Hallo allemaal!

Maandag na het werk hebben wij V. (Meisje van Nafasi wat terug geplaatst zou worden) mee naar ons huis genomen. We zouden de volgende ochtend vroeg op moeten staan en met haar op de boda naar de stad. Dat was de reden dat ze een nachtje bleef slapen bij ons. We hadden voor haar kleren uitgezocht en wat sokken en schoenen voor haar resetpakket. Deze krijgen de kinderen mee als ze teruggeplaatst worden. Bij ons heeft ze nog lekker wat gegeten, gedoucht, gespeeld en daarna lekker geslapen.

De volgende ochtend moesten we vroeg opstaan. We hebben de spullen ingepakt, zijn op de boda gesprongen en naar de stad gegaan. We kwamen aan bij old taxi park. Daar liepen we dan. 2 mzungu's met een donker kind. Er werd ook de heletijd naar ons geroepen; "where are you going with black kid?" "Where is the real mother?" "This is not your child!" Ondanks dat het wel duidelijk was dat het niet ons kind was vonden we het wel leuk om te zien dat V. zich op haar gemak voelde. We hadden gewacht op Florence (de auntie van Nafasi die met ons mee ging) en nadat we haar gevonden hadden zijn we de matatu ingestapt. Onze reis kon beginnen.. 7 uur in een busje zitten, hutjemutje bij elkaar en met een kindje van 3... het begon al goed. De matatu was stuk... 14 mensen uit de matatu inclusief spullen, 14 mensen opnieuw in een nieuwe matatu inclusief spullen. We zijn verder gereden. Eerst langs Jinja. Dit is een stadje waar ik eerder ben geweest. Ik kon me nog herinneren dat we langs een plek zouden rijden waar mensen staan die speciaal voor de auto's en de matatu's die langs rijden spullen/eten maken en verkopen. Deze plek is midden in een oerwoud en daar stopt de matatu ook. Je hebt van die schuifraampjes die dan gewoon worden open getrokken en dan komen er spiezen met kippenpoten, spiezen met ander vlees, mais op sateprikkers, allemaal kratjes met soda's en water, gebakken banaantjes, soort pannekoekjes en nog veel meer vanuit alle hoeken naar binnen geduwd. Het wordt echt meer in je gezicht geduwd en je kunt je buren bijna niet meer zien zitten. Na een paar dingen gekocht te hebben rijd de matatu weer verder. Uiteindelijk na een aantal uren kwamen we aan in Tororo. Onze bestemming. Eerst moesten we een eigen taxi regelen die ons de dag zou vervoeren naar de verschillende locaties. Omdat Florence daar geboren en opgegroeid is kende ze mensen en hadden we ook zo een taxi chauffeur geregeld. Eerst reden we naar een gebouw waar we handtekeningen moesten halen en waar er officieel toestemming werd gegeven. Esmee en ik mochten niet mee naar binnen want blijkbaar als ze blanke zagen werden de prijzen onbetaalbaar en willen ze alleen maar geld. Esmee en ik zouden dus wachten in de auto.... 2,5 uur later kwam Florence terug met de papieren. Nu konden we naar Venessa's familie. Na weer een uur rijden, steeds verder de rimboe in, kwamen we aan bij allemaal hutjes midden in het oerwoud. Een beetje 'groeten uit de rimboe' idee. Precies zoals het een paar jaar geleden op televisie was. Er rennen vooral veel kinderen rond want echt kennis van voorbehoedsmiddelen is hier niks. Kinderen van 6 dragen baby's op de rug en ik denk dat het gemiddelde aantal kinderen per vrouw hier ongeveer op 7/8 zit. We hebben veel gesprekken gehad en met verschillende mensen gediscussieerd over eventuele terugplaatsing van V. Het werd al donker en er werd goed nagedacht. Na een lange tijd kwamen de woorden "grandmother has accepted the child" uit de mond van Florence. Een kippenvel momentje voor Esmee en mij na een lange dag vol gemengde gevoelens. Tijd om afscheid te nemen van dit lieve meisje. Hopen dat het deze keer goed gaat en dat ze haar plekje vindt. Bij de familie zelf en bij alle andere kinderen daar op het stuk land. Na het afscheid zijn we weg gereden. Florence stelde voor ons bij een hotel af te zetten. We kregen ook de keus om bij haar moeder thuis te slapen. Omdat we dit toch ook wel leuk vonden hebben we maar voor het tweede gekozen. We kwamen aan bij een huisje midden op een veld waarna de moeder gillend naar buiten kwam; "aaiaiaiaiaiaiaiiai" echt op z'n Afrikaans komt de vrouw naar buiten gegild en geeft ons wel 5x een knuffel. We stonden er helemaal verrast bij dat ze het zo leuk vond dat wij bleven slapen. We liepen naar binnen en ze legde meteen een rieten mat op de grond. Daar mochten we op gaan zitten. We wisten niet goed wat we moesten doen of konden verwachten dus lieten we het maar gewoon op ons afkomen. Opeens kwamen 3 andere familie leden de kamer binnen met een volle schaal rijst, bakjes met kip, vlees en tomaten en verschillende sausjes. Ze vertelde ons dat ze dit speciaal voor esmee en mij hadden klaargemaakt. Daar zaten we dan... met z'n 2e, midden in een oerwoud, in een Afrikaans huis, op de grond met onze handen te eten. Het was erg lekker! Daarna konden we nog buiten naar de "wc" (gat in de grond) en mochten we een Afrikaanse douche nemen. We liepen naar de garage waar de "douche" zou zijn en daar stond een teiltje en een jerrycan. De jerrycan werd half gevuld met koud water en half met kokend water zodat het warm genoeg zou zijn om je mee te wassen. Lekker primitief. Daarna werden we meegenomen naar onze slaapkamers. Het was een kamertje van ongeveer 3 bij 3 waar 2 matrassen in lagen op de grond. De muren waren kaal en er was 1 stopcontact. Al met al hadden we er lekker op geslapen.

De volgende ochtend werden we wakker gemaakt door Florence die gillend de kamer op kwam gerend. "Look at that sunset!" Dat is wat ze ongeveer 10x riep. We hadden onze wekker niet meer nodig en stonden dus op. Zoals de avond ervoor had de familie voor ons ontbijt gezorgd. "African breakfast" zeiden ze steeds. Het was brood met boter, thee met suiker en melk vers van de koe in de tuin. Voor het eten werd ons de lokale kerk en een schooltje laten zien. De school was eigenlijk de kerk als deze niet gebruikt werd. Het was een lege ruimte met hier en daar wat krijtborden. Geen stoelen, geen tafels, geen schoolboeken of materialen. We verlieten het gebouw en gingen eten. Tijdens het eten hoorde we steeds "mzungu, mzungu!" Het waren we 20 kinderen die speciaal voor ons de les mochten missen en naar ons mochten gaan kijken. Ze gingen dansen en zingen en wij maakten wat foto's en deden gezellig mee. Daarna gingen we een stuk lopen. We liepen richting de oma van de baby die we op gingen halen. Onderweg én op die plek ging iedereen op de knieën voor ons. Iedereen bedankte ons voor het bestaan en waren zo blij dat wij kwamen helpen. We kwamen aan bij opa en oma en zij vertelde ons het hele verhaal. Van de moeder dat zwanger was van een tweeling. Het dichtstbijzijnde ziekenhuis had geen echo, geen andere materialen om te zien dat ze zwanger was van een tweeling. Na 9 maanden is ze bevallen. Na 1 kindje is de dokter gegaan omdat ze naar een volgende patiënt moesten en niet wisten dat er nog een baby was. Het 2e kindje is overleden in de buik en de moeder is een dag na de bevalling overleden. Het baby'tje wat we gingen ophalen had dus geen moeder en zusje meer. De vader was erg slecht voor de familie en heeft tijdens de zwangerschap ook verschrikkelijke dingen gedaan. Deze was dus ook niet meer in beeld. De opa en oma hadden geen geld en geen eten voor zichzelf dus al helemaal niet voor de baby. Ze brachten ons naar een andere plek waar de baby was. Het enige wat we zagen was alleen maar oerwoud met af en toe een hutje. We kwamen aan op een plek met wat hutjes en daar stond een vrouw met wat doeken in haar hand. Dat moest het baby'tje zijn. We liepen er naartoe en zagen het baby'tje. Ik heb er maar 1 woord voor. Verschikkelijk. Alleen maar botjes zag je. Het kindje was 3 weken oud en had alleen nog maar geleefd op water en een beetje suiker. Ongelofelijk. Na wat praten zijn we met de baby naar het graf van de moeder en het tweelingzusje gelopen. Deze worden gewoon bij de hutjes begraven. We namen de baby mee en begonnen aan onze terug reis. 7 uur in de matatu met de baby. Na een lange reis zijn we naar Nafasi gegaan en hebben we de baby daar verzorgt en merk gegeven. Gelukkig dronk ze goed en heeft ze die nacht ook goed geslapen.

Donderdag was het Koningsdag. Omdat er hier overdag niet veel te merken was daaraan zijn we dus gewoon naar Nafasi gegaan. Een van de baby's had een hup Holland hup shirt aan want de aunties wisten dat het deze dag Koningsdag was. We hadden het er namelijk al heel de week over omdat we een uitnodiging hadden gehad van de Nederlandse ambassade dat we naar de receptie mochten komen. In de avond zijn we dus, in onze oranje/afrikaanse kleren, naar de Nederlandse ambassade gegaan. Zonder enige verwachtingen kwamen we daar aan. Wauw! Alles was versiert in rood, wit, blauw en oranje! Er waren wel 300 Nederlanders en iedereen ook zo met zijn eigen reden en verhaal. Er stond Nederlandse muziek aan en we vonden de andere vrijwilligers van onze organisatie. Het was gratis consumptie en op een begeve moment zag ik dat ze met schalen rondhingen. Ik kon niet zien wat er op lag. Ze kwamen dichter bij en toen zag ik het.. dit meen je niet?! Bitterballen?! We waren helemaal verrast. Daarna kwamen ze weer aangelopen. Haring?! Met uit?! Onze avond kon niet meer stuk. Daarna kwamen ze nog met kaas en worstjes. We hebben erg gelachen, de polonaise gelopen en hebben een superleuk avond gehad! Ik had dit niet willen missen.

We hadden op woensdag al aangegeven dat we er vrijdags niet zouden zijn in verband met het feest. We wisten niet tot hoelaat het zou duren dus hadden we een dagje vrij. We zijn lekker naar een hotel gegaan en hebben daar heel de dag in de zon gelegen. In de avond zijn we naar de Italiaan geweest om lekker te eten en daarna naar Otters. We hadden daar afgesproken met wat vrijwilligers want ze zouden een keer bij ons in huis slapen. Zij zitten met 10 vrijwilligers in de stad met het huis, wij zitten met 2 in Namugongo. Ze wilden een keer zien dat wakker worden met aapjes normaal is en een keer genieten van de rust. We zijn daarna dus naar ons huis gegaan en zijn meteen gaan slapen.

De volgende ochtend, zaterdag ochtend, zouden we eigenlijk lekker buiten gaan ontbijten met de aapjes. Helaas dit keer alleen regen en geen apen. Ook vandaag stond weer hotel en zwemmen op het programma maar ook daar was helaas geen weer voor. Het is van maart tot juni ongeveer regenseizoen dus af en toe kan het flink regenen. Na even wachten zijn we naar de stad gegaan en hebben we daar lekker koffie met gebak op. Zijn we naar de spa gegaan en hebben we wat boodschappen gekocht. Het was esmee haar laatste dag dus we zijn ook weer op tijd terug gegaan en hebben nog even samen gegeten. Toen was het tijd om afscheid te nemen. Ik vond het erg jammer dat ze ging. Eerst Janne en nu Esmee die het huis verlaten... maar zoals Esmee in haar blog schreef; er is een tijd van komen en een tijd van gaan. En dit was de tijd voor esmee om dit mooie avontuur af te sluiten en terug naar Nederland te gaan. Na wat knuffels en gezwaai vertrok ze toch echt naar het vliegveld. Daarna kwam ik terug in het huisje. Het was erg stil en leeg. Ik ben maar meteen gaan slapen.

Zondag ochtend werd ik wakker en heb ik wat gegeten. Het was zo stil in huis en ik verveelde me ook meteen. Het weer zat ook niet mee dus ben ik maar heel de dag prison break gaan kijken op mijn iPad, ben ik wat foto's gaan kijken en ben ik begonnen aan dit blog. De dag ging (ondanks dat er niks te doen was) toch snel voorbij en ik ben op tijd gaan slapen want de volgende ochtend vroeg in de ochtend zou Lillian aankomen. Een nieuwe vrijwilligster die ook bij Nafasi kwam werken.

Maandag om half 5 stond de wekker. Ik heb gewacht tot dat er op het raam werd geklopt. Dit moest Fufu zijn. Hij had Lillian opgehaald op het vliegveld. Ik maakte de deur open en heb Lillian het huis laten zien en haar slaapkamer. We zijn ook meteen gaan slapen want ze had een lange reis achter de rug en ik moest om 8 uur weer beginnen bij Nafasi. Omdat Lillian niet kon slapen en ik bijna ging vertrekken is ze mee gegaan naar nafasi. We hebben weer gespeeld, luiers verschoond, kindjes gewassen en naar bed gebracht. Na het werk hebben we nog wat restjes uit de koelkast in elkaar geflanst voor het avond eten en zijn we gaan slapen.

Dinsdag ben ik naar Nafasi gegaan en Lillian heeft de citytour gehad. Deze krijg je als je aankomt in Oeganda door Frank (onze coördinator). Niet heel veel andere dingen gedaan dan normaal. Aan het eind van de dag kwam Lillian terug en heeft Jackie haar verteld dat ze morgen een ziek kindje uit de sloppenwijken gingen halen waar ze al een tijdje toezicht op houden. Het zou het kindje zijn waar ik het in mijn vorige blog over heb gehad. Het kindje van de tienermoeder. Het kindje moest naar het ziekenhuis want lag er erg slecht bij. We zijn naar huis gegaan en daarna naar de supermarkt. In de avond nog even gekookt en daarna weer optijd naar bed.

Woensdag ochtend zijn we naar Nafasi gegaan. We zouden om 8 uur vertrekken maar zoals hier African time vertrokken we half 10. Eerst met de boda boda naar de mainroad en toen met de bus naar de stad. Vanaf daar weer met een boda boda naar de sloppenwijken. We kwamen daar aan en ze vertelde ons dat de moeder met het kind weg was om tomaten te verkopen. De vrouw had dus een rieten mand met wat tomaten op haar hoofd en daarmee gaat ze op straat proberen tomaten te verkopen. Het geld wat ze daarmee ophaalt is het enige geld wat ze heeft. Dat is dus helemaal niks.. na 2 uur zagen we de moeder met het kind. We hebben het kindje andere kleren aangegeven, een luier omgedaan en nog even naar de moeder geluisterd. De moeder vertelde ons dat het kind sinds gister avond nog niks had gegeten omdat ze geen geld had om iets te kopen. Ik ben dus met mijn eigen portemonnee naar de winkeltjes gegaan en heb wat drinken en eten gekocht voor het kind. We zijn met het eren en drinken naar het ziekenhuis gegaan. We kwamen aan bij het ziekenhuis om 1 uur en ze vertelde ons dat de dokter pauze had en dus pas om 2 uur terug kwam. Zoals alweer African time zitten we hier nu om half 3 lokale tijd nog te wachten op de dokter. Het is nog niet zeker of het kind met ons mee naar Nafasi kan door de situatie met de vader. Zoals het er nu uitziet moet het kind mee anders zou het sterven door honger. We zitten nu dus nog te wachten en zullen straks meer weten...

Vanavond gaan we uiteten met de vrijwilligers en ga ik mijn spullen inpakken want vanaf morgen tot zaterdag ga ik OP SAFARI!!! Eindelijk! Daar heb ik lang naar uitgekeken. Ik ga in totaal 2x op safari en de eerste is morgen. Ik heb er super veel zin in! We gaan slapen in hutjes en zullen dus ook weinig of geen stroom/internetverbinding hebben. Mijn volgende blog komt na de safari....

Tot de volgende keer!

x