Sula bulungi oftewel goeie avond!

Aangezien er de afgelopen week weer veel gebeurt is schrijf ik nu al een blog... vorige week dinsdag schreef ik het volgende;

" Deze week wordt er weer gewoon gewerkt. Morgen avond (woensdag) gaan we weer uiteten met de vrijwilligers in de stad. Donderdag ga ik mee kijken op een project waar veel tienermoeders worden opgevangen. Lijkt me ook heel indrukwekkend om te zien. Donderdag op vrijdag komt er een nieuwe vrijwilligster hier in het huis! Vrijdag even rustig aan en zaterdag naar Jinja! Hier ontspringt de Nijl en er is genoeg te doen. Er staat dus weer vanalles op de planning terwijl ze hier het woord planning onderhand nog niet eens kennen... "

woensdag

De woensdag weer lekker vroeg eruit om te gaan werken. Een leuke maar erg lange dag. Om half 5 ging ik terug naar het huisje en heb ik gewacht op Janne. Samen zijn wij toen met de boda, matatu en weer de boda naar de stad gegaan omdat we gingen uiteten met de andere vrijwilligers in de stad. We zijn lekker naar een Italiaans restaurant gegaan waar ik echt een lekker pizza tonijn op heb. Die ging er wel in na 3 weken alleen maar groente, rijst, bruine bonen en fruit. Zoals het hoort zijn we met een taxi terug gegaan omdat je in het donker het beste als 'mzungu' niet meer de straat op kan gaan. We hebben nog even uitgebuit bij het WiFi hoekje en daarna lekker gaan slapen.

Donderdag

donderdag ook weer vroeg op om te gaan werken. Vandaag zouden we naar de community (tienermoeders) gaan om te kijken wat daar elke donderdag georganiseerd wordt. Rond 12 uur zijn we met de boda naar de mainroad gegaan en vanuit daar met een bus naar de stad. Een groot chaos in de stad dus het duurde ook even voordat we op een andere boda konden om naar het project te gaan. Op de boda gaan is trouwens heel makkelijk. Overal waar je kijkt zie je ze staan, hoor je ze tuuteren of komen ze al naar je toe gereden omdat je zoekend staat te kijken. Iedereen kan hier in principe dit 'werk' gaan doen. Er zijn geen vaste prijzen dus voordat je achterop stapt moet je een prijs afgesproken hebben. Omdat we met 4 waren hadden we 4 boda boda's nodig die én allemaal naar dezelfde plek wilde én die allemaal voor dezelfde prijs wilden rijden. Uiteindelijk 4 boda boda's gevonden en zo gingen wij het laatste stukje richting de community. Het was voor mij nog een verrassing waar het was omdat ik niet precies wist wat ik kon verwachten als locatie. We gingen steeds meer en meer de zandpaadjes en de slechte stukken op totdat we stopten bij een paar houten hutjes met groente en fruit. Daar werden we afgezet. We liepen achter de kraampjes door en zo kwamen we op een klein stukje terrein met een paar kleine huisjes waarbij de deur een gordijntje was en de mensen met een soort jerrycan water gingen halen. Dit was dus echt midden in de sloppenwijken. Ik kan me er haast niks bij voorstellen hoe de mensen op deze manier kunnen leven en toch zo positief kunnen lachen naar je. De kinderen waren ook met elkaar aan het spelen en het was heel bijzonder om te zien. De tienermoeders werden erbij gehaald en zo werd er aan ons uitgelegd dat ze de afgelopen weken aan tasjes hebben gewerkt en dat ze daar nu ook mee verdergaan. De moeders kwamen er aangelopen en je kunt je er bijna niks bij voorstellen dat deze jonge meiden allemaal al 1 of meer kinderen op de wereld hebben gezet door vaak een onbewuste keuze. We hebben lekker gekletst en de rest van de middag geleerd en geoefend hoe je tasjes maakt op de manier zoals zij het doen. Als de tasjes klaar zijn worden ze meegenomen en verkocht op de markt zodat de moeders geld kunnen verdienen door zelf iets te maken. Zo wordt er dus elke donderdag met de meiden iets gedaan en je kunt echt aan ze zien dat ze deze uurtjes echt even uit de ellende kunnen stappen en gewoon even kunnen genieten. Omdat het al vroeg donker is hier moesten wij weer terug naar ons eigen terrein. Er werd een boda boda voor ons geregeld waarmee we terug reden. Heerlijk z'n lange rit achterop. Lekker even uitwaaien en even alle belevenissen op een rijtje zetten. Eenmaal terug gekomen bij het huisje hebben we even uitgerust. Vanavond/vannacht zou Esmee aankomen. Dit is een nieuwe vrijwilligster die een maand hier zal blijven. Ik had haar een berichtje gestuurd dat ik wakker zou blijven om haar hier op te vangen. Zo gezegd zo gedaan stond ze hier rond 01:30 voor de poort. Snel even uitgelegd waar de belangrijkste dingen in huis waren en toen snel onder mijn klamboe gedoken want de wekker stond weer om 07:15...

Vrijdag

vrijdag ochtend zoals gewoonlijk naar het werk en na het werk even op de WiFi. Eerst kwam Janne thuis en daarna Esmee. Frank (onze coördinator) was er ook en bleef gezellig met ons mee eten. 'S avonds nog even lekker buiten gezeten en daarna weer vroeg naar bed. Morgen zouden we eigenlijk naar Jinja gaan maar na een beetje miscommunicatie/Afrikaans afspraken maken werd dat uiteindelijk toch zondag.

Zaterdag

Vandaag zijn we naar de stad gegaan. Eerst met de boda boda en daarna weer met de matatu. Op de heenweg hadden we erg gelachen in de matatu. We reden richting de stad en het is hier dan altijd erg druk op bepaalde stukken. Esmee, Janne en ik zaten met z'n 3e achterin de matatu en hadden onze raampjes open geschoven. Op sommige plekken lopen er mensen op straat spullen te verkopen. Dat gaat van snoep tot aan paraplu's en noem het maar op.. Normaal gesproken negeer ik deze mensen omdat ze nog wel eens kunnen blijven hangen maar dit keer viel me iets op. Een van de mannen had powerbanks in zijn handen en laat nou Janne toevallig nog op zoek zijn naar een powerbank. Na even twijfelen hadden we toch besloten om de man vanuit de matatu te roepen maar voordat we dat hadden gedaan had de man natuurlijk al lang in de gaten dat wij over zijn spullen aan het praten waren. De man kwam bij ons raampje staan en we keken even naar de powerbank of dat het iets was. De powerbank zag er nog prima uit waarop de man zei "you can try".... Janne pakte de powerbank vast en eigenlijk ook heel onbewust de matatu in. We waren met z'n 3e aan het bekijken tot dat de matatu weer door kon rijden in de file... we hadden nog niet eens besloten of het door zou gaan en überhaupt niet eens een prijs afgesproken maar we gingen er ineens vandoor met de powerbank in onze handen. De matatu reed verder en verder en we zagen ook echt een mannetje achter ons busje aanrennen. Toen de matatu weer stilstond kwam de man weer bij ons raampje staan en ging het onderhandelen door. Ondertussen waren de Oegandese bij ons in de matatu al lang aan het lachen om hoe het allemaal ging. De prijs werd alleen maar lager en lager want volgens mij wou de man gewoon snel dat wij het kochten zodat hij niet meer achter ons aan hoefde te rennen als we weer konden rijden. Uiteindelijk een mooie prijs afgesproken en Janne is weer een powerbank rijker. Het was echt hilarisch op dat moment en zoals wel vaker wordt gezegt.. je had er echt bij moeten zijn.. toen we in de stad aankwamen zijn we even gaan pinnen, boodschappen gedaan en lekker gaan lunchen. Omdat we zo vol zaten van het eten en we alle 3 geen zin meer hadden in een overvolle, warme en langdurige matatu hadden we besloten om met de boda boda terug te gaan. De boda boda is over het algemeen duurder dan de matatu maar voor deze ene keer maakte ons dat niet zoveel uit. Na een halfuur uitwaaien achter op de boda kwamen we weer aan bij ons huisje. We zijn nog even een rondje over het terrein gelopen en hebben toen nog even gezeten. Er ging al rond dat ze met de vrijwilligers 'S avonds naar een barretje wilden gaan dus na wat appjes hadden we besloten om ook mee te gaan. Voor ons is het toch nog wel een stukje naar de stad toe maar aangezien we toch altijd wel in zijn voor gezelligheid moesten we dat er maar voor over hebben. Aangezien het niet helemaal veilig is om als "mzungu" savonds nog de straat op te gaan hebben we een taxi geregeld die ons bij het project kwam ophalen en ons recht voor de deur van het barretje "otters" zou afzetten. De mensen hier zijn in de avond heel actief op straat. Er wordt van alles klaar gemaakt op het gebied van eten en er is heel veel te doen. Het is dus wel een keer leuk om te zien hoe het in de avond is. Bij het barretje was het heel gezellig. We hebben even iets kunnen drinken en we hebben wat tips en foto's kunnen uitwisselen met de andere vrijwilligers. We zijn weer netjes door de taxi opgehaald en hebben op de terug weg nog veel tips gekregen van onze taxi chauffeur over het eten op straat. Het was een hele leuke dag.

Zondag

Zondag ochtend werden we half 9 opgehaald door Fufu, teminste dat was het plan. Uiteindelijk kwam hij rond 09:15 aan op de boda bij de poort en zijn we direct vertrokken met de Jeep van het terrein. Het was ongeveer twee uren rijden. In Nederland is dit saai, maar in Afrika kan ik uren uit het raam kijken naar alles wat je tegenkomt onderweg. Vrouwen lopen met van alles op hun hoofd, kinderen zwaaien allemaal naar je en er zijn ontzettend veel krotten waar ze van alles verkopen. Matoke (kleine groene banaantjes die ze koken), cassave, trucks vol met ananas en noem maar op. De ontzettend lange weg richting Jinja is alleen maar rechtdoor en heet ook Jinja road. Onderweg kwamen we langs maisvelden, thee- en suikerplantages. Kortom, de uitzichten zijn geweldig. We kwamen rond 11:00 in Jinja aan en zijn begonnen met een boottocht over de Nijl. We besloten een biertje mee te nemen in het bootje en hebben ontzettend genoten van het uitzicht en het lekkere weer. We zijn op de plek geweest waar precies de Nijl ontspringt en de overgang van lake Victoria en de Nijl is. Na de boottocht hebben we geluncht bij ‘The Sailors club’, het was een prachtige locatie met uitzicht op Lake victoria. Het Victoria meer is het grootste meer van Afrika en het op een na grootste zoetwatermeer op aarde. Fufu reed ons trouwens heel de dag overal naar toe. We besloten hem dan ook heel de dag op eten en drinken te trakteren. We wisten alleen niet zo goed hoe we dit moesten vertellen. Misschien is dat wel de normaalste zaak van de wereld? Ik denk het wel gebruikelijk is, want toen de rekening kwam was Fufu nergens meer te bekennen, haha. Hierna stond quad rijden op de planning. We kregen alle drie een mooi overall, kaplaarzen, helm, bril en bandana aan. Willen jullie een schakel of automaat? Uuhhh, automaat alstublieft... Na een oefenparcourtje gingen we hoor. Tijdens het oefenen merkte ik al iets aan mijn quad. Wat bleek nou.. ik moest toch schakelen haha... Het was echt heel indrukwekkend trouwens, als je de dorpjes echt in gaat zie je pas hoe arm de mensen hier zijn. Maar ook de natuur is hier echt geweldig. Na het quad rijden waren we echt TOTAAL ORANJE. O-ve-ral zat stof. Hierna zijn we terug gereden richting Numugongo, waar we nog een Nile biertje gedronken hebben in een barretje. We zaten gezellig te kletsen, onder andere over de leeftijd van oudere mensen in Nederland. Fufu kon niet geloven dat de mensen zo oud kunnen worden. De gemiddelde leeftijd van Oegandezen is ook maar 37 jaar. Na ons biertje hadden we geen zin meer om te koken en was het al laat. Dus we haalden aan de kant van de weg een Rolex. Dit verkopen ze echt heel veel. Het is een soort pannenkoek wat word gemaakt van volkoren meel (chapati). Hier rollen ze een gebakken ei met wat groenten in, heerlijk. Daarna zijn we meteen naar bed gegaan.

Deze week hou ik het kort want jullie hebben wel weer genoeg gelezen. Vooral gewerkt en lekker genieten van de kinderen en alles daar om heen. Ik ben dus lekker aan het genieten hier :)

Weraba !

????????