond 13:00 uur worden omdat het eten nog niet klaar was en we van tevoren zouden eten. Dit had ik aan Esmee doorgegeven en heb ik tot die tijd met de kindjes gespeeld. Op een begeven moment was het 12:50 en kwam een van de 'aunties' naar me toe en vertelde dat de andere auntie waarmee we gingen op het punt stond om te bevallen. Dit was veel te vroeg omdat ze nog maar 6 maanden zwanger is. Ze moest dus meteen naar het ziekenhuis in de stad en het tienermoederproject kon deze dag niet doorgaan. Achteraf bleek er niet veel aan de hand te zijn en is ze weer naar huis gegaan. We zouden deze dag na het tienermoederproject in de stad blijven omdat de dochter van Jackie (manager van Nafasi) jarig zou zijn en wij waren uitgenodigd. We zijn dus rond 15:00 bij Nafasi vertrokken, op de boda naar de quality supermarkt, voor een klein cadeautje. Daarna door naar het adres wat we hadden gekregen van Jackie. We dachten dat dit het adres was van haar huis maar wisten verder niet wat we konden verwachten. We bleven rijden en rijden en op een begeven moment gingen de boda drivers aan de kant van de weg vragen of mensen wisten waar het adres was. Dit was dus veel verder als dat wij zelf ook hadden gedacht. Na 1,5 uur rijden gingen we het laatste stukje de berg op en werden we daar afgezet. Hier zou het dus moeten zijn. We zagen bordjes met de naam die ook op ons briefje stond maar het ging hier om een soort openbare tuin.. omdat we eerst even aan het kijken waren waar dat we terecht waren gekomen vergaten we dat we boven op een berg zaten. Esmee en ik draaide ons om en zagen dat we het uitzicht over de hele stad hadden. Super gaaf was het. Omdat er niet echt iemand verder op de berg was gingen wij meteen proberen om te videobellen zodat we het mooie uitzicht konden laten zien. We waren zo enthousiast dat we steeds harder begonnen te praten. Op een begeven moment zie ik door mijn camera een paar mensen achter me staan. Ik hoorde ook wat gegiechel en draaide me om. Er stond een heel gezin en een andere man mee te kijken met wat we aan het doen waren. Ze vonden het zo leuk om te zien dat ze bleven lachen en ook bleven staan. Wij hadden de grootste lol toen we zagen dat ook voor ons een weggetje vol stond met mensen. Omdat we ons een beetje ongemakkelijk begonnen te voelen zijn we op gaan hangen en richting de openbare tuin gelopen. Hier zagen we al het meisje wat jarig was. Ze nam ons mee naar een soort gebouwtje. Voordat we er waren zagen we al een groot podium, een barretje, tafels en stoelen, personeel en niet te vergeten het uitzicht over de hele stad. Was dit dan waar ze woonden ?!? Het bleek afgehuurd te zijn maar dit was alles wat we niet verwacht hadden. We zijn naar boven gelopen en daar waren wat banken en tafels. Er kwamen steeds meer mensen binnen en toen werd de taart aangesneden. Iedereen die binnen kwam kreeg eigenlijk standaard een bordje met popcorn, een stuk taart, groente samosas (bladerdeeg met groente) en een soda. Daarna mocht je zelf meer pakken.. we hebben daar tot in de avond gezeten en het was erg gezellig. We hebben met Jackie nog gepraat over de baby's bij Nafasi en gevraagd of er meer huisbezoeken op het programma stonden. Toevallig stond er een op het programma binnen nu en 2 weken maar dan nu mét het kindje erbij. De moeder zou het kindje al een keer terug gehad hebben maar zo verwaarloost dat het kind opnieuw opgevangen moest worden. De moeder wil toch het kind weer terug waarop wij dus nu met het kindje naar de moeder gaan en haar een keuze geven dat of het kindje terug naar haar gaat en ze er goed voor moet zorgen onder toezicht of het kindje zou voor adoptie worden afgestaan. Het leven is heel hard hier maar van dit soort gevallen zijn er heel veel. Het meisje is nu 3 en heeft dus nu een vaste plek nodig om te wonen. Gelukkig vond Jackie het een goed idee dat we mee wilden en zou ons daar meer van laten weten.

Een deel van Nafasi was er ook dus we zijn met hun en een taxi terug gegaan naar het eigen terrein. Deze verjaardag en deze plek was weer precies het tegenover gestelden dan wat we gister hebben gezien in de sloppenwijken midden in de bush bush... zo gek dat het zo erg kan verschillen in dezelfde stad.

Vrijdag ochtend zijn Esmee en ik naar Nafasi gegaan. Ze waren verbaast omdat we kwamen omdat ze dachten dat wij met goede vrijdag thuis zouden blijven. Omdat we zo moe waren waren dat de 2 redenen om na de ochtendspits (10 baby's uit bed halen, in bad doen, omkleden en eten geven) lekker weer terug naar huis te gaan. Smiddags zijn we naar de stad gegaan en hebben we een craft market bezocht. Weer een hoop spulletjes gekocht en flink afgedingt want dat moet hier wel echt. Ze maken de prijs altijd hoger omdat je blank bent maar daar trappen wij natuurlijk niet in. De mensen moeten altijd lachen als je dan met een mooi praatje de prijs omlaag kan krijgen. Na tassen vol met spullen zijn we nog gaan lunchen en daarna terug naar huis.

Zaterdag ochtend vroeg opgestaan want vandaag zouden we een dagje gaan relaxen! Na even uitzoeken hadden we besloten om naar Sheraton hotel te gaan om te gaan zwemmen en eventueel nog kijken voor wat anders. Dat 'wat anders' was al meteen besloten toen we de massage lijst hadden gezien dus die hadden we al meteen ingepland. Eerst hebben we bij het zwembad gelegen tot dat ze ons kwamen halen voor de massage. Dit was echt zo fijn en het duurde een uurtje. Na de massage hebben we de rest van de middag nog bij het zwembad gelegen, bij het zwembad gegeten en daarna nog lekker gebruik gemaakt van een goeie douche en eindelijk na een maand een föhn!!! Heerlijk was dit Haha... na Sheraton zijn we naar Acasia mall gegaan. Dit is een winkelcentrum in de stad. Daar hebben we een beetje rondgelopen en in winkeltjes gekeken. Om 7 uur hadden we afgesproken bij Otters bar waar we in de avond heen zouden gaan om iets te eten en daarna nog gezellig te zitten. We zijn naar heel de avond nog geweest en hebben genoten van een live band, de swingende Afrikanen en het Nile special bier. Met de taxi zijn we weer naar huis gegaan en meteen gaan slapen want de volgende ochtend moesten we vroeg op want dat het was eerste paasdag en aangezien bijna iedereen hier van de bevolking christelijk is werden ook wij verwacht in de kerk.

Dus.... na 4 uurtjes slaap werden we vandaag wakker. Omkleden, beetje opfrissen en hop naar de kerk. De kerk is hier een gebouw met een podium erin. De leerlingen dansen en zingen en pastor Eric doet ook altijd nog even zijn verhaaltje. Vandaag hadden de leerlingen van de primary en secondary stukjes uit het paasverhaal geoefend en deze lieten ze dan ook zien. Het was erg leuk, heel grappig en de kinderen hadden er vooral heel veel plezier in. 2 uur later was het afgelopen en hadden we eigenlijk al wel een beetje honger. Vandaag zouden ook wij een paasbrunch doen dus zo gezegt zo gedaan gingen we ongeveer alles wat we nog hadden liggen op tafel zetten. Daar zaten we dan met z'n 3e. Een paasbrunch met watermeloen, ananas en mango. Met kleine pannenkoekjes van havermout, yoghurt, tonijn, ei en een klein beetje hagelslag wat ook ooit uit Nederland is meegenomen. We hebben in ieder geval erg genoten. Na de brunch zijn Janne en ik over het terrein gaan lopen. Janne vertrekt morgen naar een nieuw avontuur aan de andere kant van het land. We hebben dus nog wat foto's genomen van de kinderen. Drukke maar vaak wel hele leuke dagen!

Jullie horen snel weer van mij! Nieuwe foto's staan weer op facebook! Ik zal een aantal foto's op mijn site plaatsen voor de mensen die geen facebook hebben.

Liefs,

Juliet x