Vrijwilligerswerk Athene

Internationaliseringsweek 2018.



Omdat er deze week weer een heleboel nieuwe dingen zijn gebeurt en ik een heleboel nieuwe dingen heb geleerd en gezien, heb ik besloten om toch weer een blog te gaan schrijven. Voor mezelf als extra herinnering en voor degene die het leuk vinden om te lezen natuurlijk.

Vanuit onze studie kregen wij deze week de kans om ons brede werkveld en verschillende doelgroepen ook op andere plekken te bekijken. Er gingen een aantal tripjes vanuit school maar je mocht het ook zelf regelen. Omdat we met een aantal meiden het leuk vonden om het zelf te regelen zijn we dat gaan doen. Dit werd een weekje vrijwilligerswerk doen bij een school waar ‘vluchtelingen’ werden begeleid en waar kinderen onderwijs kregen. Waar zal ik eens beginnen...

Zaterdag al vroeg in de ochtend ging de wekker. Met de auto Kimberly en Elif opgehaald, toen naar Brussel Charleroi waar de auto bij een parking werd neergezet en we met een shuttle naar de luchthaven gingen. Daar zouden we Danique en Yildiz meeten. Omdat we alleen handbagage hadden ging het eigenlijk allemaal lekker vlug en zijn we in het vliegtuig gestapt naar Griekenland, Athene. We hadden een 6-persoons appartement geboekt voor deze week waar we na de vlucht door de taxi werden afgezet. Een geweldig appartement! Na de spulletjes een plekje geven en even de benen gestrekt te hebben zijn we boodschapjes gaan doen. We hadden als plan om de eerste avond op stap te gaan omdat we zondags nog vrij waren. Zo gezegd, zo gedaan. Om 00:00 stonden we in club Lohan waar we tot ongeveer 03:00 uur zijn gebleven. Een super leuke club waar goede muziek werd gedraaid. Lekker tussen de locals.




Zondag werden we wakker en zijn we naar de stad gegaan om de Acropolis te bezoeken. Eerst door de leuke wijk Plaka gelopen om vervolgens steeds hoger de berg op te komen. Overal vindt je oude ruïnes en er is dus ook altijd een moment om te stoppen, te kijken en wat foto’s te maken. De Acropolis is ook erg gaaf om te zien. Met een lekker weertje en mooie foto’s zijn we weer de berg naar beneden gelopen om vervolgens een parkje op te zoeken om onze boterhammen op te eten. Overal waar je keek zag je straatmuzikanten, dansers etc. Een gezellig sfeertje. We hebben nog even op een pleintje wat gedronken en lekker vers fruit gegeten.


We zijn met de taxi naar het appartement gebracht. Elke taxichauffeur vertelde ons dat de wijk waarin we zaten eigenlijk een van de slechtste wijken van Athene was. Dit omdat er veel criminaliteit, prostitutie en dakloosheid was. We hebben er gelukkig niet al teveel van gemerkt op de maandag avond na. We kwamen namelijk thuis en er lag een plasje bloed voor de deur van de winkel naast ons appartement. Gelukkig was de ambulance er al en zei tegen ons dat er niks was om zorgen over te maken dus zijn we in de avond gewoon op tijd naar bed gegaan omdat we de volgende dag om 10:30 op ons project werden verwacht voor een kennismaking.




Op maandag zijn we lopend naar het project gegaan. Dit ging eigenlijk heel goed. Het was een makkelijke weg en maar 10min lopen. Toen we daar aankwamen kregen we eerst een uitleg waar de organisatie voor stond en deden we een paar kennismakingsspelletjes. De planning van de week werd gemaakt en vervolgens zijn we naar de eerste onderwijslocatie gegaan waar we mochten assisteren in de klassen. Het was op de 5e verdieping en er waren 4 klaslokalen. Erg kleinschalig maar een fijne sfeer. We werden hartelijk ontvangen door de mensen en de kinderen waren heel erg blij met onze komst. We kregen een vrijwilligersplaatje die we op ons shirt moesten doen. We werden verdeeld en gingen in groepjes van 2-2-1 gesplitst in de klassen kijken. Elif en ik gingen naar de allerkleinste. Deze kinderen waren ongeveer tussen de 4 en 8 jaar. In het begin gingen we in een kring staan en moest iedereen zich voorstellen in het Grieks. Dat was dus een heel ding want wij konden natuurlijk geen woord Grieks. De juffrouw legde ons uit in het Engels hoe we dat konden doen en zo deden Elif en ik dit dus uiteindelijk ook. De kinderen kregen deze dag Griekse les en daar hebben wij zelfs wat van opgepikt. We mochten helpen de kinderen begeleiden in de opdrachten. Het is zo treurig om te bedenken dat deze kinderen nog bijna nooit eerder school hebben gehad en nauwelijks een echte kindertijd zoals de meeste kinderen wel hebben. Sommige kindjes waren hier al 1 of 2 jaar en andere nog maar een paar weken. Er was dus ook erg veel verschil qua niveaus. Na de les waren we klaar voor deze dag en zijn we terug naar Plaka gegaan om lekker te eten.

Met een volle buik zijn we terug gegaan naar het appartement en zijn we gaan slapen.

Omdat we op dinsdag pas om 15:00 hoefde te beginnen zijn we overdag gaan winkelen in de stad. We hebben daar lekker rond geslenterd en vanuit daar naar stage gegaan. We zouden deze dag naar een PTA moeten op een andere school. Dit betekende dat de ouders van de kinderen op gesprek kwamen voor de voortgang op school. In de tussentijd dat de ouders gesprek hadden mochten we met de kinderen activiteiten gaan doen. De kinderen werden opgesplitst in 2 groepen en wij dus ook. Yildiz, Kimberly en ik zijn met de kinderen van ongeveer 4 tot 12 jaar in de klas gaan zitten. De leraren hadden niks voorbereid en wij werden eigenlijk zonder uitleg met de kinderen alleen gelaten. We hadden geen materialen dus ben ik opzoek gegaan naar papier en stiften zodat we toch konden gaan tekenen. In het begin ging het goed. Tot dat sommige klaar waren met hun tekening en zich erg gingen vervelen. Het ging van rondrennen door de klas tot aan het trekken aan de gordijnen. Het was een groot gekkenhuis. Sommige kinderen konden niet met elkaar in een ruimte zijn en er ontstonden zo ‘vechtpartijtjes’. Kinderen gingen met elkaar op de vuist en sommige renden over de tafels. Wat we ook deden, we kwamen er niet meer bovenuit. Het lastigste was nog dat bijna geen een kind Engels sprak en de kinderen onderling ook vaak vanuit verschillende landen kwamen en zo ook niet met elkaar konden communiceren. Op de tafels en stoelen stonden teksten geschreven over oorlog die de Griekse studenten schreven naar de vluchtelingen. Verschrikkelijke teksten over dat de mensen terug naar hun eigen land moesten en niet welkom waren. Geloof me, na verhalen en de dankbaarheid van deze mensen gun je niemand een slecht leven en vooral niet een opvoeding tussen de oorlog. Na wat bezoekjes van vertrouwenspersonen werd het rustiger en was uiteindelijk de dag afgelopen. We waren helemaal gesloopt. Toen we aan het eind van de dag aan tafel zatten te eten in ons appartement hebben we het er nog over gehad. Je merkt gewoon dat de kinderen volgepropt zitten met veel emoties en veel hebben meegemaakt. Het was fijn dat we met zn alle erover konden praten. Na het eten zijn we nog tot in de late uurtjes doorgegaan met verhalen, foto’s en filmpjes om ook elkaar zo wat beter te leren kennen. Sommige kende elkaar vóór Athene nog niet en daarom was het extra leuk om verhalen van elkaar te horen.




Woensdag zijn we eerst naar de stad gegaan om te winkelen. Na het winkelen zijn we naar het project gegaan. Dit keer moesten we weer helpen in de klassen. Omdat het voor de kinderen het fijnste was om elke keer dezelfde gezichten te zien gingen Elif en ik weer naar de kleine kinderen. Vandaag kregen ze Engels. We hadden niet de allerkleinste maar eindelijk een beetje de oudere van de groep. Meteen in het begin kwam een van de ‘leraren’ naar ons toe gelopen en kwam bij ons zitten. Hij tekende een vogel met daarin de tekst “life is nothing without a ....” Elif en ik moesten raden wat het woord op de puntjes moest zijn. We wisten het niet. De man vertelde ons dat het woord ‘home’ op de lege plek moest komen te staan. Hij begon zo zijn hele verhaal hoe hij is gevlucht vanuit Irak naar Griekenland. Eerst daar gebleven tot dat IS van alle kanten zijn dorp aan kwam vallen. Hij had in een korte tijd 2 ooms, 2 neven, zijn broer en zijn vader verloren. Hij is samen met zijn vrouw gevlucht uit het dorp en naar een veiligere plek gegaan. Omdat ze niks mee konden nemen hadden ze ook niks om te laten zien. Geen diploma’s, geen andere belangrijke papieren etc. Hij vertelde ons dat hij verschrikkelijke dingen heeft gezien. Veel oorlog, veel slachtoffers. Zijn vrouw is hier heel erg ziek van geworden en is door psychische redenen naar Duitsland gebracht voor hulp. Dit heeft hem €4000,- gekost. Zijn vrouw was suïcidaal en moest dus behandeld worden. Hij liet foto’s aan ons zien van zijn vrouw in kritieke toestand. Heel heftig om te zien. Daarna liet hij ook een filmpje zien van zijn huis in Irak op dit moment. Hij had het filmpje doorgestuurd gekregen van een kennis en die liet zien dat van zijn huis niet veel meer over was. De muren stonden nog overeind maar alles in huis lag overhoop. Op het filmpje zag je belangrijke papieren, fotolijsten, meubels en alle spulletjes in huis kapot op de grond liggen. Ongelofelijk. Hij vertelde dat zijn vrouw redelijk hersteld was en dat hij zijn vrouw na een halfjaar eindelijk kon zien. Zijn vrouw zou naar Athene komen. Na dit verhaal zijn we nog de kinderen gaan helpen met hun schoolwerk. Na stage zijn we terug gegaan naar het appartement waar we zijn gaan douchen, omkleden en eten. Deze avond stond de 360 bar op de planning waar je lekkere cocktails kon drinken en uitzicht had op de Acropolis. Na het eten gingen we die kant op en daar hebben we gezeten tot laat in de avond. Het was super gezellig met een prachtig uitzicht.


Op donderdag hebben we eerst uitgeslapen. Ook toen hoefde we pas 2 uur 15:40 te beginnen dus zijn we voor stage eerst naar de stad gegaan. Hier hebben we wat gegeten en toen de taxi gepakt naar de school. We zouden vandaag weer naar een andere school gaan voor een PTA. Dit keer mochten we met zn 5e voor één groep en dit was eigenlijk heel goed verlopen. De kinderen hebben memorie gedaan (wat ze niet kende en het helemaal geweldig vonden), we hebben getekend, armbandjes gemaakt, gedanst en zelfs Arabische les gekregen van een paar meiden. We moesten tot 19:00 uur op de school blijven en daarna waren we klaar. Deze avond gingen we weer naar club Lohan omdat er een California party was. Eerst in het appartement gegeten en omgekleed, daarna met de taxi naar de club. Het was echt een super gaaf feest en we zijn er tot in de vroege morgen gebleven. Elke keer werden we netjes door de taxi voor de deur van het appartement afgezet en hoefde we dus ook niet nog een stuk te lopen in het donker.




Vrijdagmorgen hebben we weer even uitgeslapen en zijn we rechtstreeks naar stage gegaan. We zouden vandaag weer de klassen gaan assisteren in dezelfde indelingen. Elif en ik hebben weer een les Grieks mogen begeleiden en hebben daarna afscheid genomen van deze lieve kinderen en leerkrachten. Na een korte en leuke evaluatie zijn we terug naar het appartement gegaan. Omdat we geen zin hadden om nog boodschappen te moeten doen en daarna te koken zijn we naar een tentje tegenover ons appartement gegaan waar we gyros, tzatziki en ander Grieks eten hebben gehaald. Dit hebben we thuis opgegeten en daarna zijn we allemaal vroeg gaan slapen zodat we de volgende ochtend vroeg op konden staan om onze laatste dag nuttig te besteden.




Zaterdag ochtend hadden we de wekker wat vroeger staan omdat we een aantal dingen wilde gaan doen. Na een ontbijtje, tanden poetsen en omkleden zijn we van huis weg gegaan. Het plan was om misschien een meer te gaan bezoeken maar omdat het best wel bewolkt was in de ochtend werden de plannen gewijzigd in een bezoekje aan de hoogste berg van Athene. Deze berg kon je beklimmen maar ook met een kabelbaan was een optie. De kabelbaan was helaas in de berg dus zonder uitzicht en besloten we te gaan klimmen. Het was een hele klim met op verschillende plekken een uitzichtpunt. Wauw. Echt een fantastisch uitzicht. Je kon vanaf de berg heel goed de Acropolis, het stadion, de stad en de zee zien. Eenmaal boven aan de berg hebben Kimberly en ik een kaarsje aangestoken bij het kerkje en hebben we met zn alle genoten van het uitzicht en de zon die gelukkig weer te zien was. We besloten om de berg ook weer te voet naar beneden te lopen en liepen zo de duurste winkelstraat van Athene in. We waren opgesplitst en Kimberly en ik hebben een lekker groot glas verse jus gedronken. Daarna zijn we weer bij elkaar gekomen en hebben we lekker bij een fonteintje gezeten. Omdat sommige nog de koffer moesten inpakken en Elif en ik al klaar waren besloten we toch weer op te splitsen. Elif en ik zijn samen naar een national park gegaan en hebben daar lekker doorheen gelopen. Het was heel mooi, allemaal verschillende bomen en plekjes om lekker te zitten. We hebben deze middag afgesloten met een cappuccino bij een rooftopbar met opnieuw uitzicht op de Acropolis. Omdat we eigenlijk altijd vanuit de stad een taxi pakken hadden we deze nu ook besteld. Hij gaf aan er over 9 minuten te zijn maar 20 minuten later stond er nog steeds 9 minuten wacht tijd. We hadden al een beetje de indruk dat er iets anders was dan anders. We stonden te wachten aan een hele drukke straat waar normaal honderde auto’s voorbij komen, nu reed er geen een. We besloten toch nog even te wachten. Op een begeven moment hoorde we mensen roepen en schreeuwen. Dit bleken protesten te zijn. Mensen protesteerde tegen en voor vluchtelingen. Het was heel erg indrukwekkend. Een enorme mensen massa vulde de normaal drukke wegen midden in Athene. Spandoeken, vlaggen, posters etc. werden laten zien om de mening die ze hadden duidelijk te maken. Erg bijzonder om een protest mee te maken over een onderwerp waar je al heel de week mee te maken hebt gehad. Elif en ik besloten nog even te kijken en een stukje mee te lopen. Daarna zijn we te voet terug naar het appartement gegaan en hebben we onderweg nog in verschillende winkeltjes gekeken. In de avond hebben we lekker uit gegeten en zijn we terug gegaan naar het appartement. Even dachten we nog een schietpartij te horen maar omdat we allemaal erg moe waren zijn we gewoon rustig gaan slapen.




Zondag ochtend werden we wakker rond 06:00 om vervolgens met de taxi naar de luchthaven te gaan en onze bijzondere week af te sluiten en terug naar het koude Nederland te vertrekken. Op de luchthaven hebben we nog even wat gedronken en zijn vervolgens naar de gate gelopen. Bij de gate stonden we in de rij te wachten en ineens hoor ik achter me een vrouw tegen een man roepen. De man viel achter me op de grond en kreeg waarschijnlijk een epileptische aanval. Omdat de vrouw die er bij stond, nog een andere vrouw en ik het dichtst bij hoorde hebben we eerste hulp verleend maar konden we verder niks doen. Ik had zijn paspoort in mijn hand en heb deze toen afgegeven aan de vrouw die zei dat ze dokter was. Niemand kende de man en het leek er ook op dat de man alleen reisde. Na een minuut of 10 kwamen eindelijk de dokters van de luchthaven. De man is afgevoerd en we konden het vliegtuig in. Nu zit ik in het vliegtuig mijn blog af te schrijven en we gaan zo de lucht in.



Een week vol verhalen, bijzondere herinneringen en toch af en toe wat kippenvel momenten zijn we een ervaring rijker. Weer een stukje geleerd over de verschillen in manier van leven, regels en cultuur. Wat hebben we gelachen, zijn we af en toe boos geweest en hebben we vooral heel veel plezier gehad!

SAFARI 3.0

Daar ben ik weer!

Vrijdag zijn Lillian en ik weer naar Nafasi gegaan. Daar hebben we het verven afgemaakt. Ook hebben we de kindjes nog verzorgd en er even mee gespeeld. Vrijdag na Nafasi zijn we met de boda en de matatu naar Kampala. Na wat vertraging in Namugongo toch gearriveerd. We hebben snel een hapje gegeten en daarna zijn we naar het andere vrijwilligershuis gegaan. Daar zouden we blijven slapen omdat we op zaterdag ochtend vroeg zouden vertrekken.

Zaterdag ochtend werden we om 8 uur opgehaald. Van tevoren nog even snel gegeten en "alle" spullen nog ingepakt. Ja.. alle staat tussen aanhalingstekens. Dit kwam omdat ik bij de eerste accommodatie erachter kwam dat ik bijna al mijn kleren in het huis had laten liggen.. lekker slim. Maar goed, na dat allemaal gedaan te hebben kwam de driver en zijn we vertrokken. De driver heeft een Nederlandse vrouw, was al een paar keer in Nederland geweest, sprak een beetje Nederlands en had zelfs Nederlandse muziek in de auto! We hebben erg gelachen en de 6 uur die we moesten rijden waren dus ook zo voorbij. We kwamen aan bij de eerste accommodatie. Dit was nog op 3 uur rijden van het park. Het zag er echt super mooi uit. Het lag op een bergje en er stonden een paar hutjes. Hutjes met daarin alleen 3 bedden. Meer heb je ook niet nodig. De wc is buiten in een hokje. Het was wel een luxe want we hadden een normale wc! Ook de douche was buiten. Nadat we de spullen in de kamers hadden neergelegd zijn we even gaan rondkijken. Overal zaten aapjes. Ik denk wel 5 verschillende soorten. We konden naar beneden lopen en daar zagen we een lake. We hebben daar even gezeten en toen het een beetje donker werd zijn we gaan eten. Ik had een chapati met guacamole. Een chapati is een soort pannenkoek maar dan zonder ei en melk. Alleen meel, water, zout en ietsje dikker. We zijn ook met de auto nog in het gebied rond gaan rijden. We hebben verschillende lake's gezien. Het geld hier heet Ugandese shilling. Je hebt een briefje van 20.000 en daarop staat ook een lake afgebeeld. Hier zijn we ook heen gereden. Na de lake's gingen we naar de 'top of the world'. Dit is het hoogste punt in dat gebied. We moesten het laatste stukje lopen. Daar hadden we een prachtig uitzicht over het hele natuur gebied en ook zag je alle lake's liggen. Toen we weer terug waren bij de accomodatie zijn we nog even rond het kampvuur gaan zitten en naar bed gegaan.

Op zondag hadden we het ontbijt om half 7. We gingen zitten en er lag een grote stok op tafel. Toen we vroegen waar deze voor was vertelde ze ons dat we die moesten gebruiken als de apen ons eten af gingen pakken. 5 minuten later zat ik dus ook inderdaad de apen van me af te houden met die stok... al met al hebben we lekker ontbeten en zijn we daarna de bossen ingegaan. We zouden een forest walk gaan maken. De ranger liet ons verschillende bomen en planten zien waar medicijnen van werden gemaakt. Ook zagen we safari mieren. Dit is een hele hoop met mieren en als je die onderbreekt dan steken ze je. We moesten er dus overheen springen. 5 minuten later wilde in een foto maken van het uitzicht en toen kwam ik erachter dat ik mijn telefoon niet meer had... na even nadenken wist ik het nog niet en hebben we het geprobeerd met zoek mijn iPhone... toen werd dus ook heel mooi een groen gebied op de kaart aangegeven met onze locatie en de locatie van de telefoon.. ergens in de bush dus. Echt weer iets voor mij... gelukkig de telefoon gevonden tussen het maïsveld en verder gelopen. Na de forest walk zijn we gaan douchen en met de auto verder richting het park gereden. In het park zijn we wat gaan eten met uitzicht op nijlpaarden in de verte en zwijntjes die naast je tafel snuffelen. Allereerst hebben we een boottocht gedaan. Langs de rand van het water zagen we heel veel nijlpaarden en buffels. Ook zaten er krokodillen en hebben we olifanten gezien! Erg gaaf van zo dichtbij. We hebben lekker in de zon van de dieren kunnen genieten. Na de boottocht zijn we gaan rijden en hebben we naar de andere accomodatie gereden. Dit keer wel in een stenen gebouwtje met slaapkamers voor 2 personen. We hebben nog even buiten gezeten en zijn wat gaan eten. Na het eten zijn we naar de auto gelopen en zijn we in het donker op zoek gegaan naar dieren. Helaas begon het te regelen en hoorde we ineens een raar geluid aan de auto... ja hoor, autopech midden in een open veld met regen en onweer.. wat hebben wij gelachen toen. We hebben niet veel gezien op antilopen, zwijntjes en wat hutjes. Terug aangekomen bij het verblijf opnieuw een koude douche maar deze keer inclusief kakkerlakken. Ik moet zeggen dat ik in Nederland echt niet houd van al die beestjes maar het wend wel. In Namugongo hebben we ze ook in huis rondlopen. Ook in bed merkte ik dat er beestjes onder mijn klamboe zaten dus heb ik die nacht niet heel veel geslapen.

De volgende ochtend vroeg opgestaan en meteen begonnen met een game drive. We zagen een hele groep olifanten bij de weg terwijl de zon aan het opkomen was. Echt een heel mooi gezicht! We reden verder en hebben een groepje leeuwen gezien. Normaal zeggen ze dat je geluk moet hebben als je die tegen komt op je safari. Ik heb gewoon heel veel geluk gehad dat ik ze op alle 3 de safari's gezien heb. Normaal gesproken moet je op het pad blijven rijden en als je of the road gaat is dat verboden. Ondanks dat zijn we toch of the road gegaan om dichter bij de leeuwen te komen. Dit tot gevolg van een boete... allemaal wat geld ingelegd en verder gereden. Gelukkig hebben we wel wat mooie fotootjes ervan. Daarna zijn we een Rolex gaan eten en hebben we genoten van alweer goed weer en uitzicht op het park. Na het eten zijn we verder gereden en hebben we opnieuw wat dieren voorbij zien komen. Toen we het park uitreden kon de Hollandse muziek weer aan in de auto en zijn we terug gereden naar Kampala! Onderweg ook nog heel veel mooie landschappen gezien waar Oeganda toch ook wel om bekend staat. Wat ga ik dat ook missen joh.. thuis weer gearriveerd en snel gaan slapen want....

... de volgende ochtend weer om 8 uur bij Nafasi zijn. We moesten in de ochtend met 2 baby's naar de kliniek voor vaccinaties. Dit was gelukkig weer goed gegaan en zijn daarna terug naar Nafasi gelopen. Omdat een van de aunties jarig was zijn Lillian en ik cake gaan halen bij de supermarkt op de mainroad. Ook maar gelijk boodschappen gedaan en daarna de verjaardag bij Nafasi gevierd. Savonds nog gekookt en gaan slapen.

Woensdag ochtend naar Nafasi. Vandaag kwam frank langs voor het evaluatie gesprek. Dit gesprek is om terug te koppelen op je tijd als vrijwilligster en de leuke en minder leuke dingen te bespreken. We hebben het nog over de kinderen gehad en gevraagd of de terugplaatsing die eigenlijk een week eerder gepland stond nog door zou gaan. We kregen te horen dat we die na het gesprek zouden doen. We hebben na het gesprek dus kleren voor het kleine meisje gepakt en zijn we met haar richting de plek van terugplaatsing gereden. Dit is dezelfde plek waar ik al een keer op huisbezoek ben geweest om te kijken naar de situatie. Vader en moeder waren alweer niet aanwezig maar ondanks dat mochten we het kindje bij de oma achterlaten. Dit gaat allemaal totaal anders dan dat we in Nederland kennen. Soms moet je er maar mee leven over hoe (te) makkelijk het hier gaat. Het kindje hebben we achter gelaten en echt afscheid nemen zat er niet meer in want de matatu was er al... dit is het 3e kindje wat uit Nafasi terug geplaatst is in mijn tijd. Het is heel bijzonder om zo het hele proces te zien. Ik ben ook erg blij dat ze me er zo erg bij betrekken. Na de terugplaatsing zijn Lillian en ik nog even gaan pinnen en heb ik nieuw internet gekocht voor op mijn telefoon. Daarna met de matatu naar huis, eten en slapen.

Donderdag ochtend zijn we zoals gewoonlijk weer naar Nafasi gegaan. We zouden vandaag nog een keer Wortelstamp maken. De vorige keer hadden we het alleen maar voor de aunties gemaakt maar na groot succes mochten we het nu ook voor de kindjes maken. Ze hebben er erg van genoten en eten hier ook bijna net z'n groot bord eten leeg als een normaal volwassen persoon. Daarna zijn we naar de tienermoeders gegaan in de stad. Zij zijn bezig met tasjes van bananenbladeren te maken. Aangezien ik de tasjes zo leuk vond heb ik een kleine bestelling geplaatst zodat deze vrouwen geld kunnen verdienen met het werk wat ze moeten doen. Aangezien ik zondag vertrek zijn ze dag en nacht bezig met die tasjes maken want het is echt enorm veel werk. We hebben ze weer meegeholpen en daarna zijn we naar 'BROOD' gegaan. Dit is een Nederlandse brood winkel. De winkel dit alleen in Amsterdam, Den Haag, Haarlem en Kampala. Daar hebben we koekjes en brood gehaald voor de vrijdag. Na Brood zijn we naar Etnico gegaan om even op de WiFi te zitten. Na een lekker bakje cappuccino met de matatu naar huis, eten en daarna ben ik alvast mijn koffer in gaan pakken. Dit vooral om te kijken hoeveel ruimte ik nog had en hoeveel kilo mijn koffer nu zou zijn. Gelukkig zat het qua ruimte en kilo's nog goed wist ik of ik eventueel nog wat kon kopen. Daarna ben ik maar gaan slapen.

Op vrijdag zijn we naar Nafasi gegaan. Deze dag zou eigenlijk de laatste dag van ons allebei zijn maar omdat er nog wat dingen tussendoor waren gekomen en er een auntie ziek was hadden we belooft om de zaterdag en zondag nog even langs te komen. Het zou eigenlijk een nationale vrije dag zijn maar omdat de zorg voor de baby'tjes en de kindjes gewoon doorgaat zijn wij alleen in de ochtend gekomen. Daar hebben we met de aunties nog even gezellig gezeten en hebben we lekker de koekjes gegeten die we bij Brood hadden gehaald. Na een hele bult strijkwas zijn Lillian en ik richting de stad gegaan. Eerst naar de vrijdag markt waar weer een heleboel zelfgemaakte spullen verkocht worden. De laatste souvenirs gehaald en daarna door naar het andere vrijwilligers huis. Daar wat spulletjes afgegeven en door naar de tienermoeders waar ik wat materiaal voor de tassen op moest halen. Na al dat gerace door de stad zijn we bij Etnico op de WiFi gaan zitten, heb ik gebeld en hebben we avond gegeten bij Café Java's. Omdat we het nog wel zouden halen voor het donker zijn we met de matatu naar Namugongo gegaan. We hebben het materiaal afgegeven bij Nafasi en daarna zijn we naar huis gegaan. Thuis nog popcorn gemaakt/uitgeprobeerd en heb ik ingecheckt op onze oh zo goede WiFi... gelukkig is dat nu geregeld en ga ik zo slapen...

Omdat dit weer een lang blog is ga ik nu stoppen. Dit zal mijn laatste blog zijn in Oeganda en de volgende is weer in Nederland....

Ik ga de laatste paar daagjes nog maar even driedubbel genieten van alles en iedereen om me heen en morgen nog mijn laatste dagje goed benuttigen.

Tot de volgende!

Verven, tienermoeders en kamelenrit...

Hi!

Op donderdag ben ik alleen naar Nafasi gegaan. Lillian was er vandaag niet dus ik ben ook in de middag alleen naar de tienermoeders geweest. Gelukkig ken ik na deze tijd wel de weg en ben ik daar dus ook makkelijk heen gekunnen. De tienermoeders maken nu tasjes van bananenbladeren en aangezien ik de foto's van de tasjes naar Nederland had gestuurd hebben ze de moeders de opdracht gegeven om tasjes voor mij te maken. Het geld wat ze hiermee ophalen is voor een potje waar de moeders mee kunnen sparen voor hun kindjes. Ze werken er heel hard voor want sommige moeten het ook met niks in de maand doen omdat er banen tekort zijn en omdat ze iemand nodig hebben om op hun kind te passen. Het leek me dus wel leuk om voor hun wat geld mee te sparen en nu zijn ze dus daarmee bezig. Na de tienermoeders ben ik naar Etnico gegaan voor een cappuccino en voor de goedwerkende WiFi. In de avond zou ik met Lillian afspreken in town bij café javas om snel wat te eten en vervolgens naar huis te gaan.

Op vrijdag zijn Lillian en ik weer samen naar Nafasi gegaan en hebben we daar ons ochtend ritueeltje gedaan. Nadat de kinderen in de middag hadden gegeten hebben we ze op bed gelegd en zijn we met Jackie gaan evalueren. We hebben meteen met Jackie besproken over nog eventuele terugplaatsingen en andere bijzondere dingen bij Nafasi. We zouden deze vrijdag een meisje terug gaan plaatsen en eventueel volgende week op een bezoekje bij het meisje die ik samen met esmee een maand geleden heb terug geplaatst. Ook werden er wat andere dingetjes afgesproken. Na het gesprek was Janne bij Nafasi. Ze zou hier heen komen om nog een keer het project te zien. Het plan was om naar de stad te gaan maar omdat het z'n slecht weer werd zijn we bij ons thuis gebleven en is Janne bij ons blijven slapen.

Op zaterdag zijn we met z'n 3e naar de stad gegaan. Janne en ik waren van plan om een dagje naar het zwembad te gaan dus zijn naar Kabira Country Club gegaan. Dit is een luxe hotel in de stad waar je kunt zwemmen. Daar hebben we lekker een dagje gerelaxed en daarna ben ik met Janne naar het verblijf gegaan waar zij sliep. We hebben daar nog even gezeten en zijn toen naar een salsa club gegaan. Het is echt super leuk om te zien hoe de mensen hier dansen. Heel flexibel en zelfs de mannen doen erg goed mee! Het was een erg leuke avond.

Op zondag was ik nog steeds bij Janne en zaten we boven op het dakterras een beetje te kletsen over de reis die Janne nog gaat maken en over wat ik in de tijd heb gedaan die zij er niet was. Tijdens ons gesprek kwam er een man aangelopen die net gearriveerd was. Hij stelde z'n eigen voor en we vroegen waarom hij in Oeganda was. Hij vertelde ons dat hij al 8 jaar aan het reizen was en al 65 landen had gezien. Ik vroeg meteen naar zijn paspoort want ik heb altijd al een vol paspoort willen zien. Dit was echt heel gek. Zijn paspoort stond bol en hij had zelfs visums zitten op pagina's waar ze niet horen. We hebben naar zijn reisverhalen zitten luisteren en zijn toen naar de stad gegaan om voor Janne een busticket te kopen. Ze ging nog een gorilla trekking doen en daarna naar Rwanda. Daarna zijn Janne en ik nog samen wat gaan drinken. Met Janne heb ik dus mijn eerste 6 weken van mijn verblijf samen gezeten. Janne is daarna 5 weken naar de andere kant van Oeganda gegaan en was nu weer terug hier. Ik zou haar dus nu weer niet meer zien tot dat de terug in Nederland is. We hebben het gezellig gehad en afscheid van elkaar genomen. Lillian was ondertussen bij Etnico dus ben ik daar ook heen gegaan en daarna hebben we een taxi naar huis gepakt.

Op maandag ben ik samen met Lillian naar Nafasi gegaan en daar hebben we het met Jackie gehad over het eventueel verven van iets bij Nafasi. Er zitten een soort van putten in het gras die nu nog gewoon eruit zien als beton dus deze mochten we verven. Lillian en ik zijn in de middag dus naar de stad gegaan om verf te halen. Het was nog een hele opgave om de goeie kleur te kiezen want we moesten ze laten mengen. Na 3 uur waren we weer terug bij Nafasi. Het was al laat dus zijn we meteen naar huis gegaan. Daar heb ik nog een lekkere salade gemaakt en even buiten gezeten. Daarna weer gaan slapen want we waren allebei erg moe.

Op dinsdag naar Nafasi met het idee dat we vandaag gingen verven. Omdat in de ochtend de kinderen nog wakker zijn zijn we in de ochtend eerst gaan spelen met de kindjes. Toen we ze rond 2 uur op bed legde zijn we de verfspullen gaan pakken. We begonnen met verven en ineens werd de lucht donker en barste het los. Weer een tropische bui. Al het verf wat we er net opgedaan hadden was er dus ook meteen weer vanaf... toen hebben we maar binnen gezeten en nog wat gestreken en de kleinste 3 baby's voeding gegeven. Na Nafasi weer terug naar huis gelopen. Het weer was alweer beter geworden dus hebben we nog even buiten gezeten en gegeten.

Op woensdag zijn we weer naar Nafasi gegaan. Eerst eventjes gespeeld met de kindjes en wat foto's gemaakt. Toen de kinderen op bed lagen hebben we dan eindelijk kunnen verven. We kwamen er al snel achter dat we niet genoeg hadden maar ach.. een beetje fantasie en uiteindelijk werd het een simpel maar kleurrijk resultaat. De kleine baby'tjes hadden voeding nodig en wij waren de enige met handen vrij dus hebben we deze de fles gegeven. Daarna zijn we gaan strijken. 50 rompertjes verder was het 16:00 uur en zijn we naar huis gegaan. Even omkleden en toen door naar de stad. We gingen met de matatu en zijn uitgestapt bij Oasis Mall. Daar konden we pinnen en toen gelopen naar het restaurantje waar we zouden eten omdat een van de andere vrijwilligers haar verjaardag vierden. Aan het eind van de avond met de taxi naar huis.

Vandaag zijn we in de ochtend naar Nafasi gegaan. Eerst hebben we even gespeeld en toen zijn we met 2 kindjes gaan wandelen. Omdat het bijna tijd is om naar Nederland te gaan heb ik ook met deze kindjes nog wat foto's gemaakt. Het plan was om in de middag naar de tienermoeders te gaan maar het zag er al super donker uit. Snel alvast naar huis gelopen om de spullen te pakken. Na een lekkere tropische stortbui hadden we toch maar besloten om te vertrekken. We hebben hier in Namugongo de Shrine staan. Dit is een katholieke kerk waar elk jaar op 3 juni mensen vanuit zelf andere buurlanden en mensen vanuit alle hoeken van Oeganda komen GELOPEN(?!). Sommige wel honderde kilometers en deze lopen dan ook meer dan een week erover. Toen wij op safari gingen zagen we al mensen vanuit het noorden van Oeganda lopen naar Namugongo. Elk jaar op 3 juni is het hier in het dorp dus een groot chaos en super druk want dan herdenken de mensen de slachtoffers van jaren geleden. In 2015 zijn er zelfs 2 miljoen mensen op af gekomen. Je kunt je dus voorstellen dat het nu al een groot gekkenhuis is en dat we eigenlijk ook het dorp niet echt uit konden komen. Overal politie en militaire en het dorp wordt zelfs ook afgesloten. Na de regenbui en na de chaos hadden we toch besloten dat het geen zin meer had om nog naar de stad te gaan en voor het donker weer thuis te zijn. We zijn dus weer terug richting huis gegaan. Ook was het te laat om nog terug naar Nafasi te lopen dus zijn we even in Namugongo op de hoofdweg gebleven. Toen we daar stonden kwam er een man op ons af met de vraag of we een ritje op de kameel wilde maken. Normaal zou ik nee zeggen maar we werden een soort van gedwongen door alle mensen die om ons heen stonden want die wilde wel graag zien dat er mzungus op de kamelen zaten. Na even twijfelen zijn Lillian en ik toch die kameel op geklommen en hebben we voor omgerekend €0,50 cent een klein stukje gelopen. Iedereen maar ook echt ie-de-een keek ons aan en wees naar ons. Sommige mensen stopten zelfs met lopen (terwijl ze kilo's met spullen op hun hoofd hadden) om naar ons te kijken. Wij lagen natuurlijk helemaal in de slappe lach en zijn er dus ook weer af gegaan. De mensen vonden het volgens mij erg leuk Haha. Toen zijn we snel een Rolex gaan halen. Die maken ze hier allemaal aan de weg. Een Rolex is een soort pannekoekje met daarop een gebakken ei en tomaat. Het is iets van hier en erg lekker. Daarna de boda terug naar huis gepakt en groente gehaald bij de kraampjes. In de avond nog even lekker buiten gezeten en toen aan dit blog begonnen ...

De bedoeling was eigenlijk om morgen dus een kindje terug te plaatsen maar omdat we met het openbaar vervoer niet meer door het dorp kunnen gaat het morgen niet door... hopelijk gaan we dit volgende week nog doen want volgende week zondag vlieg ik alweer terug.

Morgen dus opnieuw een dagje naar Nafasi en daarna naar de stad met al onze spullen. Ik ben benieuwd Hoelang we er over gaan doen. Morgen heb ik ook afgesproken met een vrouwtje hier omdat ze mijn jurk klaar heeft. Hopelijk is ook mijn jasje klaar. Daarna gaan met met onze safari spullen naar de meiden in het ander huis en blijven we daar slapen want zaterdag gaan we voor de 3e keer op safari! Deze keer naar Queen Elizabeth National Park. Ook dit is weer een ander soort park dan de andere dus ben toch weer opnieuw erg benieuwd. Dit keer hebben we alles zelf geregeld dus ook van het verblijf weet ik nog niet veel... we gaan het wel zien!

Na de safari komt er weer een nieuw blog.

Het was weer een lang verhaal dus ik ga ermee stoppen.

Tot de volgende keer!

Weeraba!

SAFARI 2.0

Ik ben weer terug van weg geweest!

Dinsdag ochtend weer naar Nafasi en gelijk naar de kliniek met een baby. Ze zou vandaag vaccinaties krijgen en Lillian en ik moesten met z'n 2e die kant op. We wisten niet wat we konden verwachten dus zijn daar maar in de wachtkamer gaan zitten. We werden erg aangekeken. Op een begeve moment ging de zuster ons vragen stellen die we niet meteen wisten te beantwoorden. Uiteindelijk was alles goed gekomen en zijn we weer terug gegaan. De rest van de dag gespeeld.

Woensdag zijn we weer naar het werk gegaan. Daar hadden we van Lego een klein poppekastje gemaak en de kinderen in een stoeltje erbij. Een van de aunties ging ook het alfabet leren. De kinderen hadden de grootste lol en wij dus ook. De rest van de dat niet veel bijzonders gedaan.

Donderdag ochtend weer naar Nafasi en in de middag naar de tienermoeders. We hebben daar van bananenbladeren een soort techniek geleerd om tassen etc. te maken. Het was een heel werk en het duurde even voordat we het onder de knie hadden. Na de tienermoeders zijn we naar Etnico gegaan om even te wifi'en en een koffietje te drinken. Na Etnico naar big Mikes waar we wat zouden eten ivm weer een afscheid van een van de vrijwilligers. Daarna zijn we weer met de taxi naar huis gegaan.

Vrijdag ochtend moesten we vroeg opstaan. Frank was blij ons blijven slapen omdat hij mee op safari ging. We hebben met z'n 3e alle spullen klaargezet en gewacht op de driver. De driver moest eerst de weg zien te vinden Haha... toen hij er eenmaal was zijn we begonnen aan onze 10 uur lang durende rit... het duurde echt zo lang maar gelukkig hadden we een hele gezellige driver die ons het een en ander over verschillende stammen vertelden en geïnteresseerd was in wat wij allemaal deden. Onderweg reden we nog langs de karuma falls. Na een paar keer stoppen waren we aangekomen in Karenga. Dit was het plaatsje waar we verbleven. Het lag op 20 km van het nationale park af. Meteen naar het verblijf, Buffelo base. Het zag er netjes uit en ik zag eindelijk Janne weer na 5 weken! Met Janne heb ik 6 weken samen in Namugongo 'gewoond'. Het was echt leuk om elkaar weer te zien en we hebben heel lang bijgepraat. We hebben gegeten en toen zijn we savonds nog even gezellig met z'n 4tjes buiten gaan zitten. Op tijd naar bed want de safari zou vroeg beginnen de volgende dag... voordat we naar bed gingen dagen we honderden white ants... ze kwamen allemaal in onze kamer en onder me klamboe.. bahbah. Toen nog even een koude douche gehad en uiteindelijk toch in slaap gevallen.

Zaterdag ochtend stonden we weer vroeg op. Spullen ingepakt voor de dag en een ontbijtje erin gegooid. Toen we in de auto stapte zou het nog 20km zijn tot het park. Onderweg zagen we al zoveel. Allemaal kleine villages en kinderen die vanalles mee sjouwen. Eenmaal bij de entree van het park moesten we op gaan letten. We zagen weer veel buffels en antilopen. Op een begeven moment reden we een plas modder in. De auto maakte wel geluid maar reed niet verder... we stonden vast! Het was echt super grappig want we stonden echt midden in de savanne, met ons autootje, in de modder en moesten maar zien hoe we eruit kwamen. Ik moest van de driver achter op de band gaan staan (band die achter aan de auto hangt) en frank moest achter aan de zijkant in de modder staan. Elke keer als de driver dan gas gaf moesten frank en ik de auto op en neer bewegen. Na 15 minuten proberen en de slappe lach hebben waren we nog geen 10cm verder. We hebben een andere auto moeten bellen die ons er uiteindelijk uit heeft geholpen. De safari ging verder. Het is warmer en veel droger op de plek waar ze zaten vergeleken met Kampala. Er hing ook enorm veel stof in de lucht. We zijn verder gereden en toen zagen we ze eindelijk! De zebra's! Deze had ik de vorige safari niet gezien dus was blij dat ik ze nu wel zag. Ze waren super dichtbij en we maakten wat foto's. Daarna naar een plek gereden waar we 4 uur zouden blijven. Het was een soort open veld met hutjes waar je in kon overnachten en een keuken waar ons middageten werd gemaakt. Er was een uitkijkpunt en we hebben zitten genieten van het lekkere weer, de rust en van de zebra's die naar ons toe kwamen gelopen. Na de lunch zijn we een andere game drive gaan maken. We zouden weer rondrijden en kijken of we dieren zagen. We zijn alleen naar de hot springs gereden. Dit was ook erg gek om te zien. Ineens gaten in de grond met super helder, zuiver en warm water. Het was erg goed voor je huid werd gezegd dus we hadden meteen ons nodige stof van ons af gewassen. In de middag hebben we niet super veel meer gezien. Erg jammer maar dat is het risico wat je neemt als je op safari gaat in het wild. In de avond toen we terug kwamen hebben we lekker avond gegeten. De locals hadden trouwens een giftige slang gevangen in ons verblijf. Omdat Janne daar 5 weken heeft gezeten en de mensen + het dorp daar wel kende heeft ze ons savonds meegenomen op een bruiloftsfeest waar ze was uitgenodigd. Toen we daar heen moesten zagen we helemaal niks. De mensen leven daar zo arm en hebben niet veel. Iedereen leeft in een Banda hutje (ronde hutjes met stro dakjes) waar 2 bedden in zou kunnen en eventueel een tafel met een stoel. In de avond gaat de stoom er ook af. Je moet je spullen overdag opladen en in de avond/nacht zijn dus ook geen straatlantaarns aan want die hebben ze niet eens. Het was dus echt super donker. Op gevoel over een zandweg lopen is ook nog een hele uitdaging. Uiteindelijk aangekomen op het feest waar we natuurlijk de enige mzungus waren. We werden daarom ook erg aangekeken en veel mensen wilde ons de dans etc aanleren. Het was een bruiloft van de stam die in dat gebied was. Het leek wel alsof het hele dorp er was en we stonden ook echt tussen de bandahutjes, onder de 100000 sterren, op het zand onze moves te laten zien.. het feest zou eigenlijk tot ongeveer 7 uur in de ochtend duren maar wij waren braaf al om 11 uur terug. We hebben nog even buiten gezeten onder de sterren met een biertje en zicht op de Melkweg. Dat was echt genieten Haha.. daarna maar naar bed gegaan want de dag erna weer vroeg eruit.

Zondag ochtend weer snel een ontbijtje gegeten en toen zijn Lillian en ik met de driver terug naar het park gegaan. We zouden een wandel safari gaan toen. De ranger en de driver hebben de nacht contact met elkaar gehouden over waar de giraffen zouden slapen omdat Lillian en ik super graag de giraffen wilden zien. Toen we het eerste stuk aan het rijden waren zagen we al snel een grote plek vogels op het gras zitten. Als er zoveel vogels zijn ligt er vaak een dood dier werd er ons verteld. We reden steeds dichterbij en toen zagen we 2 mannetjes leeuwen en een vrouwtje die een buffel aan het eten waren. Dit zie je niet super vaak dus de dag begon al met geluk! We zijn de ranger gaan ophalen en zijn naar de plek gereden waar de ranger dacht dat ze zouden zitten. Daar zijn we gestopt en begonnen met onze safari. Onderweg hebben we gekeken naar voetsporen en uitwerpselen om zo te kijken welke dieren wanneer er waren geweest. Het was echt een gek gevoel dat je eigenlijk lopend tussen de wilde dieren loopt. De ranger had wel een geweer bij in geval van nood... we zagen verse giraffen voetsporen dus zijn daar naar opzoek gegaan. Op een begeve moment zag ik lange nekken achter de heuvel vandaan komen. Eindelijk!! Je moet je voorstellen dat het een groot savanne landschap was waar je kilometers ver kon kijken over de heuvels. De giraffen zagen ons en rende in hun slowmotion run van ons weg. Dat was erg mooi om te zien. Op een begeven moment liepen we in een wat meer bushbush. De ranger vertelde ons dat hij 'fresh lion poopoo' zag... er was hier dus ergens een leeuw?! We waren helemaal aan het rondkijken en toen zagen we de leeuw op ong een kilometer afstand van ons op het veld lopen. Super gaaf. Onze driver heeft ons na 2,5 uur lopen weer opgehaald en toen heeft de driver besloten dat hij met ons nog een keer een game drive ging maken. Wij vonden dat natuurlijk prima en uiteindelijk waren we daar erg blij mee want toen zagen we de olifanten ook nog! We hadden echt een super dag gehad en was echt super blij met de foto's die ik gemaakt had.

We kwamen na een lange ochtend/middag terug en hebben gegeten. Daarna ons klaargemaakt voor de volgende programma. The village walk! We gingen naar een klein dorpje waar een bepaalde stam in woonde. Ik was bang dat het erg toeristisch zou zijn maar dat viel gelukkig reuze mee. Het park zelf is ook nog niet zo toeristisch in vergelijking met de andere parken hier. We hebben veel geleerd over de manieren van de stammen en we hebben de kindjes nog even vermaakt die daar leefde. Je kon de pure armoede zien qua kleren en eten maar toch hadden de kinderen de grootste lol. De mensen zijn hier zo snel tevreden en dat is echt mooi om te zien. Er was een hele grote groep vrouwen die ons een traditionele dans lieten zien en we hebben natuurlijk ook nog even meegedaan. Alweer veel foto's gemaakt en een hoop geleerd. In de avond hebben we weer lekker buiten gezeten en gekeken naar de vallende sterren, melkweg en de vuurvliegjes. Nagepraat over wat we vandaag allemaal gezien hadden en daarna lekker gaan slapen.

Maandag ochtend opnieuw vroeg uit de veren. De terugreis kon beginnen. Na een eitje zijn we 10 uur terug gaan rijden. Janne is na 5 weken daar met ons mee terug gereden. Onderweg opnieuw vanalles gezien en met de driver zitten kletsen. Het is mango seizoen dus je ziet overal mensen met mango's zitten langs de kant. We hebben 11 grote mango's voor 2000 Shilling gekocht. Dit is omgerekend een kleine 50 cent. Daar koop je het in Nederland niet voor Haha... naar Namugongo gereden, Wortelstamp gemaakt en daarna met frank en Janne naar Kampala gereden. Lillian en ik sliepen weer bij de andere vrijwilligers omdat we de volgende ochtend mee zouden kijken bij een ander project. Bij de andere vrijwilligers nog even zitten kletsen en toen gaan slapen.

Dinsdag ochtend zijn Lillian, annerie en ik naar het project van annerie gegaan. Dit is een drop in voor straatjongens. Deze jongens leven op straat en kunnen elke ochtend op een doordeweekse dag zich komen wassen en een bord eten naar binnen werken. We hebben gezien dat er een klein hokje was waar ze het alfabet aangeleerd krijgen. De jongens waren tussen de 14 en 20 denk ik. Het zijn allemaal van die stoere jongens waar je niet echt ruzie mee moet krijgen maar toch met een klein hartje en super dankbaar voor alles wat je doet. Heel bijzonder om te zien dat deze jongens nog eigenlijk niet veel kennen en al blij zijn met een kleurplaat en sticker die ze ook kregen. Daarna heeft annerie liedjes gezongen met ze en toen was het middag. Ik vond het een super mooi project en voelde me ook goed op me gemak bij de jongens. Ik was eerder gegaan want ik had met Janne in de stad afgesproken om samen te lunchen. Dat was erg gezellig en we zijn daarna nog even naar de craft market gegaan. Toen zijn we weer gesplitst en ben ik op de boda naar een adres gegaan die ik niet kende. Ik wist dat daar een vrouwtje zat die kleding maakte. Ik had zelf stof gekocht en zou daarvan een jumpsuit laten maken. Eenmaal daar aangekomen helemaal door de huisjes naar haar huis gelopen. We hebben het een en ander besproken en kwamen erachter dat het materiaal dat ik had te stug was voor een jumpsuit. Omdat ik het stof wel al gekocht had heb ik haar de opdracht gegeven om er een jurk van te maken. Deze opdracht ligt nu bij haar en zal volgende week klaar zijn. Daarna op de boda naar het huis van de andere vrijwilligers waar ik Annelou op ging halen. We gingen naar een ander vrouwtje toe die jasjes kon maken. Ik had nog stof van Annelou gekregen en heb dat ook meteen afgegeven. Dit jasje zal volgende week ook klaar zijn. Daarna terug naar hun huis en even opgefrist. We zouden naar cayenne gaan. Dit is een barretje waar elke dinsdag avond salsa wordt gedanst. We hebben daar gegeten en vooral gekeken naar de mensen die gingen dansen. Lillian en ik waren erg moe en hadden dus al vroeger de taxi terug naar huis gepakt. In de avond heb ik nog wat gebeld maar dat was ook maar voor korte duur want mijn ogen vielen gewoon dicht.

Woensdag ochtend super moe wakker geworden en toch naar Nafasi gegaan. Eindelijk de kindjes weer zien na bijna een week. We zijn in de ochtend wat gaan strijken, lekker buiten gezeten, kindjes verzorgd en gespeeld en verder aan dit blog gaan schrijven op de momenten dat er niet veel te doen was. Het is nog maar 2,5 week en dan ga ik alweer terug naar Nederland... ik ga het leventje hier zo missen ondanks de armoede. Ik wil niet zeggen dat hier alles beter is want dat is het ook zeker niet maar de mensen hier leven zo anders. Zijn snel tevreden en niemand die zich druk om iets maakt. Heel vriendelijk en het vervoer met de boda is ook gewoon heerlijk Haha.. maar al met al vind ik het toch ook wel lekker om weer terug naar Nederland te gaan en daar iedereen weer te zien.

Het was een lang blog dus stop ik er voor nu even mee. Vanavond denk ik maar even simpel een boterhammetje eten en dan op tijd gaan slapen.

Tot de volgende!

Genieten hier...

Hallo allemaal!

Zaterdag kwamen we terug van safari en hebben we nog even na gekletst in het huis van de andere vrijwilligers. Lillian was daar ook naar toe gekomen. Ze ging niet mee op safari dus besloot ze om dit weekend bij de andere vrijwilligers te blijven. Omdat het zo gezellig was en we de avond samen met z'n alle wilden afsluiten bleven Lillian en ik daar nog een nachtje slapen.

De volgende ochtend werden we wakker en hebben we tot de middag eigenlijk gewoon lekker in huis gezeten. In de middag zijn we naar de craft market gegaan en daarna nog lekker een hapje wezen eten omdat er 2 vrijwilligers weer terug naar Nederland zouden gaan.

Maandag ochtend weer naar Nafasi. Even gewandeld met 2 kindjes en een evaluatie gehad met jackie. Besproken wat er de komende tijd ging gebeuren etc. Het viel me op dat er 1 kindje al even niet was. Ze bleek spontaan te zijn teruggeplaatst bij de moeder. Na het werk zijn we achterop de boda gesprongen en naar de supermarkt gegaan. Doen we terug kwamen viel het me ook al op dat het zo rustig was op het terrein. Logisch want het is schoolvakantie dus er zijn 600 kinderen minder... heel rustig maar toch mis je de drukte wel om je heen hier. Als het vakantie is gaan de kinderen terug naar waar ze vandaan komen. Voor veel kinderen is school leuker dan thuis en er zijn ook kinderen die niet eens naar huis kunnen en die blijven hier op het terrein.

Dinsdag weer bij Nafasi gewerkt tot dat Eva kwam (onze andere coördinator). Daar hebben we even mee gepraat en zijn we met haar terug naar de stad gereden omdat we daar toch heen zouden gaan ivm de verjaardag van een van de andere vrijwilligsters. In de avond hebben we lekker gegeten bij café javas en zijn daarna weer met de taxi naar huis gegaan.

Op woensdag weer een dag gewerkt. In de avond kreeg esmee (die nu weer in Nederland is) een appje van auntie Ruth dat er nieuwe baby's bij Nafasi waren. Lillian en ik wisten hier niks van maar waren toen al thuis. Ze kreeg een foto doorgestuurd van een baby met de 13 jaar oude moeder. Ongelofelijk... ik was erg benieuwd voor de volgende dag om de baby's te zien.

De volgende morgen werden we wakker en zijn we naar Nafasi gelopen. Het eerste wat ik vroeg was; "is it true?!" De aunties die er op dat moment waren zeiden ja en we zijn gaan kijken. 1 baby was 8 dagen oud en 1 baby was 3 weken oud. De moeders van de kinderen waren 13 en 15 jaar.. de rest van de dag hebben we nog gewerkt en op het laatst met auntie Ruth besproken over het tienermoeders programma van de volgende dag. Ze zouden loombandjes gaan maken en laten wij nou toevallig nog wat in de kast in huis hebben liggen. We zijn naar huis gegaan, hebben gegeten, hebben gebeld, last gehad van stroomuitval, loombandjes gezocht en zijn gaan slapen.

Donderdag ochtend weer naar Nafasi. De ochtend stond in het teken van alles poetsen want op vrijdag kwam er iemand van de inspectie langs. Na wat ramen zemen en het speelgoed uitzoeken was het tijd om te eten en naar de tienermoeders te vertrekken. Wij op de boda en met de matatu tot we weer in de stad waren. Vanuit daar een matatu gepakt tot we in de sloppe waren. Dat was ook nog een gek moment trouwens. In de stad zijn er plekken waar matatus niet stil mogen staan. Omdat wij dat niet wisten liepen wij op ons dooie gemak. De aunties van Nafasi gingen ineens sneller lopen en sprongen de matatu in. Ze riepen naar ons dat we snel moesten zijn en Lillian zat er ook meteen in. Omdat ik achter op liep was ik natuurlijk als laatste en werd er recht voor mijn neus de deur door een of andere man dicht geschoven. De man van de straat en de conductor van de matatu hadden een beetje ruzie want de conductor wist dat ik nog erbij moest maar de andere man wou dat ze weg gingen. Daar stond ik dan, buiten de matatu... uiteindelijk kwam ik er in en zijn we verder gereden. We zagen daar ook weer het kindje waarmee we laatst naar het ziekenhuis zijn gegaan. Gelukkig gaat het daarmee al iets beter. De rest van de middag zijn we loombandjes gaan maken en zijn te terug naar huis gegaan. In de avond hebben we nog gegeten, gebeld etc. Daarna lekker gaan slapen.

Vrijdag ochtend zijn we weer naar Nafasi geweest. We waren allebei erg moe en er was niet super veel te doen buiten de kinderen om. We mochten daarom ook eerder gaan. We vonden op de keuken een briefje dat we morgen uitgenodigd zijn voor een bruiloft. Super leuk! We hebben nog heel even in de zon kunnen zitten. Deze avond kwamen er vrijwilligers uit het andere huis eten en wij hadden als idee om pannenkoeken te maken. Eerst heeft Lillian zelf stroop gemaakt en ondertussen brak ik mijn nagel tot halverwege af.. savonds kwamen de andere meiden en zijn begonnen met bakken. Lekker pannenkoeken gegeten en daarna naar bed.

De volgende ochtend stonden we op rond 9 uur en zijn en zijn we naar Nafasi gegaan. Ze wilde graag ons project zien en hebben ze dus een korte rondleiding gegeven en ook even met de kindjes gespeeld. Na een uurtje ongeveer zijn we terug naar huis gelopen, meteen een rondleiding over het terrein van de basisschool en middelbare school. We zouden eigenlijk naar de bruiloft gaan maar omdat zij al bij een bruiloft waren geweest en het niet echt de moeite waard vonden om nog een keer te gaan zijn we meteen doorgereden naar de stad. Het was namelijk alleen de ceremonie en die bleek niet heel bijzonder te zijn. Voor hun zou het de eerste keer in de matatu zijn dus zijn we met de matatu naar de stad gegaan. Onderweg nog een botsing gehad. Een matatu knalde achterop onze matatu. Gelukkig niks ernstigs op een paar deuken na. De chauffeur stapte uit, wisselde een paar woorden uit met de andere chauffeur en zonder enige schadeformulier of iets reden we weer verder. We stapte uit bij oasis mall en hebben even iets gegeten bij café javas. Daarna nog naar de craft market gegaan en toen doorgegaan naar hun huis. Daar waren nog meer vrijwilligers en we hebben even eten gekookt. We zouden die avond naar Big Mike gaan. Dit was een soort club waar het euro visie songfestival uitgezonden zou worden op groot scherm. Aangezien ik dit normaal niet volg maar het nu wel leuk vond om met z'n grote groep te gaan ben ik met ze mee geweest. Dat was weer leuk een avondje weg.

De volgende ochtend zijn annerie, annelou en ik vroeg opgestaan. Zij zouden me meenemen naar de stad en daar de grote ochtend dienst laten zien. Deze ochtend dienst is voor iedereen uit de stad en is blijkbaar ook iets waar je een keer geweest moet zijn. Eerst even snel ontbijten, tas inpakken en gaan. We kwamen aan bij de kerk. Het leek niet op een normale kerk maar het was een soort theater. Heel groot en super veel mensen. Het was echt super gaaf! Ondanks dat ik zelf niet gelovig ben vond ik het echt de moeite waard en ben ik blij dat ik ben geweest. Eerst gingen mensen zingen en dansen. Iedereen deed mee. Er kwam een man uit Zweden het een en ander uitleggen over lampen. De lampen zouden allemaal een betekenis hebben. Annelou heeft ze opgeschreven: Vanmorgen zijn we bij Whatoto Church geweest.

Waar de dienst in het teken stond van:

#Light.

De spreker had 9 standaarden op het podium gezet en elk lampje met een eigen betekenis;

1. Warm light from Sweden, we moeten iedereen warm ontvangen.

2. Oven lamp from the electrician oven, dat je iets kan toevoegen aan iets.

3. Cristal lamp, voor moeilijke beslissingen. God is er altijd.

4. Ecologische lamp, misschien begin je klein aan een heel groot project, maar duurt wel het langs als je begint te shinen.

5. Gods Party lamp, sommige mensen kunnen niet stil zitten en daar zijn we heel blij mee dat we ook Gods Party lampen hebben.

6. Missionaire lamp, je hoeft net perse op iets aangesloten te zijn, ook als je dat niet kan vanwege wat dan ook dan kan ook jij shinen waar jij wilt.

7. Gods bouwlamp, dat je zo ver je licht kan laten shinen dat je zo onwijs veel mensen kunt bereiken met deze mensen.

8. Darkroom lamp, misschien is jouw plicht wel om te shinen ook bij de donkere kanten van het leven?

9. Weird, green lamp with black spikes, ook voor jou is er een plek. Want dan is jou plekje ook in Gods Kingdom.

dat is wat de man vertelde.. Er werd ook nog een hele grote groep gedoopt in de kerk en dat was ook heel mooi om mee te maken. Ook werden erweer 4 kindjes opgedragen en welcome geheten in de Watoto Church ! Na het bezoekje aan de kerk zijn we naar een hotel gegaan om een dagje te gaan zwemmen. Dit hebben we gedaan tot ongeveer 5 uur en daarna zijn we naar Etnico gegaan om wat te drinken en even op de WiFi te zitten. Rond 6 uur terug naar Namugongo en toen gaan slapen.

Maandag ochtend werden we wakker en zijn we naar Nafasi gegaan. Daar zijn we even gaan wandelen met 2 kindjes en toen kwam jackie naar ons toe. Ze vroeg waarom we er nog waren want er was blijkbaar weer het een en ander te doen ivm terugplaatsing van een kindje. We wisten van niks maar toen zijn we toch snel gegaan. Met de bus naar de stad. Toen met de boda naar een organisatie die zorgt dat kinderen die niet naar families terug kunnen of lastig terug kunnen toch op een goede plek komen. We hebben daar een tijdje gezeten en gesproken met mensen over het kind. Na wat bespreken zouden we eigenlijk op bedoek gaan bij een net terug geplaatst kind maar deze bleek te ver weg te zijn. We blijven tot de avond in de stad. Vanavond eten we aardappels, groente vlees want deze week is het Kampala Burger Week!! Dat betekend 2 hamburgers voor de prijs van 1. Ongeveer 30 restaurants doen daaraan mee. Aangezien Lillian en ik best wel ver van de stad af zitten kunnen we niet vaak na het werk nog op en neer naar de stad. Omdat we vandaag toch naar de stad gingen blijven we straks hier waar we afspreken met de andere vrijwilligers en dan gaan we lekker hamburgers eten. Dit was het voor nu... vrijdag gaan we weer op safari naar Kidepo Valley National Park! Deze safari duurt 4 dagen en ligt op ongeveer 10-12 uur rijden van Kampala... misschien dat ik voor die tijd nog een blog plaats maar dat ligt er een beetje aan wat er deze week gaat gebeuren.

Tot de volgende keer!

Groetjesss

SAFARI 1.0

Jaaa... daar zijn we weer!

Woensdag zijn we met het meisje naar het ziekenhuis geweest zoals ik in mijn vorige blog ook schreef. Na een aantal onderzoeken en verschillende medicijnen moesten we haar toch terug de sloppenwijk in sturen naar haar moeder. Dit komt omdat je hier een goedkeuring moet hebben van verschillende belangrijke mensen en daarbij ook de handtekeningen. Omdat we deze niet 1,2,3 konden regelen moesten we haar weer terug brengen. We hebben de moeder uitgelegd over het gebruik van de medicijnen en hebben ze zo weer achter gelaten. Daarna zijn Florence, Lillian en ik naar een lokaal restaurantje gegaan. Dit was in een soort container met daarin 1 grote tafel met stoelen. Eigenlijk als je aan de weg gaat kijken naar de verschillende winkeltjes zie je alleen maar containers met grote hangsloten eraan. Soms is er nog wat beton om de containers gebouwd maar niet vaak. Dit restaurantje was dus ook in een van dit soort containers. We vroegen om de kaart maar deze hadden ze niet. We konden kiezen uit; matoke (gekookte groene banaan), cassave, posho (stugge maispap), bruine bonen en rijst. Zoals wel vaker ging ik voor rijst met matoke. De matoke smaakt niet meer naar banaan maar vind ik wel het lekkerste van al deze lokale gerechten. Na een flink bord was het tijd om te gaan. Florence ging terug naar Nafasi en wij gingen naar het andere doingoood vrijwilligershuis. We hadden afgesproken met de andere vrijwilligers om samen een hapje te eten. Dit zijn we ik de avond nog gaan doen en daarna zijn we weer gesplitst. Lillian en ik naar Namugongo en de rest naar het andere doingoood huis in Kampala. We zijn gesplitst omdat ons project net te ver van de stad af ligt om elke dag met het openbaar vervoer te betalen en de andere vrijwilligers zitten in de stad met hun project. Eenmaal thuis aangekomen snel tas ingepakt, in de douche gesprongen en naar bed.

Donderdag ochtend ging om half 6 de wekker... geen tijd... toch maar opgestaan. Toen ik mijn tas en kleren zag was ik meteen wakker. WE GAAN OP SAFARI! Eindelijk! Hier had ik al heel lang naar uitgekeken. Om half 7 zou onze driver er zijn stomverbaasd was deze man er ook stipt om half 7. We reden naar het andere huis om daar nog wat vrijwilligers op te pikken en dan door naar Murchison Falls National Park! De reis zou ongeveer 6 uurtjes duren. Ook een van de dingen wat we in deze 3 dagen gingen doen was in de forest zoeken naar neushoorns. In Oeganda leven nog maar een paar neushoorns waarvan 2 in de dierentuin en de rest in dat stuk oerwoud. Dit was ongeveer op de helft tussen Kampala en Murchison. Toen we daar aankwamen werden we meegenomen door een ranger die ons het een en ander uitlegde over de veiligheidsregels. Je stond tenslotte wel oog in oog met wilde neushoorns. In een rijtje liepen wij (7 dames) door de hoge grassprieten op zoek naar neushoorns. De ranger stopte en wees naar een plek waar een vader, moeder en kleine zat. We stonden hier even bij te kijken en zijn steeds dichterbij gekomen. Daarna liepen we verder en kwamen we weer uit bij een vrouwtje met een kleine. Ik denk dat ze wel op 5m afstand waren. Na wat foto's zijn we terug gelopen naar de auto. Het heeft ons ongeveer 2 uur gekost om ze te zoeken en ze nog even te bekijken. Daarna zijn we gaan rijden door naar het eerste verblijf. We kwamen er aan en zagen dat het echt in the middle of nowhere lag. Het waren kleine ronde hutjes met tenten en af en toe een huisje tussendoor. We kregen de sleutel en de vrouw zei tegen ons; "make sure you close the door at night because you do not want any hippo's in your room." Duidelijk. Eerst dachten we dat dit een grapje was... tot dat er savonds een man naar ons to kwam met de vraag; "do you want to see the hippo?" Er liep dus serieus een nijlpaard tussen en door de huisjes en tenten. Echt op safari dus.. ook liepen er heel veel bavianen rond. Overal over de wegen in kleine en grote groepen. We hebben nog wat gegeten en gekletst en daarna lekker naar bed. Eerst nog een paar insecten de kamer uit jagen, handdoeken neerleggen voor de deuropening en flink wat muggenspul opdoen. Toen zijn we gaan slapen.

Vrijdag ochtend werden we wakker door de wekker. We hadden toch best prima geslapen ondanks het ongedierte en de geluiden buiten. Omdat we om half 7 zouden vertrekken en de zon rond 6 uur op zou komen zijn we al vroeg naar de rand van de accomodatie gelopen. Je kon vanaf daar uitkijken over een gedeelte van het nationaal park. Echt gigantisch groot is het. De zon kwam op en we maakte ons klaar voor de nieuwe dag. Vandaag stonden de game drive (safari door savanne), de boottocht en de hike over de berg bij de watervallen op het programma. Onze driver kwam eraan en we zetten onze spullen weer in de auto. Als eerste reden we naar de pont. Deze moesten we over om naar de andere kant van het park te gaan. Een pont in Nederland ziet er soms al gammel uit. Deze was echt nog erger. Gelukkig was het maar een klein stukje en waren we zo aan de overkant. Daar stond een grote baviaan op ons te wachten. Bavianen zijn hier best agressief. Ze weten dat mensen eten in de auto's hebben liggen dus hij stond ook echt erg opdringerig naar ons en de andere auto's te kijken. Het leek erop dat de baviaan elk moment kon gaan aanvallen dus zelfs de rangers gingen dingen naar hem gooien om hem weg te jagen. Wij (met z'n 7e) zaten natuurlijk al terug in de auto. We hadden een safari busje met een open dak. We reden verder en zijn zo 4 uur de game drive gaan doen. Het was echt heel gaaf! We kwamen vaak dicht bij de dieren. We hebben heel veel antilopen en buffels gezien. Daarnaast ook giraffes, olifanten, leeuwen, hyena en verschillende soorten rare vogels. Dat we een hyena zagen was blijkbaar erg bijzonder en dat we toen ook nog zagen dat hij een hertje achterna ging al helemaal. Dit had zelfs onze gids nog nooit gezien in al die jaren dat ze hier een ranger was. We hebben 4 uur rondgereden en gezeten op het dak. We hebben ongelofelijk veel gezien en het was echt geweldig. Na de game drive reden we terug naar de accomodatie gereden waar we even middag hebben gegeten. Na het eten terug in de auto naar het water, de Nijl. Vanaf daar zou onze boottocht beginnen. Op de boot gingen we langs het park af. Omdat het erg bewolkt was en er zelfs een flinke plensbui over kwam bleven de dieren een beetje weg. Wel hebben we hier de nijlpaarden en krokodillen gezien. Van een afstandje nog giraffen, buffels en olifanten. Na 2 uur waren we aangekomen bij DE watervallen. Dit water kwam echt met gigantische kracht naar beneden. We zouden een hike gaan maken van onder naar boven de watervallen. Op de boot werd tegen ons al gezegt dat er een gids zou zijn maar als deze er niet was dan mochten we op eigen houtje naar boven klimmen. Zoals verwacht was de gids er niet dus gingen we maar zelf naar boven. De paadjes waren erg smal en er was een flinke afgrond. Het begon ook nog eens flink te stormen maar al met al was het echt een prachtig uitzicht. Super gaaf! Het water vloog alle kanten op en ging met een enorme kracht naar beneden. Het was een flinke klim en we waren helemaal doorweekt. Bovenaan stond de driver op ons te wachten en vanaf daar zouden we naar de volgende accomodatie gaan. "Accomodatie" ahum... we kwamen aan bij een lokaal dorpje. Hier stonden ongeveer 15 tot 20 Banda hutjes. Dit zijn van ronde kleine hutjes met stro dakjes. We kregen de sleutels en we zijn onze spullen gaan neerleggen. De hutjes waren voor ongeveer 3 personen. Er stonden alleen bedden in. Er werd ons verteld dat deze accomodatie bedoelt was voor het dorpje. Het geld wat ze hier ophaalde ging naar de mensen in het dorp om de scholen van de kinderen te betalen, voor eventuele zorg en voor nog wat andere dingen. Het was erg primitief en de mensen hier hadden echt niet veel. We liepen naar een ander hutje waar voor ons avond eten klaargemaakt zou zijn. De mensen hadden voor ons verschillend lokaal eten gemaakt waar we van konden eten. Heel lief dat ze zoveel moeite voor ons hadden gedaan. Na het eten liepen we naar ons eigen hutje terug en we kwamen onderweg een man tegen met pijl en boog. Dit was onze bewaker. Als je naar de wc moest, dan moest je dus naar een ander hokje lopen waar er 2 wc's waren. In plaats van opletten 's nachts voor nijlpaarden moest je hier opletten voor de pijl en boog als je naar de wc moest. We zaten dus echt local ergens in de rimboe. Na toch best een goede nacht werden we in de ochtend weer lekker vroeg wakker...

De zaterdag ochtend zouden we half 8 vertrekken en om 7 uur ontbijten. Ook nu hadden de locale voor ons ontbijt gezorgd. Ze hadden bakjes met fruit, een eitje en chapatis gemaakt. Chapatis zijn een soort naturel pannenkoeken. Na wat gegeten te hebben zijn we weer met al onze spullen de auto in gegaan naar het budongo forest. Hier gingen we de chimp trekking doen. We moesten lange mouwen, lange broeken, lange sokken over onze broeken en dichte schoenen aan. Dit omdat we echt tussen de takken en bomen door zouden wandelen opzoek naar chimpansees. Na een klein uurtje hadden we de eerste groep al gevonden. We hoorden al even daarvoor dat ze van de ene kant naar de andere kant van het bos ze elkaar aan het roepen waren. Ze sloegen ook op een trommelmanier op de wortels van de bomen. Kleine, grote, dikke en dunne chimpansees gingen van de ene naar de andere boom voor ons. We hebben daar even staan kijken en wat foto's genomen. Daarna zijn we verder de bossen in gelopen. Op sommige plekken kwamen de chimps naar beneden via takken en liepen ze 3 á 4 meter voor je. Omdat deze nog echt in het wild leven komen ze niet op de mensen af maar gaan ze er juist van wel. Als je een goede foto wil moet je dus snel zijn. Na ongeveer 4 uur door de bush zijn we weer naar 'buiten' gegaan. Daar nog even allemaal naar de wc en toen terug naar Kampala. De safari was afgelopen en we hebben in 3 dagen erg veel gezien en meegemaakt. Het is toch wel een ding wat ik vanaf kleins af aan heel graag ooit had willen doen. Over 2 weken ga ik nog een keer op safari maar dan in een hele andere hoek van Oeganda. Daar heb ik ook erg veel zin in. Na 6 uur rijden hadden we besloten dat ik nog een nachtje bij de andere vrijwilligers in huis zou blijven slapen omdat ze dit weekend nog meer plannen hadden.

Vandaag gaan we waarschijnlijk de stad in en hopelijk kan ik dan de foto's ook op facebook en bij mijn blog zetten.

Jullie horen snel weer van mij!

Liefs uit Kampala!

Terugplaatsing, kinderen ophalen en Koningsdag!

Hallo allemaal!

Maandag na het werk hebben wij V. (Meisje van Nafasi wat terug geplaatst zou worden) mee naar ons huis genomen. We zouden de volgende ochtend vroeg op moeten staan en met haar op de boda naar de stad. Dat was de reden dat ze een nachtje bleef slapen bij ons. We hadden voor haar kleren uitgezocht en wat sokken en schoenen voor haar resetpakket. Deze krijgen de kinderen mee als ze teruggeplaatst worden. Bij ons heeft ze nog lekker wat gegeten, gedoucht, gespeeld en daarna lekker geslapen.

De volgende ochtend moesten we vroeg opstaan. We hebben de spullen ingepakt, zijn op de boda gesprongen en naar de stad gegaan. We kwamen aan bij old taxi park. Daar liepen we dan. 2 mzungu's met een donker kind. Er werd ook de heletijd naar ons geroepen; "where are you going with black kid?" "Where is the real mother?" "This is not your child!" Ondanks dat het wel duidelijk was dat het niet ons kind was vonden we het wel leuk om te zien dat V. zich op haar gemak voelde. We hadden gewacht op Florence (de auntie van Nafasi die met ons mee ging) en nadat we haar gevonden hadden zijn we de matatu ingestapt. Onze reis kon beginnen.. 7 uur in een busje zitten, hutjemutje bij elkaar en met een kindje van 3... het begon al goed. De matatu was stuk... 14 mensen uit de matatu inclusief spullen, 14 mensen opnieuw in een nieuwe matatu inclusief spullen. We zijn verder gereden. Eerst langs Jinja. Dit is een stadje waar ik eerder ben geweest. Ik kon me nog herinneren dat we langs een plek zouden rijden waar mensen staan die speciaal voor de auto's en de matatu's die langs rijden spullen/eten maken en verkopen. Deze plek is midden in een oerwoud en daar stopt de matatu ook. Je hebt van die schuifraampjes die dan gewoon worden open getrokken en dan komen er spiezen met kippenpoten, spiezen met ander vlees, mais op sateprikkers, allemaal kratjes met soda's en water, gebakken banaantjes, soort pannekoekjes en nog veel meer vanuit alle hoeken naar binnen geduwd. Het wordt echt meer in je gezicht geduwd en je kunt je buren bijna niet meer zien zitten. Na een paar dingen gekocht te hebben rijd de matatu weer verder. Uiteindelijk na een aantal uren kwamen we aan in Tororo. Onze bestemming. Eerst moesten we een eigen taxi regelen die ons de dag zou vervoeren naar de verschillende locaties. Omdat Florence daar geboren en opgegroeid is kende ze mensen en hadden we ook zo een taxi chauffeur geregeld. Eerst reden we naar een gebouw waar we handtekeningen moesten halen en waar er officieel toestemming werd gegeven. Esmee en ik mochten niet mee naar binnen want blijkbaar als ze blanke zagen werden de prijzen onbetaalbaar en willen ze alleen maar geld. Esmee en ik zouden dus wachten in de auto.... 2,5 uur later kwam Florence terug met de papieren. Nu konden we naar Venessa's familie. Na weer een uur rijden, steeds verder de rimboe in, kwamen we aan bij allemaal hutjes midden in het oerwoud. Een beetje 'groeten uit de rimboe' idee. Precies zoals het een paar jaar geleden op televisie was. Er rennen vooral veel kinderen rond want echt kennis van voorbehoedsmiddelen is hier niks. Kinderen van 6 dragen baby's op de rug en ik denk dat het gemiddelde aantal kinderen per vrouw hier ongeveer op 7/8 zit. We hebben veel gesprekken gehad en met verschillende mensen gediscussieerd over eventuele terugplaatsing van V. Het werd al donker en er werd goed nagedacht. Na een lange tijd kwamen de woorden "grandmother has accepted the child" uit de mond van Florence. Een kippenvel momentje voor Esmee en mij na een lange dag vol gemengde gevoelens. Tijd om afscheid te nemen van dit lieve meisje. Hopen dat het deze keer goed gaat en dat ze haar plekje vindt. Bij de familie zelf en bij alle andere kinderen daar op het stuk land. Na het afscheid zijn we weg gereden. Florence stelde voor ons bij een hotel af te zetten. We kregen ook de keus om bij haar moeder thuis te slapen. Omdat we dit toch ook wel leuk vonden hebben we maar voor het tweede gekozen. We kwamen aan bij een huisje midden op een veld waarna de moeder gillend naar buiten kwam; "aaiaiaiaiaiaiaiiai" echt op z'n Afrikaans komt de vrouw naar buiten gegild en geeft ons wel 5x een knuffel. We stonden er helemaal verrast bij dat ze het zo leuk vond dat wij bleven slapen. We liepen naar binnen en ze legde meteen een rieten mat op de grond. Daar mochten we op gaan zitten. We wisten niet goed wat we moesten doen of konden verwachten dus lieten we het maar gewoon op ons afkomen. Opeens kwamen 3 andere familie leden de kamer binnen met een volle schaal rijst, bakjes met kip, vlees en tomaten en verschillende sausjes. Ze vertelde ons dat ze dit speciaal voor esmee en mij hadden klaargemaakt. Daar zaten we dan... met z'n 2e, midden in een oerwoud, in een Afrikaans huis, op de grond met onze handen te eten. Het was erg lekker! Daarna konden we nog buiten naar de "wc" (gat in de grond) en mochten we een Afrikaanse douche nemen. We liepen naar de garage waar de "douche" zou zijn en daar stond een teiltje en een jerrycan. De jerrycan werd half gevuld met koud water en half met kokend water zodat het warm genoeg zou zijn om je mee te wassen. Lekker primitief. Daarna werden we meegenomen naar onze slaapkamers. Het was een kamertje van ongeveer 3 bij 3 waar 2 matrassen in lagen op de grond. De muren waren kaal en er was 1 stopcontact. Al met al hadden we er lekker op geslapen.

De volgende ochtend werden we wakker gemaakt door Florence die gillend de kamer op kwam gerend. "Look at that sunset!" Dat is wat ze ongeveer 10x riep. We hadden onze wekker niet meer nodig en stonden dus op. Zoals de avond ervoor had de familie voor ons ontbijt gezorgd. "African breakfast" zeiden ze steeds. Het was brood met boter, thee met suiker en melk vers van de koe in de tuin. Voor het eten werd ons de lokale kerk en een schooltje laten zien. De school was eigenlijk de kerk als deze niet gebruikt werd. Het was een lege ruimte met hier en daar wat krijtborden. Geen stoelen, geen tafels, geen schoolboeken of materialen. We verlieten het gebouw en gingen eten. Tijdens het eten hoorde we steeds "mzungu, mzungu!" Het waren we 20 kinderen die speciaal voor ons de les mochten missen en naar ons mochten gaan kijken. Ze gingen dansen en zingen en wij maakten wat foto's en deden gezellig mee. Daarna gingen we een stuk lopen. We liepen richting de oma van de baby die we op gingen halen. Onderweg én op die plek ging iedereen op de knieën voor ons. Iedereen bedankte ons voor het bestaan en waren zo blij dat wij kwamen helpen. We kwamen aan bij opa en oma en zij vertelde ons het hele verhaal. Van de moeder dat zwanger was van een tweeling. Het dichtstbijzijnde ziekenhuis had geen echo, geen andere materialen om te zien dat ze zwanger was van een tweeling. Na 9 maanden is ze bevallen. Na 1 kindje is de dokter gegaan omdat ze naar een volgende patiënt moesten en niet wisten dat er nog een baby was. Het 2e kindje is overleden in de buik en de moeder is een dag na de bevalling overleden. Het baby'tje wat we gingen ophalen had dus geen moeder en zusje meer. De vader was erg slecht voor de familie en heeft tijdens de zwangerschap ook verschrikkelijke dingen gedaan. Deze was dus ook niet meer in beeld. De opa en oma hadden geen geld en geen eten voor zichzelf dus al helemaal niet voor de baby. Ze brachten ons naar een andere plek waar de baby was. Het enige wat we zagen was alleen maar oerwoud met af en toe een hutje. We kwamen aan op een plek met wat hutjes en daar stond een vrouw met wat doeken in haar hand. Dat moest het baby'tje zijn. We liepen er naartoe en zagen het baby'tje. Ik heb er maar 1 woord voor. Verschikkelijk. Alleen maar botjes zag je. Het kindje was 3 weken oud en had alleen nog maar geleefd op water en een beetje suiker. Ongelofelijk. Na wat praten zijn we met de baby naar het graf van de moeder en het tweelingzusje gelopen. Deze worden gewoon bij de hutjes begraven. We namen de baby mee en begonnen aan onze terug reis. 7 uur in de matatu met de baby. Na een lange reis zijn we naar Nafasi gegaan en hebben we de baby daar verzorgt en merk gegeven. Gelukkig dronk ze goed en heeft ze die nacht ook goed geslapen.

Donderdag was het Koningsdag. Omdat er hier overdag niet veel te merken was daaraan zijn we dus gewoon naar Nafasi gegaan. Een van de baby's had een hup Holland hup shirt aan want de aunties wisten dat het deze dag Koningsdag was. We hadden het er namelijk al heel de week over omdat we een uitnodiging hadden gehad van de Nederlandse ambassade dat we naar de receptie mochten komen. In de avond zijn we dus, in onze oranje/afrikaanse kleren, naar de Nederlandse ambassade gegaan. Zonder enige verwachtingen kwamen we daar aan. Wauw! Alles was versiert in rood, wit, blauw en oranje! Er waren wel 300 Nederlanders en iedereen ook zo met zijn eigen reden en verhaal. Er stond Nederlandse muziek aan en we vonden de andere vrijwilligers van onze organisatie. Het was gratis consumptie en op een begeve moment zag ik dat ze met schalen rondhingen. Ik kon niet zien wat er op lag. Ze kwamen dichter bij en toen zag ik het.. dit meen je niet?! Bitterballen?! We waren helemaal verrast. Daarna kwamen ze weer aangelopen. Haring?! Met uit?! Onze avond kon niet meer stuk. Daarna kwamen ze nog met kaas en worstjes. We hebben erg gelachen, de polonaise gelopen en hebben een superleuk avond gehad! Ik had dit niet willen missen.

We hadden op woensdag al aangegeven dat we er vrijdags niet zouden zijn in verband met het feest. We wisten niet tot hoelaat het zou duren dus hadden we een dagje vrij. We zijn lekker naar een hotel gegaan en hebben daar heel de dag in de zon gelegen. In de avond zijn we naar de Italiaan geweest om lekker te eten en daarna naar Otters. We hadden daar afgesproken met wat vrijwilligers want ze zouden een keer bij ons in huis slapen. Zij zitten met 10 vrijwilligers in de stad met het huis, wij zitten met 2 in Namugongo. Ze wilden een keer zien dat wakker worden met aapjes normaal is en een keer genieten van de rust. We zijn daarna dus naar ons huis gegaan en zijn meteen gaan slapen.

De volgende ochtend, zaterdag ochtend, zouden we eigenlijk lekker buiten gaan ontbijten met de aapjes. Helaas dit keer alleen regen en geen apen. Ook vandaag stond weer hotel en zwemmen op het programma maar ook daar was helaas geen weer voor. Het is van maart tot juni ongeveer regenseizoen dus af en toe kan het flink regenen. Na even wachten zijn we naar de stad gegaan en hebben we daar lekker koffie met gebak op. Zijn we naar de spa gegaan en hebben we wat boodschappen gekocht. Het was esmee haar laatste dag dus we zijn ook weer op tijd terug gegaan en hebben nog even samen gegeten. Toen was het tijd om afscheid te nemen. Ik vond het erg jammer dat ze ging. Eerst Janne en nu Esmee die het huis verlaten... maar zoals Esmee in haar blog schreef; er is een tijd van komen en een tijd van gaan. En dit was de tijd voor esmee om dit mooie avontuur af te sluiten en terug naar Nederland te gaan. Na wat knuffels en gezwaai vertrok ze toch echt naar het vliegveld. Daarna kwam ik terug in het huisje. Het was erg stil en leeg. Ik ben maar meteen gaan slapen.

Zondag ochtend werd ik wakker en heb ik wat gegeten. Het was zo stil in huis en ik verveelde me ook meteen. Het weer zat ook niet mee dus ben ik maar heel de dag prison break gaan kijken op mijn iPad, ben ik wat foto's gaan kijken en ben ik begonnen aan dit blog. De dag ging (ondanks dat er niks te doen was) toch snel voorbij en ik ben op tijd gaan slapen want de volgende ochtend vroeg in de ochtend zou Lillian aankomen. Een nieuwe vrijwilligster die ook bij Nafasi kwam werken.

Maandag om half 5 stond de wekker. Ik heb gewacht tot dat er op het raam werd geklopt. Dit moest Fufu zijn. Hij had Lillian opgehaald op het vliegveld. Ik maakte de deur open en heb Lillian het huis laten zien en haar slaapkamer. We zijn ook meteen gaan slapen want ze had een lange reis achter de rug en ik moest om 8 uur weer beginnen bij Nafasi. Omdat Lillian niet kon slapen en ik bijna ging vertrekken is ze mee gegaan naar nafasi. We hebben weer gespeeld, luiers verschoond, kindjes gewassen en naar bed gebracht. Na het werk hebben we nog wat restjes uit de koelkast in elkaar geflanst voor het avond eten en zijn we gaan slapen.

Dinsdag ben ik naar Nafasi gegaan en Lillian heeft de citytour gehad. Deze krijg je als je aankomt in Oeganda door Frank (onze coördinator). Niet heel veel andere dingen gedaan dan normaal. Aan het eind van de dag kwam Lillian terug en heeft Jackie haar verteld dat ze morgen een ziek kindje uit de sloppenwijken gingen halen waar ze al een tijdje toezicht op houden. Het zou het kindje zijn waar ik het in mijn vorige blog over heb gehad. Het kindje van de tienermoeder. Het kindje moest naar het ziekenhuis want lag er erg slecht bij. We zijn naar huis gegaan en daarna naar de supermarkt. In de avond nog even gekookt en daarna weer optijd naar bed.

Woensdag ochtend zijn we naar Nafasi gegaan. We zouden om 8 uur vertrekken maar zoals hier African time vertrokken we half 10. Eerst met de boda boda naar de mainroad en toen met de bus naar de stad. Vanaf daar weer met een boda boda naar de sloppenwijken. We kwamen daar aan en ze vertelde ons dat de moeder met het kind weg was om tomaten te verkopen. De vrouw had dus een rieten mand met wat tomaten op haar hoofd en daarmee gaat ze op straat proberen tomaten te verkopen. Het geld wat ze daarmee ophaalt is het enige geld wat ze heeft. Dat is dus helemaal niks.. na 2 uur zagen we de moeder met het kind. We hebben het kindje andere kleren aangegeven, een luier omgedaan en nog even naar de moeder geluisterd. De moeder vertelde ons dat het kind sinds gister avond nog niks had gegeten omdat ze geen geld had om iets te kopen. Ik ben dus met mijn eigen portemonnee naar de winkeltjes gegaan en heb wat drinken en eten gekocht voor het kind. We zijn met het eren en drinken naar het ziekenhuis gegaan. We kwamen aan bij het ziekenhuis om 1 uur en ze vertelde ons dat de dokter pauze had en dus pas om 2 uur terug kwam. Zoals alweer African time zitten we hier nu om half 3 lokale tijd nog te wachten op de dokter. Het is nog niet zeker of het kind met ons mee naar Nafasi kan door de situatie met de vader. Zoals het er nu uitziet moet het kind mee anders zou het sterven door honger. We zitten nu dus nog te wachten en zullen straks meer weten...

Vanavond gaan we uiteten met de vrijwilligers en ga ik mijn spullen inpakken want vanaf morgen tot zaterdag ga ik OP SAFARI!!! Eindelijk! Daar heb ik lang naar uitgekeken. Ik ga in totaal 2x op safari en de eerste is morgen. Ik heb er super veel zin in! We gaan slapen in hutjes en zullen dus ook weinig of geen stroom/internetverbinding hebben. Mijn volgende blog komt na de safari....

Tot de volgende keer!

x

New memories...

Oke waar waren we gebleven....

Dit keer weeeer een lang blog omdat er weer zoveel is gebeurt.

Tweede paasdag waren we nog vrij en zijn we vroeg uit bed gegaan om Janne uit te zwaaien. We zijn daarna weer op de boda’s naar de stad gegaan. Als eerste bezochten we de op één na grootste moskee van Afrika: Gaddafi Mosque. Ik had deze al gezien samen met Janne maar omdat Esmee deze nog niet had gezien ben ik nog een keer er heen gegaan. We kregen allebei een hoofddoek om en een rok over onze broek. Daarna mochten we de moskee van binnen bekijken en als laatste beklommen we de toren, waarop je uitzicht had over de hele stad. Na de moskee gingen we op zoek naar 'BROOD', dit is een Nederlandse keten die meerdere vestigingen in Kampala heeft. Hier verkopen ze dus gewoon broodjes kaas. De rest van de dag zijn we op de boda's de hele stad doorgescheurd en hebben we het paleis van de koning en de martelkamers daarbij bezocht, een protestantse kerk, een katholieke kerk en zijn we geëindigd in downtown Kampala. Daar is het zó onzettend druk en mensen zwaaiden naar je, raken je aan, willen je in hun winkel, roepen Mzungu, echt oppassen op je spullen dus. Je ziet daar op de straat van alles, zelfs tafels vol met afstandsbedieningen. Helaas zie je ook genoeg heftige dingen zoals straatkinderen. We hadden het snel gezien dus besloten terug te gaan naar Numugongo, weg uit alle drukte. De plek waar het project is was eerst oerwoud en soms besef je dat als je wakker wordt en je ziet aapjes voor het raam zitten. Voordat we naar huis gingen, deden we nog wat boodschappen bij het shoppingcentrum in de buurt. We kwamen een spa tegen en lieten tegen een kleine betaling onze haren wassen. Ons haar vonden ze natuurlijk heeel vreemd. Bijna net zo vreemd als wij het vonden dat er een mega vonk van het verlengsnoer afkwam waar de stekker van onze föhnen inzaten. Kortsluiting, kan gewoon. Een paar keer niezen in mijn haar is ook helemaal niet raar.. Daarna, met geföhnde haren écht naar huis gegaan. De taxichauffeur noemde het project de 'Muzungu school', hij vertelde dat iedereen hier de school zo noemt. Aangezien het project ver buiten de stad ligt weten veel mensen de plek niet te vinden. Hij vertelde ons dat als we 'Mzungu school' zeggen dat ze het wel zouden weten.

De dinsdag en woensdag zijn we weer gaan werken en hebben we veel gedaan. Na het werk gesport en groente gehaald bij de kraampjes.

Donderdag ochtend zijn we weer naar het werk gegaan. We zouden nu alleen de ochtend blijven omdat we in de middag weer naar de tienermoeders in de sloppenwijken zouden gaan. Esmee had nagellak mee genomen en we hadden ook een spel bij. We waren met ongeveer 15 personen en de mama's vonden het weer heel leuk. Ze zijn rond je 18 jaar, sommige jonger en sommige wat ouder. Een van de mama's had een kindje bij. Dit kindje zag er erg ziek uit. Jackie vertelde ons dat het kindje eigenlijk opgevangen moet worden zodat het goed gevoed word en een stabiele basis krijgt. Ze proberen de moeder over te halen dat het beter is voor haar en voor het kind dat het kindje naar Nafasi komt. De moeder is 17 volgens mij en zag er zelf ook erg zwak uit. Ze bleek HIV te hebben. De vader is een alcoholist en erg agressief. Het kindje was erg aan het hoesten en moest in ieder geval naar het ziekenhuis voor controle. Ze had alleen geen geld voor vervoer en ziekenhuis. Ze wil het kindje niet afgeven en liep huilend weg. Wat leeft dit meisje in een rot situatie zeg.. we moesten de situatie zo achterlaten omdat we verder moesten.. in Nederland zou je zoiets dus niet snel zien en zou je ook niet zo de mensen achter kunnen laten. Het leven hier is gewoon kei hard. Na de tienermoeders zijn we naar de markt gegaan. Daar hebben we zoete aardappels, wortels en uien gekocht. Oja, wat trouwens ook grappig is. De boda drivers kriskrassen overal doorheen. Esmee en ik zaten allebei op een aparte boda en dan vragen we altijd of ze kunnen proberen bij elkaar te blijven. Dit hadden ze wel erg serieus genomen waardoor ze dus naast elkaar gingen rijden en esmee en ik gewoon met elkaar konden kletsen. Op een begeve moment kwamen we aan bij een rotonde waarop esmee haar boda driver tegen het verkeer in ging en die van mij er niks meer van snapte dus maar recht over de rotonde ging... we zaten erg hard te lachen en de boda drivers vonden het ook erg grappig. We gingen naar Otters bar want we dachten dat we daar kaartjes konden halen voor vrijdag. Het zou een feest zijn van Diplo. Wij vonden het wel leuk klinken dus gingen kaartjes halen. Bij otters bar verkochten ze de kaartjes niet dus zijn we, na een hapje eten, doorgegaan naar het hotel waar het feest gegeven zou worden. Daar aangekomen zagen we dat er een gym was en zijn we nog gaan sporten. Er was een soort trainer aanwezig en wij waren de enige 2 andere daar. Hij wou dus ook de heletijd helpen met de gewichten, met dingen instellen en vooral met zeggen hoe je het moet doen... esmee ging op een stoel zitten en ik hoorde al 'krrrrrr'. Het klonk alsof er een gigantische scheur ik haar broek was gekomen. Wij hadden de grootste lol en vooral omdat de trainer het zelf niet in de gaten had. Op het einde wilde de man nog even onze benen stretchen en ik zag het al voor me. Esmee met haar gescheurde broek op de grond en dan rek en strek oefeningen. Jawel hoor, daar lag ze dan. Ik zag haar broek steeds meer en meer open scheuren en ik lag helemaal ik een deuk van het lachen. We maken het wel elke keer weer mee hoor Hahaha....

De vrijdag zijn we begonnen met werken. Smiddags zouden esmee en ik koken dus we gingen Wortelstamp maken. Deze was echt heel lekker geworden en de aunties + de kinderen waren er ook dol op. Na het werk gingen we naar huis en hebben we snel wat te eten gemaakt, omgekleed en op de boda gesprongen want deze avond was Diplo! We kwamen aan in het hotel waar het feest was en daar moest je eerst door poortjes heen en werden je spullen gecontroleerd. Overal lopen hier trouwens mensen met super grote geweren rond. Puur voor de veiligheid. Nu dus ook. Overal moest je langs geweren af maar omdat je ze zo veel ziet is het de normaalste zaak geworden. Met de trap naar de 4e verdieping en daar mocht je een gratis drankje halen. We liepen met het drankje de zaal in waar nog niet veel mensen stonden. Het was ook nog maar net begonnen waardoor het dus zo rustig was. We liepen even over het balkon en spraken met een aantal mensen. Vooral veel mensen van verschillende landen. Zuid-Korea, Pakistan, Duitsland en noem maar op. De zaal liep steeds voller en voller en de muziek werd ook steeds beter. Het was echt heel gaaf deze avond! We hebben het echt super leuk gehad.

Zaterdag ochtend werden we wakker en deze dag stond het hotel op de planning. We gingen weer een dagje zwemmen in een hotel en even genieten van de rust in plaats van al de kinderen bij ons op het terrein. Het hotel was erg mooi en we hebben echt een lekker dagje gehad. Na het hotel zijn we naar de Italiaan geweest en daarna naar Otters bar. Heerlijk z'n dagje!

Zondag ochtend zijn we vroeg opgestaan. Ik voelde me niet helemaal goed want had al heel de nacht over moeten geven. Omdat we toch hele leuke plannen hadden voor deze dag zijn we toch gegaan. Eerst met de boda naar old taxi park. Dit is midden in Kampala town. Een grote zandvlak waar alle matatu's bij elkaar komen. Het zijn er wel 500 denk ik. Echt een groot chaos. Ze gaan alle kanten op. Wij zouden vandaag naar Entebbe gaan. Even een dagje uit de drukte, uit Kampala. Het zou ongeveer 1,5 uur duren. Er is trouwens altijd file in de stad en de matatu stopt ook nog eens bij elk persoon dat ook maar een beetje laat merken dat hij vervoer nodig heeft. Dat is dus ongeveer elke 10 meter. Een ritje van 1,5 uur kan dus ook goed 2,5 duren maar dat maakt niet uit want hier in Oeganda zijn ze toch vaak te laat. We zaten in de matatu en reden en reden. Ik voelde me niet goed worden maar we zaten helemaal achterin de hoek dus ik kon er niet uit. Na een paar keer over me nek gaan uit het raam ging het wel weer. Esmee en ik lagen helemaal in een deuk omdat het op dat moment echt hilarisch was. We kwamen aan in Entebbe en hebben de boda naar Entebbe zoo gepakt. Je zou wel denken.. naar een dierentuin in Afrika?! Ja! Wij zijn naar een dierentuin geweest. We hadden gehoord dat er een tour behind the scenes was waarbij je dus dichtbij de dieren kwam. Het leek ons wel leuk dus kochten we de tickets en gingen we met de gids achterop een truck door de poortjes. We kwamen langs een plek waar voer voor de dieren lag en dit werd ook op de truck gelegd. Als eerste gingen we naar de giraffen. We gingen in het verblijf en we konden het haast niet geloven. We stonden gewoon in het verblijf van de giraffen, hoe gaaf! De mensen stonden achter de hekken te kijken. We reden naar een steen waar we op konden staan waarop een van de giraffen naar ons toe liep. Wat zijn ze groot zo dichtbij!! Niet normaal. We gaven ze wortels, maakte wat foto's en gingen naar het volgende verblijf. Een of andere vogel. Deze vogel moest je op een bepaalde manier groeten. We moesten al lachen bij het idee en deden het dus maar gewoon. De vogel reageerde erop en maakte een klapperend geluid met zijn bek. Wat grappig! Daarna nog naar de chimpansees, olifanten, leeuwen, luipaard, neushoorns en naar de cheeta's. De cheeta's lagen lekker relaxed in het verblijf. De gids herinnerde ons er nog aan dat het papier wat we hadden moeten tekenen in het begin was bedoelt voor de cheeta's. We gingen op een soort eigen risico het verblijf in. Na even nadenken over eventuele gevolgen zijn we toch maar het verblijf ingestapt. De gids vertelde ons dat we een voor een bij hem moesten komen en dat we ze dan voorzichtig konden aanraken/aaien. Esmee ging als eerste... daar stond ik dan, aan de andere kant van het slootje waar hun stonden, in een cheeta verblijf... maar goed, alles is goed gegaan en het was echt super gaaf! Dit heb ik altijd al willen doen en dat is nu eindelijk gelukt! Na de dierentuin zijn we naar de botanische tuin gegaan. We hadden gelezen/gehoord dat de film Tarzan in deze tuin opgenomen was. We waren dus erg benieuwd en gingen er naar toe. Wauw. Dit was echt ongelofelijk. Allemaal verschillende palmbomen, lianen, andere gekke bomen, 1000 apen en dat allemaal aan lake Victoria. Echt super mooi. Na een nogal langdradige rondleiding door onze "enthousiaste" gids zijn we nog wat gaan eten en hebben we nog wat winkeltjes bezocht in de stad. De dag ging snel om dus zijn we weer in de matatu gestapt naar kampala en vanuit daar met de boda naar Namugongo!

Maandag ochtend naar Nafasi. Lekker even wandelen met de 2 oudste, even spelen met de andere, eten geven, fles geven, luiers verschonen etc. Florence (een van de aunties) zou vanmiddag langs komen om te praten over een eventuele terugplaatsing van een van onze oudste kindjes. Het gaat om een meisje wat al te lang bij Nafasi zit. Door erge familie omstandigheden en door gebrek aan geld en voedsel was het kindje niet goed op haar plek waar ze was geboren. Ze is al jong naar Nafasi gegaan en daar opgeknapt. Ze is vorig jaar terug geplaatst bij de moeder. De moeder vond het kind niet meer leuk zoals ze was waardoor ze het kind zo erg mishandeld heeft waarop het kind erg getraumatiseerd terug gebracht is door andere familie. Nu na een jaar is ze weer opnieuw aan de beurt om terug geplaatst te worden. We wisten dat we met haar binnenkort een keer een flinke rit gingen maken naar haar familie. Dat zou 7 uur rijden zijn. Jackie (de manager van Nafasi) vroeg of we ons even wilden melden in haar kantoortje. Esmee en ik kwamen daar binnen en toen kregen we te horen dat het meisje dinsdags terug geplaatst zou worden. Dat hadden we niet verwacht. Alles ging ineens erg snel. We kregen ook te horen dat er een baby van 3 weken oud in het gebied was. De moeder van de baby was na de bevalling overleden. Ze was zwanger van een tweeling maar omdat er in dat gebied geen ziekenhuis met scans of iets was wisten ze dat niet. Ze beviel van haar eerste kindje en daarna zijn de dokters gegaan. De moeder had erg buikpijn en is bevallen van haar 2e kindje maar helaas was dit kindje al overleden in de buik doordat niemand wist dat er nog een was. Daarna is ze overleden. Het baby'tje waar we dus naar gingen kijken had geen moeder meer, vader was niet in beeld en familie had geen geld en eten voor het baby'tje. Hoe graag ze het ook wilden. Het babytje heeft dus deze afgelopen 3 weken alleen op water en suiker geleefd vertelde ze ons. We wisten niet wat we konden verwachten want veel kon het natuurlijk niet zijn... het zou een lange dag worden waarop ze ons voorstelden om te verblijven in die stad.

Ik ga een ander blog schrijven over deze dagen want daar hebben we echt heel veel meegemaakt. Dit blog was al lang genoeg want er is weer een hoop gebeurt.... het volgende blog zal dus snel weer komen!

Doeeeg x